|
Moorea
Ik ben een vrouw van 35j en heb al sinds mijn 16e haaruitval. Ik had vroeger zo'n mooi bos dat ik bekend werd om mijn haar om het kort te houden. Dat ging dus bergaf..
Pas in 2001/2002 ging ik naar een dermatoloog en constateerde AGA , nog nooit van gehoord natuurlijk en mijn familie reageerde ook raar sinds niemand dat had bij ons.. Of ik het accepteerde, eigenlijk niet, minox 2% hielp niet echt ook al nam ik de Diane erbij. Ik heb sinsdien tss 2001 en nu maar 2 relaties gehad en heb hen nooit gezegd dat ik AGA had. Ze vroegen wel waarom ik altijd een staartje droeg en ik zei maar altijd dat ik niet graag los haar draag. (Ik heb dus altijd een staartje). Vrienden uit mijn tienerjaren die mij terugzien, kijken ook heel raar naar mij omdat ik vroeger zo'n bos haar had natuurlijk, maar gelukkig nog geen vragen gehad eromtrent.
Ik draag altijd een staartje, ik denk dat ik het nu een beetje aan het accepteren ben. Ik voel me nog onzeker en moest ik ooit iemand leren kennen terug, dan zou ik het nog niet durven vertellen denk ik uit vrees dat hij me zou verlaten omdat ik niet "normaal" ben..Ik bedoel met "normaal" dat ik mijn haren niet los kan dragen, dat ik na het sporten mijn haar niet kan wassen in het sportcentrum omdat er veel haar uitvalt en ik dan zo lang bezig ben in de douche en dat ik mijn haar alleen maar wil kammen in de douche zodat anderen niet kunnen zien dat ik zoveel haar verlies, dat ik niet naar een kapper kan gaan (ik knip mijn haar zelf, knip mijn staartje dus)..
Ik koop mooie kleren, gewoon om mij goed te voelen voor eventjes, zo probeer ik er mee om te gaan..
Maar zelfmoord Mutsuz, da's een beetje te ver . Je hebt een lieve man, een mooi, gezond kindje, wat wil je nog meer? Moest ik dat allemaal hebben, werd mijn haarprobleem peanuts! hou je beide voeten op de grond meid!
|