|
Mijn broertje wil graag via mijn account zijn verhaal doen:
Hallo,
Ik heb van jongs af aan al last gehad van een haarlijn die verder naar achter stond dan bij leeftijdsgenootjes. Dit resulteerde in jarenlange pesterijen dat ik een groot hoofd had en er uit zou zien als een alien. Dit resulteerde weer in een concentratieprobleem waardoor ik nooit zo goed kon leren. Ik kreeg daarom het advies mavo mee.
Toen ik naar de middelbare school ging wilde ik alles eraan doen om deze pesterijen te vermijden dus ik besloot de zijkanten van mijn haar langer te laten groeien waardoor de haarlijn minder zou opvallen. Vanaf dat moment heb ik jarenlang geen beledigende opmerking meer gehad en werd gezien als "normaal". Mijn concentratieproblemen waren in zijn totaal verdwenen en het bleek dat ik eigenlijk heel goed kon leren. Ik ging van mavo/havo naar vwo! Ik was zo trots als een pauw. Het tweede en derde jaar vwo liep ik door met allemaal 8en tot halverwege het derde jaar. Ik was dat weekend naar de kapper geweest en ze hadden de zijkanten vergeten langer te laten. Die dag heb ik 3x de opmerking gekregen dat ik al inhammen kreeg en vroeg kaal zou zijn.
Sinds die dag is mijn wereld ingestort. De concentratieproblemen waren ineens weer helemaal terug. Ik bleef dat jaar zitten met 9 onvoldoendes en ik werd naar de havo gestuurd. Eenmaal op de havo bleef ik dat jaar opnieuw zitten met 5 onvoldoendes. Ik heb mezelf daarna herpakt waarna ik nipt mijn havo diploma heb kunnen halen.
Ik was ondertussen al 19 en na het filmen van mijn haarlijn zag ik wel degelijk achteruitgang. Ik zat niet te wachten om onder deze mate van stress een nieuwe studie te starten dus ik ben gaan werken. Het was in een fabriekshal waar ik de meeste tijd van de dag alleen stond en veelal in gedachte gekeerd bent. Ik heb 2 jaar lang mezelf helemaal gek gemaakt waardoor ik continu eraan moet denken.
Ik besloot op mijn 20e toch een studie te starten, maar met deze ben ik na een maand alweer gestopt vanwege concentratie problemen. Bij colleges kon ik de docenten totaal niet volgen. Als ze een zin zeiden was ik bij de laatste woorden de eerste woorden alweer kwijt. Mijn geheugen leek op een zeef. Hetzelfde gold als ik las uit een boek of studiehandleiding. 's Nachts had ik last van erge nachtmerries waarbij ik door een onzichtbaar figuur vast werd gehouden op mijn bed en daarna met een hand door mijn haar ging. Ik werd die periode vaak helemaal doorweekt van het zweet wakker (pyjama en matras).
Ik merkte door het filmen en vergelijken dat mijn haarlijn steeds hoger werd en besloot daarom aan de medicatie te gaan. Eenmaal aan de medicatie heb ik mij 3 maanden lang enorm save gevoeld, en had ik totaal geen last van concentratieproblemen, angstaanvallen of piekeren. Tot ik merkte dat de medicatie toch niet helemaal het effect had wat ik hoopte. Na het filmen van mijn haarlijn een half jaar later merkte ik nog steeds achteruitgang op. In paniek heb ik een afspraak gemaakt bij prohair. Eenmaal daar aangekomen en mij onderzocht te hebben kwamen ze tot de conclusie dat ik een volwassen haarlijn heb die iets omhoog staat met een kleine afwijking aan de linkerkant. Hij was er 99% van overtuigd dat ik over 10 jaar nog niet volledig kaal zou zijn buiten die inhammen om. Een behandeling zou het niet beter maken.
Met de gedachte dat iemand met veel verstand van haar zegt dat je over 10 jaar nog niet kaal bent deed mij goed. Ik heb 3 maanden lang niet gepiekerd en zag weer plezier in het leven. Ik ging met vrienden stappen en schreef mij opnieuw in voor een hbo studie. Net voordat de studie begon maakte ik een video van mijn haarlijn en schrok me dood. De linker inham was echt erg achteruit gegaan en de voorkant werd ook dunner. Ik kwam spontaan in een extreme dip terecht. Ik heb dit keer mijn studie maar 1 week volgehouden. Door al de stress ben ik flauwgevallen in de trein, waar ik zelf overigens niks meer van kan herinneren.
Op dat moment was voor mij de maat vol en ben ik via de huisarts doorgestuurd naar een psycholoog. Ik moest hier een IQ test doen waar ik nogal van schrok. Ik haalde op vwo allemaal 8'en en ik heb een havo diploma maar door mijn concentratieprobleem kwam mijn score niet hoger uit dan een IQ van 78. Deze heeft door middel van EMDR geprobeerd de trauma's die ik aan mijn haar vroeger heb opgelopen op te lossen. De scherpe randjes zijn er wel vanaf maar ik ben nog wel steeds dagelijks met mijn probleem bezig. Ik zit nu bij een basispsycholoog en ben nu doorgestuurd naar een speciale psycholoog waar ik 2 juni terecht kan. Ik hoop dat deze mij volledig van mijn probleem kan afhelpen.
Mijn broer heeft gezegd dat ik kaal worden erg vind om de vorm van mijn hoofd. Dit is deels waar maar het is niet zozeer het kaal zijn. Als ik morgen wakker zou worden met een kaal hoofd en de zekerheid heb dat het zo blijft en nooit meer achteruitgang te bespeuren valt dan kan ik er zeker mee leven. Zolang het achteruit blijft gaan heb ik geen rust en blijf ik in paniek. Het is dus het proces van het steeds erger worden en steeds moeilijker te verbergen zijn wat mij steekt. Niet het kaal zijn zelf.
Het meest frustrerende is nog dat je er dagelijks aan herinnerd wordt, niet zozeer door de gedachte dat je kaal wordt, maar het soort van branderige gevoel. Of als ik buiten loop dat het koud aanvoelt door de wind op mijn inham. Door zulke dingen blijf ik eraan herinnerd worden.
Je zou denken misschien is je kop kaal scheren een optie, maar dan nog zou ik mijn haarlijn in de gaten blijven houden en gek worden als ik achteruitgang zie.
Fitness heeft mij inderdaad wel deels door de moeilijke tijd heen geholpen, maar geloof mij een goed fysiek is niet alles. Er werd gezegd scheer je kop kaal en ga fitnessen en neem een tattoo. Ik denk niet dat ik er veel gelukkiger van wordt als ik mezelf niet meer ben. Ik wil graag dicht bij mezelf blijven staan.
Bedankt voor het lezen!
|