|
Hallo Berg,
Toch een aantal bemerkingen...
Veranderen van school of van richting, of bij andere klasgenoten terecht komen, kan al genoeg zijn om stress te veroorzaken (ook al zegt hij dat hij het naar zijn zin heeft). De spanning is er gewoon en hij moet leren om daar mee om te gaan...
Waarom vroeg die huisarts om over zes weken terug te komen? Wil hij meer info over de aandoening of hoopt hij dat het vanzelf zal overgaan? Beide opties zijn oké. Hoe meer achtergrondinfo hoe beter, en ja, soms gaat het 'vanzelf' over...
Dat jullie daarop reageren met 'dat duurt ons te lang' is volkomen begrijpelijk maar, denk eraan dat dit een probleem is van lange adem en dat jullie dit best rustig kunnen aanpakken. Je zoon mag geen druk ondervinden, hij mag niet het gevoel hebben dat jullie kost wat kost zijn haar in orde willen. Belangrijker is dat hij zich goed voelt in zijn vel, veilig en aanvaard zoals hij is en er nu uitziet. Vertel hem maar dat dit een ziekte is, dat hij er geen schuld aan heeft.
Dat hij zegt het zelf niet te weten is waarschijnlijk - in zijn beleving - op dit moment ook wel juist. Alleen moet je weten dat deze ervaring van onbewust kan omgebogen worden naar bewust. En dat is een heel belangrijke stap. Daarom is het belangrijk dat mensen met ttm leren te luisteren naar zichzelf, opschrijven wanneer je getrokken hebt om op die manier je 'gevaarlijke' momenten te kennen kan een hulpmiddel zijn. Eenmaal je weet wanneer je trekt, kan je die momenten vermijden of extra alert zijn. Maar dat is een heel proces en ik weet niet of dit voor kinderen geschikt is.
Het eerste wat ik zou doen is zijn leefomgeving onderzoeken, zien waar zijn stressmomenten zitten en structuur en regelmaat aanbieden.
Hoe is de relatie met ouders, grootouders, broers en/of zussen?
Hoe is de werkdruk van de ouders?
Heeft hij een verlies te verwerken gehad?
Je ziet, een heleboel vragen. Je hoeft hier niet op te antwoorden hoor. Ik geef het gewoon maar mee, stof tot nadenken... omdat ik bang ben dat mensen zo dikwijls de oplossing van derden verwachten.
Groetjes, Daniëla (Bolleke)
|