Beste Francis,
Ook met jou leef ik mee, net als alle andere die hier onder te lijden hebben !!
Zoals je ook misschien al in mijn eerdere posts vernomen hebt is dit tot nu toe het aller, maar dan ook aller ergste dat me ooit is overkomen.En nee, i.t.t
alle andere problemen zal ik hier niet sterker uit komen, eerder het tegendeel.
Wat mij zo verschrikkelijk frustreerd is het feit dat het juist iets moet zijn dat zo zichtbaar is voor anderen en waar eigenlijk helemaal geen oplossing voor is.
Ik weet het, zelfmoord is inderdaad een grote stap die ik neem, maar aan de andere kant ben ik wel voor altijd van het leed verlost.Waarom laat het leed van de kalenden de gemeenschap zo koud, terwijl er wel tijd word gestoken in het uitvinden van andere onnodige bullshit.Ik ben er echt achter gekomen dat dit het ergste is wat een man kan overkomen en dat alles beter is als deze klote ziekte te hebben.Zelf heb ik ook het gevoel dat ik door deze ziekte de mooiste dingen die het leven te bieden heeft helemaal misloop.Een zeer frustrerend punt vind ik dat je een keer jong blijft en deze tijd volop moet benutten, want dit kan niet meer als je eenmaal oud bent.Misschien als de definitieve oplossing op de markt kom ben ik al een oude kerel.Wat betreft vrouwen zit ik ook erg in mijn maag.Voor mijn gevoel is het erg als je een keer of 2 word afgewezen, maar als dit door deze ziekte aan blijft houden dan zullen mijn gedachten over vrouwen op den duur ook veranderen in de negatieve zin.Hier ben ik dus erg bang voor.Ik vind vrouwen om je eerlijk te zeggen al vreemde wezens, maar dit beeld kan nog meer verdraaid worden als gevolg van blijvende afwijzingen.Zo gek is dit toch niet?
Ik heb besloten om nu voor eens en altijd dat masker af te zetten als er grappen over mijn haar gemaakt worden.Voorheen als deze grappen gemaakt werden lachte ik mee om het niet op te laten vallen dat ik er mee zat, terwijl ik van binnen mezelf op zat te vreten.Als ik nu weer uit word gelachen dan zal ik dit niet meer kunnen en beuk ik er op los, ongeacht wat voor consequenties dit meeneemt.
In ieder geval heb ik echt voor mezelf besloten om dit nog even aan te kijken en als er dan nog geen oplossing komt voor deze ziekte rechtstreeks uit de hel
dan kan ik beter beginnen met het opstellen van afscheidsbrieven, want geen enkel mens kan een leven lang met dit onmenselijke leed omgaan.In mij geval denk ik dat een beter woord voor mijn situatie "euthanasie" is als het zover is.
Ik weet dus ook bij god niet wat ik verkeerd gedaan heb om zo gestraft te worden, met een ziekte waar iedereen nachtmerries van krijgt.Ik bedoel maar te zeggen als ik heb gezondigd verdien ik het om gestraft te worden, maar op zo'n duivelse manier????
