[Lies86]

Nog wat verhaaltjes van mijn kant.... We kunnen wel een boek schrijven!

Ik heb sinds afgelopen zaterdag een nieuwe baan. Deze had ik 5 maanden geleden ook al, maar op de plek waar ik tot zaterdag werkte had ik het niet echt bepaald naar mijn zin. Ik kon niet echt mezelf zijn. Dus werd er besloten om me over te plaatsen naar een plek waar ik het wel naar mijn zin had.
Omdat ze me daar nog niet zo goed kennen kom ik weer allemaal nieuwe en leuke situaties tegen:

Vandaag ging er een client (18 jr) compleet volledig uit zijn dak.
Tis zo erg geweest de afgelopen weken dat hij morgen voorlopig naar delta (psychiatrische inrichting) op een gesloten afdeling gebracht wordt.
Dus toen mijn collega's riepen stonden bij mij de 'haren' alweer overeind.
Daar gaan we....... Zelf had ik het nog niet meegemaakt omdat ik er net werk, maar de verhalen die ik had gehoord waren niet al te prettig.
Na bijna een uur geworsteld te hebben, (ben ook behoorlijk blauw nu) was hij nog steeds niet rustig, medicatie doorbrak hij en hielp dus niet meer.
Op een gegeven moment was iedereen moe behalve hij.
Zat ik daar met zijn armen op zijn rug, en zijn hoofd op de grond, boven op hem, drie andere collega's om me heen die hem ook in bedwang hielden en maar op hem inpraten..........
Roeptie ineens....
HEEY WAAR IS JOU HAAR????
Dus ik rustig vertellen wat ik heb, en dat mijn haar niet meer groeit.
Het voorbeeld van de boom nog eens gebruikt.
Het leek door te dringen bij hem, en hij werd steeds rustiger, verzette zich ook wat minder.
Das ook zielig voor jou..... Zijn bui was meteen over, gebiologeerd heeft hij nog een tijd naar mijn hoofd zitten staren, om vervolgens als een blok in slaap te vallen.....
(voordat mensen denken dat we hem mishandelen ofzo, dat is absoluut niet zo!! Omdat we niet beschikken over een separeerruimte, en hij alles om hem heen al gesloopt heeft proberen we hem zolang hij bij ons is te beschermen tegen zichzelf en daarbij de andere clienten ook veiligheid te bieden die ze verdienen zodra ze bij ons komen wonen. Dat we daarbij zelf lichtelijk blauw worden is pech...
Veiligheid voor de clienten staat boven aan. We weten wat we doen, zijn ervoor opgeleid en doen hem zo min mogelijk pijn!!!)

Daarnaast is er ook een man van 50.
Lange gezette man, loopt krom, en erg droog van humor.
Toen ik voor het eerst de deur open deed toen hij thuis kwam stelde ik me netjes voor... Hoi ik ben Annelies, en wie bent u?
Ik verwachtte dat hij zijn naam zou noemen, maar hij keek me eens doordringend aan, en zei Jij bent kaal...
Liep vervolgens door, hangt zijn jas op en gaat koffie zetten....
Daar sta je dan met je goeie gedrag en een bek vol tanden.
Hij heeft er geen woord meer over gerept.
Zo'n binnen komst had ik nog nooit gehad.

Later op die middag kwam er nog een client thuis van school.
Dus ik me weer netjes voorstellen, hij ook.
Toen zei die, heb jij kanker?
Nee hoor waarom denk je dat?
Jij hebt geen haar, een jongen in mijn klas had ook geen haar, die had kanker en is nu dood.
Dus ik verteld wat ik heb en waardoor het komt en vooral dat ik niet ziek ben, er niet dood aan ga en het niet erg vind om kaal te zijn.
hij keek me eens aan, stond op en voelde voorzichtig aan mijn hoofd.
Vind het best mooi jou kale hoofd. En nu iedere keer als hij binnen komt voelt hij even aan mijn hoofd... Mooi zegtie dan. En dan is het weer goed.
Het is gewoon zijn manier van gedag zeggen.
Tegen zijn vader had hij gezegd. Bij ons werkt er een meisjesmevrouw met zonder haar. Daar kan ze niets aan doen, het doet niet zeer en ze gaat niet dood. Maar het is wel mooi.

Geweldig toch???