|
Echt een "big smile" hier bij mij terwijl ik jullie verhalen zit te lezen! Zo herkenbaar allemaal... de reacties van de mensen om ons heen bedoel ik. Maar juist in situaties waar je met "anders" reagerende cliënten werkt herken ik in het bijzonder.
Zo werk ik al jaren met een cliënte met het "borderline" syndroom. Zij deed een half jaar lang heel meelevend over mijn haarverlies, daarna begon ze me uit en te na te testen en uit te proberen. Ik deed alles verkeerd en kon haar toch niet helpen. Ik had haar in de steek gelaten enzovoort.... Zijzelf was bij alles wat ik zei dwars tegen de draad in en na dat tweede half jaar kwam het hoge woord eruit: "Kale neet, jij doet niks goed! Je begrijpt niks van mij, stomme kale neet!" Ze begon regelmatig op me te schelden en tieren, ik reageerde daar dan weer op met: "Ik hoor dat je boos bent, maar hoe je nu doet, zo kan ik niet met je praten" (walgelijk therapeutisch klinkt dat he? Maar verdomd, als iemand alleen maar scheldt dan is er ook niet mee te praten). Ik kapte het contact af als ze alleen maar wilde schelden, ik vroeg weer door als ze rustig was.
Ik hoorde medecliënten mopperen en uitvallen als ze te ver ging naar hun idee... (ze leven in een groepsverband), maar nu, weer een half jaar later is ze toch van overtuigd dat "ik het nog ben" dat ik in wezen niet veranderd ben. Onlangs vertrouwde ze me toe dat ze dacht dat ik wel dood zou gaan zonder haar... want wellicht kanker? Ze ziet nu dat ik gewoon blijf leven. Ze vond het confronterend, zegt ze. Als iemand zo plotseling van uiterlijk verandert... hoe kan je dan vertrouwen dat die persoon nog dezelfde is? Hoe kan je dat weten? Alleen door het uit te proberen toch? Dat snap ik wel, maar het was dus wel erg heftig met haar.
Dat vind ik zo indrukwekkend ook... de worsteling van cliënten om mij heen. Net als Lies beschrijft in haar verhaal. Ik heb ook een cliënt die al vijftig of meer keren gevraagd heeft hoe ik mijn hoofd zo glad houd, of ik het elke dag scheer. En elke keer weer antwoord ik dat ik dat niet hoef te doen, omdat ik geen haren meer heb, nergens.... en elke nieuwe dag vraagt hij het weer. Hoe ik mijn hoofd zo glad...... enzovoort. Ik denk dat hij het inmiddels wel weet, maar dat hij het ziet als een manier om in contact te komen. Een manier om een gesprek aan te gaan. Hij lacht er ook hard om. Want hij weet al wat ik ga antwoorden. Dat is een veilig gevoel voor hem, dat hij dat al weet. Dat het antwoord al vast staat.
Mijn collega's, althans de nieuwe, weten het niet. Die accepteren mij zoals ik ben. Ze kennen mij niet anders dan zonder haar. En kennelijk hebben ze ook niet precies gehoord hoe dat zo gekomen is. Want afgelopen week hadden we een "teamdag" waarin we met elkaar optrokken. Toen vroeg er eentje waarom ik er voor "gekozen had" zo rond te lopen. Hoezo gekozen? Oooooooooooow, het is je overkomen? Dat wisten we niet? ....... uitleggen........ meer uitleggen.... Goh, bestaat dat? Dat wisten we niet.... En ik dan weer: "Nou het is een veel voorkomend verschijnsel hoor, alopecia areata, maar ja, je ziet het niet vaak want bijna iedereen draagt een haarwerk! Ik niet, want ik wil gewoon vrijuit mezelf zijn en niet bij grote hitte met kriebelende pruiken worstelen" Okee.... ? Ja dat snappen we, okee! (Wel makkelijk dat je je benen niet hoeft te scheren).
Annewil
|