Dat begrijp ik, maar dat het bij sommigen zo erg was daar schrok ik een beetje van aangezien het in mijn ogen niet meer dan normaal is dat mannen kalend zijn, een 30er met een perfecte haardos vind ik vreemder dan een kalende 30er
, maargoed dat is uiteraard enkel mijn visie en ik kan niet voor anderen spreken.
Ik denk ook inderdaad dat het verloop van het verlies is dat mensen doet balen, je uiterlijk wordt toch tegen je zin veranderd en in een maatschappij waar het wel lijkt alsof uiterlijke perfectie het streven moet zijn kan ik me voorstellen dat velen zich dit aantrekken.
Aan de andere kant zou je eens stil moeten staan bij mensen die je al ontmoet hebt die kaal of kalend zijn en waarbij het je waarschijnlijk niet eens opgevallen is.
Ik bedoel, ik heb 2 jaar geleden stage gelopen, hield me toen totaal niet bezig met mijn haar maar mijn baas en een medewerker waren beide kaal....het laatste wat ik toen dacht was van ''hey die gasten zijn kaal''.
Voor je omgeving zal het misschien een aanpassing zijn en zul je opmerkingen krijgen, maar voor nieuwe buitenstaanders ben je gewoon kaal en is dit deel van wie jij bent, daar gaat niemand je minder om denken of op aanspreken.
Maargoed, ik denk dat iedereen inmiddels wel weet dat het om psychische elementen gaat en dat juist die het moeilijkst te verhelpen zijn, het enige wat ik zou zeggen is ga dr eens op uit, kijk om je heen en zie dat er zo ongelooflijk veel dingen zijn die het waard zijn om op deze aardkloot rond te lopen, verdiep je in dingen als kunst, muziek of wat je maar wilt en zie hoe mooi dingen kunnen zijn als je de kleine probleempjes even aan de kant zet.
Ben zelf artiest en van nature al een enorme zweefteef dus waarschijnlijk is het mss makkelijker gezegt dan gedaan voor anderen, maar de beloning is het meer dan waard.
En kaal of niet, voel je je goed van binnen dan straal je dat uit van buiten.
Maar goed tot zover deze preek vol bekende cliches.