Hi,
Sorry dat ik het moet zeggen maar ik was ook zo'n baby... en ik doe het nog steeds. Mijn ouders hebben vroeger ook alles geprobeerd zoals washandjes om mijn handen, haar gemillimeterd, speltherapie. Het heeft voor mij allemaal niet geholpen. Het enige wat ik als advies kan meegeven is: probeer er geen al te groot punt van te maken. Mijn ouders riepen namelijk te pas en te onpas:
Blijf van je haar of
Niet plukken! Vreselijk vond ik dat. Wanneer ik nu terug kijk naar de foto's van vroeger dan zie ik een klein ongelukkig meisje dat vreselijk veel op een jongetje lijkt met dat korte haar. Mijn ouders lieten mij lopen met dat korte koppie tot ik een jaar of 8 was. Het was zo kort dat ik er niet aan kon trekken dus je begrijpt wel dat ik ook flink ben getreiterd op school.
Wat ik vooral heb gemist is begrip en steun. Mijn ouders begrijpen het nog steeds niet (mijn moeder probeert het wel, hoor) Ik heb mij er bij neer gelegd!Ik heb TTM!! Het is zo en niet anders. Ik heb mijn haar nu tot net over mijn schouders (net als toen ik 14 was, na mijn 23ste knipte ik het kort) en ik vind het geweldig. Ik trek nog steeds maar kan het doseren. Mijn man steunt mij en toont begrip voor mijn gevoelens ten opzichte van ttm. Ook geeft Reiki mij veel voldoening en rust. Ik hoop dat je hier iets aan hebt.
Een knuffel van een trichotillomanie"baby".
