Hoi Marjan,
Het is bij iedereen verschillend hoe het verloop van AA is. Bij mij duurde het erg lang voor ik aan een haarwerk moest, vergeleken bij jou.
Accepteren dat je je eigen haar niet (meer) hebt denk ik niet dat me ooit zal lukken, wel is het zo dat ik het nu een plaats in mijn leven heb kunnen geven. Maar ik heb ook na liters tranen te hebben geproduceerd moeten wachten op dat lampje dat ging branden en dat ik dacht ik kan nog wel wat liters meer aanmaken maar er komt geen SPRIETJE mee terug. (boos!).
Dus toen dacht ik ook maar (dat duurde nog wat langer) als men geen kale vrouw wil, of men mij laat vallen omdat ik geen haar heb. Dan a) liefst meteen a.u.b. en b) zegt dat meer over hun dan over mij. Als ze me daarom al laten zitten??!
Maar dat heeft wel even geduurd. Ik heb ook nog wel goede en slechte dagen, maar het word nu wat stabieler voor mij. Dat komt vanzelf, mensen mogen ook niet verwachten dat je na 3 weken af en toe huilen er overheen bent.
Dus jezelf af en toe verwennen (shoppen, lekkere sjocolaatjes, make-upjes etc etc doen wonderen). Blijf trouw aan jezelf, beloon jezelf hoe (goed) je ermee omgaat en probeer positief te blijven.
Klinkt allemaal leuk wat ik nu zeg toen zou ik gedacht hebben jahjah
En ik probeer nuchter te blijven, heb universalis gehad, en laatst kwam mijn haar zo gestaag terug dat ik dacht ooow ik wil dan dit en dit kapsel enz enz. Maar doordat ik hier weer meer stress had (denk ik) is het weer meer gaan uitvallen, en toen moest ik het toch wel weer verwerken. Maar wel meteen rigoreus die tondeuse erover. Eraf eraf dacht ik!
Ik merk dat jouw familie het ook ontzettend erg voor je vind?
grtz Annelies