|
Hoi Marjan,
Dat is toevallig ik heb het er vandaag nog met iemand over gehad die van mijn leeftijd is en ook AA heeft. Wij vinden ook dat het psychologische effect van deze ziekte heel erg onderschat is. Het geeft je toch een knauw.
Veel mensen hebben niet door hoe ingrijpend het is, ik vertelde in het begin aan een vriendin in paniek, ik word kaal!! Ik kreeg te horen: "ja dan doe je toch een petje of een sjaaltje op??". Dat was iets wat ik op dat moment niet graag hoorde. Ik maakte maar een flauw lachje maar het liefst had ik keihard gehuild en boos geworden. Maar ach. Vaak bedoelen ze het niet verkeerd maar dan komt het er gewoon een beetje ongelukkig uit, of ik kan gewoon niets (meer) hebben!
Als ik mijn vrienden niet had gehad zat ik waarschijnlijk nu nog depressief achter de geraniums. Ik heb mijn echte vrienden echt leren kennen. Ook mijn ouders vinden het heel erg voor me en doen alles voor me, maar begrijpen doen ze er geen k*nt van. Mijn zussen zijn bang dat ze het zelf ook krijgen en weten dat het niet besmettelijk is, maar blijven dat toch vragen. Vragen hoe het met me gaat of iets zeggen als ik (weer) een nieuw haarwerk heb of wat dan ook, doen ze niet, ze negeren me juist. Heeft heel lang geduurd (heb het nu bijna 4 jaar) voor dat ik dacht dat dit aan hun ligt en niet aan mij. Ik kan er ook niets aan doen en heb er ook zeker niet om gevraagd!
Wat vinden je kinderen ervan? Klappen zij dicht of zeggen ze wel eens wat liefs??
Ik denk dat ik de ziekte nooit zal accepteren, maar ik heb het een redelijk plaatsje kunnen geven, maar dat kan altijd nog beter, werk er nog aan!
Ben je trouwens ook nerveuzer als je langs een overvol terras moet, of bijvoorbeeld moet afrekenen in de winkel??
grtz Annelies
|