Hai Annelies,
Ik krijg vooral de opmerking te horen van : ach meid, komt wel weer goed..krijg niet eens de kans om te vertellen hoe en wat.Ben er nu al mee gestopt om denken dat ik begrip krijg van de mensen.Zo leer je de mensen wel kennen hoor, wat me het meeste tegen valt is toch wel dat familie (zus) ook zo reageren..krijg je de dooddoener te horen van : meid, er zijn ergere ziekten.Is natuurlijk wel zo maar ik zit hier met mijn kale koppie en hun met een bos haar.Als je niet weet hoe je moet reageren wat ik mij heel goed kan voorstellen zeg dan Tjee wat erg.Ik heb gewoon het gevoel dat ze me helemaal negeren want o jee zeg Marjan zal haar verhaal eens kwijt willen..heb ik hun niet (meer) voor nodig doe het hier wel waar mensen begrip voor elkaar kunnen opbrengen.
De kinderen leven erg mee 1 dochter wou mij haar haar wel geven..lief hé..hou me voor de kids maar een beetje groot want ik wil niet dat ze later zeggen..o mijn moeder zat altijd in een dip door dr haar.
als ik ergens heen ga zit ik toch altijd te voelen of mn pruik wel goed zit of ik geen randje voel..wordt er gestoord van want toen ik mijn eigen haar nog had zat ik steeds te voelen of de kale plekken nog bedekt waren.
Zie erg op tegen de vakantie ,we gaan naar zee en aangezien het daar altijd flink aan het waaien is zal ik denk ik veel met een sjaaltje om lopen..Maar dat staat me helemaal niet blehhh.We zouden eerst gaan kamperen (vouwwagen) maar dat zag ik al helemaal niet zitten dus heb heel luxe een studio gehuurd..stukken duurder maar na al die ellende van afgelopen maanden hebben wij dat wel verdient
Wat betreft deze ziekte een plaatsje geven..
In februari het eerste plekje
tis nog maar zo kort geleden dat ik met de handen door mn haar kon gaan (slik) in 3 maand tijd kun je het nog geen plekje geven maar het zal ooit nog wel komen en misschien is het wel niet nodig want ...tatata...
1 plek wordt een stuk kleiner..
nu mijn achterhoofd nog want dat is voor meer dan de helft nog kaal en een grote plek boven op maar zo hou je moed.En ik gebruik helemaal niets.
Groetjes Marjan