[monique3]

Dag Marike, leuk om weer van je te horen.
Wat jij schrijft is erg herkenbaar.
Aan de ene kant is het fijn dat je familie nu open staat voor het onderwerp ttm, en dat er ook over gepraat word.
Maar aan de andere kant, is het niet leuk dat ze zich er zorgen over maken en dat ze veel met elkaar erover praten.
Dat was bij mij ook zo, iedereen praatte erover, maar niet tegen mij.
Alsof ze bang waren dat als ze het er maar over hadden, dat de ttm dan erger werd.
Of erger nog, dat je een zielepootje was.
Nu vele jaren later achteraf gezien, is dat voor mij niet goed geweest. Om me buiten die gesprekken te houden.
Want op die manier kun je niet zeggen wat je zelf ervan vind, en dan kunnen ze een verkeerd beeld krijgen.
Veel erover praten is ook een manier van verwerken.
En je hebt steun nodig van je familie, dus met hen praten is nodig.
Maar goed, dat vind ik dan.
En jij moet ook even wennen aan het feit, dat het ttm nu bespreekbaar is.
Heel veel sterkte, Monique3.