hoi oilily,
na een kletterende ruzie ben ik door mijn vader aan de deur gezet en heb sindsdien geen contact meer met hem (nog wel een paar pogingen maar het hielp niets) Dit is ondertussen meer dan 7 jaar geleden en 4 jaar terug heb ik -samen met mijn psychologe- al mijn gevoelens t.o.v. hem op papier gezet. Ik lees hem nog dikwijls na en vind het nog steeds een heel eerlijke en mooie brief (mijn eerste versie was vol verwijten, maar de uiteindelijke versie is echt wat ik voel zowel positief als negatief)
Deze heb ik hem toen opgestuurd maar geen reactie op gekregen. Ik moet zeggen dat het voor mij een hele opluchting was hem eens mijn kant te laten weten (ik ben heel slecht in het verbaal overbrengen van gevoelens, ik klap onmiddellijk dicht of begin te huilen)
Ik vind het natuurlijk heel jammer dat ik geen respons heb gekregen maar ik ben met mezelf in het reine gekomen en vind nu dat de bal in zijn kamp ligt!
Ook ik ben nog steeds niet trekvrij maar dit was voor mezelf een overwinning!!!
Dus ik kan me wel bij jouw verhaal aansluiten. Blijkbaar heb jij wel een openhartig gesprek kunnen hebben met je vader en zijn er misschien zaken verder uitgepraat kunnen worden. Ik denk dat je dit inderdaad voor jezelf als een bevrijding kan beschouwen.
groetjes,
Ilse
