[SanderK]

Ik heb AA sinds ik een jaar of 4 was. In het begin schrokken mijn ouders en mijn omgeving hier uiteraard erg van. Mijn haar viel in plukken uit, als ik met mijn vingers door m'n haar ging, nam je zo een hele bos mee. We zijn toen naar diverse artsen geweest voor onderzoek: de dermatoloog, een iriscopist, heb verschillende vitaminekuren gehad, maar helaas, weinig resultaat.

Als klein kind ben je heel kwetsbaar tegenover de 'buitenwereld'. En die is erg hard, kan ik je zeggen. Zowel kinderen als volwassenen kunnen zo bruut reageren wanneer ze iemand zien die er niet helemaal normaal uitziet.
Nare, kwetsende opmerkingen vlogen regelmatig om mijn oren. Hierdoor ben ik als klein kind vrij verlegen geweest. Had weinig vriendjes, maar kon mij gelukkig uitstekend zelf vermaken. Naar mate ik ouder werd, kon ik wel makkelijker contacten leggen met andere kinderen, maar het was moeilijk om deze contacten ook te onderhouden. Op de basisschool viel het mee wat betreft pesten door andere kinderen, maar ik merkte toch wel dat ze anders met me omgingen dan met 'normale' kinderen.

Op de middelbare school ging het echter veel moeilijker. In het eerste jaar ging het nog wel, daar zaten kinderen bij mij in de klas die ik kende van de basisschool. Na dat jaar werd de school gefuseerd met een andere, met als gevolg dat ik naar een andere locatie moest. Daar kenden ze mij niet, ik was daar echt een vreemde eend in de bijt. Ik werd enorm gepest. Of eerder, genegeerd en afgewezen. Mocht niet bij andere groepjes op de trap voor de school zitten, werd altijd als laatste gekozen bij gym, en moest bij het softballen altijd helemaal in het verre veld staan. Wanneer er dan een bal mijn richting op kwam, zorgden ze er altijd voor dat ik me uit de naad moest rennen om hem op tijd te kunnen teruggooien naar het thuishonk.

Op een gegeven moment heb ik samen met mijn ouders de keuze gemaakt om een pruik te nemen. Dit leek een goede keuze, want ik werd niet meer vreemd aangekeken op straat, en voelde me in eerste instantie een stuk zekerder. Maar na verloop van tijd ging ik me toch onzeker voelen. Zit m'n pruik wel goed, kunnen andere mensen het niet zien? En het voelde ook niet prettig. Dat ding kriebelde en ik ging er enorm door zweten. Zodra ik thuis kwam, ging hij dus meteen af. Ik heb nog zo'n jaar of 3 met een pruik rondgelopen, en ben in die tijd steeds onzekerder geworden.
In de zomervakanties liep ik altijd zonder pruik. We waren dan in het buitenland en niemand kende me daar. Maar toch, ik zag er vreemd uit: een kind, met rare kale plekken op z'n hoofd. Daar schrikken mensen toch altijd van. Ik had niet de moed om het af te scheren. Mijn moeder vond dat helemaal zo'n naar gezicht en je zou toch altijd die donkere plekken zien.

Toen ik klaar was met de middelbare school (ik heb met goede resultaten mijn HAVO-diploma gehaald) ben ik naar het Grafisch Lyceum in Rotterdam gegaan. Ik wist al lange tijd dat ik iets met reclame en vormgeving wilde doen, dat bleek ook uit alle beroepskeuzetesten. Ik had de verwachting dat het nog pittig zou worden in die grote stad, maar het viel echt reuze mee.
Vanaf de eerste dag ben ik daarheen gegaan zonder pruik, maar wel met een hoofd met rare plukken. Maar nooit een kwaad woord van iemand gehoord. Hooguit wat vragen van mensen die wilden weten wat er met mijn haar aan de hand was. Na 4 jaar op die school gezeten te hebben, hoorde ik een klasgenoot zeggen dat hij altijd had gedacht dat ik een alto was of een punker. Tja, daar keek ik zelf ook van op.

In die periode ben ik een stuk zekerder van mezelf geworden. Toch duurde het nog een tijd voordat ik uiteindelijk de beslissing nam om mijn haar af te scheren. Pas op mijn 22e durfde ik het. En ik had direct spijt dat ik dat nooit eerder had gedurfd. Er ging een wereld voor mij open. Toen ik de straat op ging had ik voor het eerst in mijn leven het gevoel dat er niet naar mij werd gekeken. Ik viel niet meer op. Mensen schrokken niet meer van mijn rare coupe. Er knalden geen mensen meer tegen verkeersborden. Ik werd spontaan aangesproken, ze leken meer geinteresseerd. Ik durfde sneller mijn mond open te doen tegen vreemden. In winkels kon ik zonder problemen naar de kassa te gaan, iets wat mij daarvoor zeer veel moeite kostte. Ik heb altijd met knikkende knieen door de winkel gelopen omdat ik zo'n moeite had om met mensen te communiceren, maar dat was nu in een klap voorbij. Het was echt een zegen.
In die tijd ben ik ook gaan werken. Ik kon na mijn stage blijven werken op mijn stagebedrijf. Ik kreeg hier veel waardering, niet om hoe ik er uit zag, maar de manier waarop ik mijn werk deed. Dit gaf mij zoveel zelfvertrouwen dat ik me ook steeds beter ging voelen.
Voor die tijd heb ik veel problemen gehad met mezelf. Zat niet lekker in mijn vel en had weinig behoefte aan contact met anderen. Die anderen namen tenslotte ook niet de moeite om zich voor mij te interesseren.
Het ging langzaam maar zeker steeds beter na mijn 'metamorfose'. Ik ben veranderd van een verlegen, stille jongen naar iemand die absoluut niet bang is om zijn mond open te doen, of om mensen aan te spreken.

Ik heb sinds 5 jaar een ontzettend lieve vriendin die mij volledig accepteert om wie ik ben, niet om hoe ik er uit zie. En zij heeft mij in die 5 jaar ook enorm zien veranderen. Ik verander nog steeds. Ik sta zekerder in het leven, ik weet dat ik het allemaal wel aan kan. Ik neem mijn eigen beslissingen, zonder dat ik eerst 10 keer hoef na te denken over wat anderen er van vinden.

Ik heb mijn ziekte in feite al jaren geaccepteerd, maar omdat de 'buitenwereld' niet gewend is aan mensen die er anders uit zien, duurde het zo lang om te worden wie ik nu ben. En ik voel me goed en gelukkig.

Regelmatig komt mijn kale koppie ter sprake. Mensen vragen zich af of ik het nou elke dag moet scheren, of het niet koud is in de winter. En dan heb ik er absoluut geen moeite mee om te vertellen hoe het komt dat ik kaal ben. Ze weten dat ik verder 100% normaal ben, en geen rare skinhead of iets dergelijks. Wanneer er een grapje gemaakt wordt, dan kan ik er altijd om lachen. En ja, er wordt nog wel eens een nare opmerking gemaakt, maar ik ben mondig genoeg om een nog veel gemenere opmerking terug te maken.




Het is een vrij lang verhaal geworden, maar ik wou het toch eindelijk een keer opschrijven. Zo gedetailleerd had ik het namelijk nog nooit opgeschreven.

De aanleiding dat ik dit stuk geschreven heb, is omdat ik gistermiddag werd aangesproken door een jongedame, wiens vriend sinds 2 jaar kaal is. Hij heeft zeer veel moeite met het accepteren hiervan. Bovendien wist hij nog niet eens de naam van deze aandoening. Ik heb mijn telefoonnummer aan haar gegeven en gezegd dat hij me altijd kan bellen.

Ik hoop dat degenen die dit lezen er iets aan hebben. Ik kan me voorstellen dat er genoeg (jonge) mensen zijn die nog volop in het verwerkingsproces zitten toch iets zekerder van zichzelf worden door het lezen van ervaringen van anderen.

Ik zou zeggen: wees jezelf, je bent wie je bent. Probeer je omgeving uit te leggen waarom je er zo uitziet. Doe je eigen ding op jouw eigen manier en probeer je zo min mogelijk aan te trekken van wat anderen zeggen. En als ze wat zeggen: trek je mond open!

Sterkte aan iedereen, een reactie is altijd welkom

Sander