|
Hallo allemaal,
Meer dan een jaar geleden vond ik dit forum al, nadat ik op aanraden van mijn psycholoog wat was gaan opzoeken over Trichotillomanie. Op dat moment vond ik het te confronterend om de reacties te lezen en al helemaal om mijn verhaal te vertellen. Nu is het dan toch eindelijk het goede moment, blijkbaar. Het gaat een enorm verhaal worden, sorry alvast. Waarschijnlijk is dit vooral een stukje therapie voor mij, en is het een extra als anderen het lezen.
Ik ben 21 en ben sinds mijn 17e begonnen met haartrekken. Destijds was ik net begonnen met een intensieve therapie tegen mijn sociale fobie, bloosangst en lichte depressie. Mezelf moeten confronteren met mijn grootste angsten bracht enorm veel spanning met zich mee, en ik zocht naar manieren om controle te houden. Hierdoor ontwikkelde ik OCD, en had ik allerlei dwangmatige maniertjes die mijn leven beheersten (alle handelingen tellen, zo veel dat ik vaak zelfs te laat kwam op school). De psychiater schrok hiervan, en gaf me meer medicatie naast antidepressiva, en ik probeerde er vanaf te komen. Dit lukte, maar de onrust en angst die ik voelde, was natuurlijk niet weg en ik zocht onbewust naar iets anders om het niet meer te voelen. Het begon met plukken aan mijn wenkbrauwen. Er werd geprobeerd om me daarvan af te helpen, maar het werd alleen maar erger. Ik merkte dat de korte pijn die je bij het haartrekken ervaart, me rustiger maakte. Kort daarna begon ik helaas aan mijn hoofdhaar te trekken en het werd van kwaad tot erger. Eerst deed ik het niet in publieke situaties door schaamte, maar na een tijdje kon me dat ook niets meer schelen. Mijn therapeute wist niet wat ze ermee aanmoest en heeft me doorverwezen naar het ambulatorium in Nijmegen, waar ze een methode hebben tegen TTM. Hiervan staat ook nog een oproep op dit forum. Tijdens het trekken 'zoek' ik meestal een 'goede' haar door er zachtjes aan te trekken en wanneer het 'goed' voelt, trek ik er met korte rukjes aan. Dit vind ik moeilijk om te zeggen omdat ik me dan zo pervers voel, maar het fijnste moment is, wanneer de wortel eruit komt. Het korte moment van lichte pijn, en dan een soort tintelige of fijne sensatie en een soort adrenaline die er soms bij te pas komt. Dan bestudeer ik de wortel meestal, want die vind ik er interessant uitzien. Vervolgens gooi ik de haar op de grond. Daarna komt het schuldgevoel natuurlijk.
Ondertussen voelde ik me steeds ellendiger eronder en durfde ik niet meer naar de kapper. Ik wilde er koste wat kost vanaf. Ondertussen kampte ik helaas nog steeds met (verminderde) sociale fobie/faalangst. Tijdens therapie is vanalles geprobeerd; op mijn handen zitten nadat ik een haar getrokken had, handschoenen aan, pet op, haren in een envelop doen, etc. Het leek erop dat het hielp, want na een tijdje trok ik nog maar rond de 25 haren per dag. Helaas had ik erg veel stress en ook weer een terugval waar ik eigenlijk nooit bovenop ben gekomen.
Ik voel me vaak wanhopig, omdat ik er nog steeds niet vanaf ben en hier ook lees dat er veel mensen niet vanaf komen. Ik voel me een mislukkeling omdat de gedragstherapie niet bij me aan lijkt te slaan. Het ging een tijd iets beter, maar ik ben een half jaar naar het buitenland geweest en het was erger dan ooit toen. Het paradoxale is, dat ik intens jaloers kan zijn op mooie, volle en glanzende kapsels van anderen. Ook heb ik een steeds beter beeld van mezelf en kan ik vol overtuiging tegen mezelf zeggen dat ik een mooie haarbos VERDIEN. Maar de impuls lijkt te sterk.
Wat ik wel uit de therapie heb gehaald, is dat ik nu zie dat ik in het begin enorm in de slachtofferrol zat. Nooit wilde ik toegeven dat de gedachte dat ik niet kán stoppen, niet waar is. Ik wíl niet stoppen. Altijd gaf ik de TTM de schuld. Maar het is gewoon zo; als ik er niet kaal van zou worden, zou ik het willen blijven doen. De pogingen om te stoppen zijn op pure wilskracht, en ik zit nog te wachten op het 'knopje', de verbinding waardoor ik er opeens geen behoefte meer aan zal hebben. Dat ik niet meer van die excuus gedachten zal hebben. Terugkijkend, weet ik nu dat ik eigenlijk al mijn hele leven mezelf lichtelijk pijn heb gedaan om rust te krijgen. Zo drukte ik heel hard met mijn nagels in mijn arm wanneer mijn ouders weer eens ruzie maakten. Ook heb ik het nooit erg gevonden om puistjes uit te knijpen. Te korte pijn die daarbij vrijkomt, maakt me rustig en geeft een soort adrenaline.
Sorry voor het onsamenhangende en lange verhaal. Ben benieuwd of iemand het uitleest. De reden hiervoor is denk ik dat ik nu al 7 maanden geen therapie heb gehad ivm buitenland en even mijn verhaal kwijt moet. Langzaam ben ik weer een kleine strijd met de TTM aangegaan. Ik tel hoeveel haren ik eruit trek en schrijf dit op. Op een goede dag blijf ik onder de 55. Hopelijk kan ik het ooit meer onder controle houden en kan ik eindelijk het mooie kapsel en volle haar hebben waar ik al tijden van droom.
|