Heb sinds kort ontdekt dat ik trichotillomanie heb, hoe ik het ontdekt heb? Door een artikel te lezen uit een jongerentijdschrift. Een meisje vertelde haar verhaal en hier hoorde ik voor de eerste keer over trichotillomanie. Heb me hierna uitgebreid geïnformeerd en kwam op jullie forum terecht.
Ik ben ondertussen 19 jaar maar heb het al van mijn 11 jaar, geloof ik. Ik had zo een drang om aan mijn wenkbrauwen en wimpers te trekken dat het een obsessie werd. Natuurlijk begonnen de ouders het te merken en werden boos. Ik moest er vanaf blijven of ik zou kanker krijgen en sterven. Het beterde even maar paar maanden later kwam de drang terug. Had ondertussen wel geleerd om het minder te laten opvallen.
Ik begon ook met hoofdharen uit te trekken, wel niet zo extreem als sommige hier op het forum, toen met het haar op mijn armen en benen. Ik pakte het haartje met mijn duim en middelvinger en trok het uit. Hmm, ik voelde me zo ontspannen dat ik het bleef herhalen. Ik vond me wel een 'freak' worden, want wie trekt er nu in godsnaam zijn haren uit? Ik besloot om er vanaf te raken. Eerst knipte ik mijn nagels zo kort, dat het niet meer lukte. Later toen ik meer vrouw werd, scheerde ik mijn haar op mijn benen ver elke dag, zodat ik geen haar had om uit te kunnen trekken. Met het haar op mijn armen was ik ondertussen gestopt.
Toen kocht ik mij een pincet en begon dit als vervanging te gebruiken. Ik stond weer terug bij af. Ik merkte wel dat het tijdens de examens erger werd en in de winterperiode maakte ik dan altijd dat ik nylonkousen droeg, dit was moeilijker om erbij te geraken. De stress werd erger en niets van mijn hulpmiddeltjes werkte nog, ik gaf het gewoon op, ik kon er niet meer aan weerstaan. Tot nu, nu ik het ontdekt heb, wil ik het nog een keer zelfstandig proberen, alhoewel ik nu al in paniek geraak. Ik word er zo moedeloos van dat er geen echte behandeling voor is. Ik zie mij gewoon niet als echtgenote of moeder nog haren uittrekken
.
Gelukkig heb ik nu een vriend die me steunt. Hij is de eerste aan wie ik het vertel, en nu aan jullie. Voorlopig blijft het hierbij want ik schaam me nog steeds dood.
Nu ik zo nadenk,
zou het kunnen dat dit erfelijk is?
Ik heb me onlangs gerealiseerd dat toen ik met trichotillomanie begon, ik mijn moeder ook vaak aan haar wenkbrauwen zag trekken met haar vingers. Ze trekt ook vaak hoofdharen uit en als papa haar dan bezig ziet zegt hij: stop er mee of je hebt geen haar meer.
De broer heeft volgens mij ook last van trichotillomanie. Hij heeft waarschijnlijk last van stress waardoor hij grote kroeten in zijn haar heeft, die hij dan ook uittrekt samen met zijn haar.
Maar de mama en de broer doen dit in het bijzijn van andere gezinsleden in tegenstelling tot mij. Ik schaam mij dood en zet me dan alleen op mijn kamer, in mijn bed, op de rand van mijn kast of bureau.
Dit was mijn verhaal, ik vertel mijn verhaal omdat het voor een deel wel oplucht en ik hoop dat anderen dat ook doen. De mensen moeten beseffen dat trichotillomanie bestaat. Het mag geen taboe blijven!!