Presente!
Ik ga inderdaad elke maand naar een maatschappelijk werkster in het ziekenhuis, nu al iets van anderhalf jaar. Ik vind het heel prettig en ik heb er ook al veel aan gehad. We hebben het voornamelijk over hoe ik in het dagelijks leven kan omgaan met mijn 'handicap'; hoe het gaat qua werk, de relatie met mijn ouders, mijn dagindeling, mijn relatie met anderen enz. Eigenlijk gewoon mijn functioneren in het dagelijks leven dus.
Ik heb ook wel gesprekken gehad met een psycholoog (ook in het ziekenhuis), maar dat vond ik niet prettig. Dat was erg gericht op het veranderen van mij, op het 'beter maken'. Het Maatschappelijk Werk doet dat niet. Daar heb ik juist geleerd om te accepteren wie ik ben en mijn leven zo in te richten dat het voor mij 'te leven' is. Ik probeer niet langer mijzelf in een keurslijf te proppen dat ik niet pas.
Mijn ouders konden dat moeilijk accepteren, want zij hadden toch liever dat ik 'normaal' was, of tenminste deed alsof ik dat was. Het Maatschappelijk Werk heeft mij gesteund om toch mijn eigen weg te gaan.
Ik zie het Maatschappelijk Werk ook als een soort surrogaat-ouders. Ze kunnen je advies geven over het dagelijks leven, maar dan wel op een neutrale, professionele manier. Ze zijn niet zo emotioneel betrokken als je ouders, en dat is soms wel beter.
Een voorbeeldje: Ik ben een ramp met het netjes houden van mijn huis. Ik ruim nooit op en ik was nooit af; ik stel het veel te lang uit. Een typisch kenmerk van TTMers denk ik. Ik heb mezelf daar altijd om verafschuwd, en ook mijn ouders zijn vaak boos op mij geweest. Nu had ik bedacht dat ik misschien maar eens een afwasmachine aan moest schaffen. Dat is op zich natuurlijk onzin, want ik heb tijd genoeg, ben maar alleen en mankeer niks aan mijn handjes, dus ik kan makkelijk even afwassen. Alleen ik weet van mezelf: Ik doe het gewoon niet! Bovendien is een afwasmachine best wel een rib uit mijn lijf. Ik heb het aan mijn moeder verteld, en die vond het ook te belachelijk voor woorden. 'Als dat water dat zo'n ding verspilt! Je kan net zo makkelijk gewoon even afwassen'. Maar de maatschappelijk werkster zei: Jij weet van jezelf dat je niet afwast. Je weet dat nu al zoveel jaar, je hebt jezelf al zo gepijnigd om het te veranderen, maar dat lukt je niet. Verwacht je dat het je in de toekomst wel gaat lukken? Nee? Neem het dan als gegeven aan en probeer daar zo goed mogelijk naar te handelen.
Dus ik heb toch die afwasmachine gekocht (zo'n mini-ding en tweedehands, dus niet duur). Het is nog steeds een bende in mijn huis, maar er slingeren geen borden met etensresten meer door mijn huis en ik kan mijn aanrecht weer zien! Daardoor durf ik nu héééél soms ook wel eens mensen bij mij thuis uit te nodigen. En het is gewoon een hele opluchting dat er niet altijd een dijk van een afwas op mij staat te wachten.
En zo is er elke maand wel iets. Alles bij elkaar is mijn leven er toch al een heel stuk prettiger op geworden dankzij het Maatschappleijk Werk.
Ohja, ze hebben mij ook getipt dat ik wel in aanmerking kon komen voor een WAjong-uitkering (arbeidsongeschiktheid) en toen ik eenmaal op keuringsgesprek moest komen hebben we dat eerst geoefend. En met succes dus! Dat is ook heel belangrijk voor mij geweest.