Hoi "lotgenoten",
Sinds mijn verjaardag, 29 november 2011, weet ik dat ik ook een van de ongelukkigen ben. Een grote kale plek net iets voor mijn kruin.
Leuk.. een jaar ouder worden zeg! En dat terwijl je pas 25 wordt. Dat verouderingsproces gaat wel heel erg snel.
Na een moeilijke periode van huilen, angst, hyperventileren gaat het nu iets beter. Mijn eerste grote kale plek is weer volledig begroeid met een laagje van 5 cm :-)
Helaas is het niet bij die ene plek gebleven. Er ontstond er een boven mijn oor, en langszaamaan werden het er steeds meer. Op het moment heb ik ongeveer 10 plekken varierend van een vingertop groot tot een grote plek van 4 bij 6 in mijn nek. Raar maar waar... ik kan het nog steeds bedekken wanneer ik mijn haar in een staart draag. Op een klein plekje achter mijn oor na valt er niets te zien!
Ik merk dat er op sommige plekken al weer dons terug komt.. maar tegelijkertijd komen er ook weer nieuwe plekjes.
Het hyperventileren is over... die fase is voorbij. Wel heerst er nog die angst om mijn mooie gouden lokken te verliezen. Angst dat mensen het gaan zien. Angst dat ik een haarwerk moet gaan uitkiezen. Angst dat ik niet meer kan zwemmen zonder dat de plekken zichtbaar worden. Angst dat mijn vriend me niet meer aantrekkelijk vindt. En dan heb je natuurlijk nog de huilbuien bij het ontdekken van een nieuwe plek.. zeker op plaatsen die straks moeilijk te bedekken zijn. Zo heb ik een nieuwe plek boven op mijn hoofd op 4 cm van mijn haargrens. Er zit niets anders op dan hopen en smeren met vieze zalf!
Graag hoor ik van jullie hoe jullie de strijd tegen alopecia en je humeur aangaan!
Liefs, Renate
(het valt me nu pas op dat emoticons ook kaal zijn en gewoon blijven lachen
)