[boontje]

Hallo Allemaal.
Ik zit verbijsterd achter mijn computer en kan niet ophouden met lezen.
Ik ben haast 60 jaar en trek sinds mijn jeugd dus zeker al 46 jaar haren uit mijn hoofd wimpers en wenkbrouwen.En heb natuurlijk altijd gedacht dat ik de enige op de hele wereld was met dit vreemde gedrag,alles is herkenbaar voor me de schaamte er met niemand over durven praten, de onzekerheid als het weer heel erg is.
Wat fantastisch van jullie allemaal om dit met elkaar te delen,want ik wou dat ik die infortmatie en steun vroeger had gehad.
Het maakt mij allemaal niets meer uit ik heb het geaccepteerd en weet als er iets is waar ik gespannen onder ben dat het zo werkt.
Ik heb geleerd om mijn nagels (jammer genoeg) maar heel kort te houden zodat ik bij mijn wimpers niet zo makkelijk kan komen.
Ik heb mijn wenkbrouwen 7 jaar geleden laten tatoueren en ben daar heel blij mee en denk er nu over na om dat weer te laten doen.
Je moet je even een paar dagen afzonderen omdat er korsten opkomen,maar ik heb er al die jaren plezier van gehad en kan ik het weer eens niet laten om de aangegroeide haartjes er uit te trekken heb ik toch nog wenkbrauwen,jammer genoeg is er geen oplossing te vinden voor de wimpers want dat zou alles toch draaglijker maken want het wimpergebrek maakt me het onzekerst omdat ik het idee heb,dat iedereen dat ziet.
Wat ik heel bijzonder vind is dat in al die jaren niemand rechtstreeks aan mij heeft gevraagd waar mijn wimpers zijn dus misschien valt het niet zo op. Jammer is het dat we door dit probleem een uitdrukkingloos gezicht krijgen maar gelukkig vrouwen is er make-up.
Ik hoop dat mijn verhaal jullie toch een beetje moed geeft want als je jong bent is dit heel moeilijk en als ik alles lees zijn er in de toekomst hopelijk steeds meer handvaten om er hopelijk van af te komen.
Dank jullie allemaal voor de verhalen op deze site want ik voel me dank zij jullie nu toch een stukje normaler.
Al ben ik wel heel benieuwd of ik de oudste ben met dit probleem.
Groeten