Hoi Kikimamanyny, wat een heftig verhaal, zomaar al je haar eraf. Bij is het alleen mijn hoofd, en dat vind ik al best moeilijk. Zie jij verband tussen die groentesmoothies en je alopecia? Je schrijft het zo achter elkaar op, alsof je denkt dat het door die smoothies kwam, is dat zo? Of bedoel je dat de stress de veroorzaker was?
Ik begrijp helemaal wat je zegt over je identiteit. Zo zonder haar moet je even opnieuw bepalen wie je ook weer bent. Ik merk dat mijn kledingstijl wat aan het veranderen is. Sowieso draag ik bij een (van mijn) pruik(en) heel andere kleding dan bij mijn kale bol. Ik moest wennen aan het slapen zonder haar, en pas probeerde ik 's nachts een katoenen mutsje uit (eigenlijk omdat ik een mug hoorde en geen zin had in bulten op m'n hoofd) en dat voelde weer heel anders, best lekker. Ga ik nog maar eens proberen.
Maar zo zijn er allerlei dingen om aan te wennen: kou op je hoofd, aanraking, de mensen in je naaste omgeving en hun reacties (bij mij de meeste gelukkig heel steunend en fijn) en natuurlijk de blikken van vreemde mensen als je kaal de deur uit gaat.
Ik kan je uit mijn eigen ervaring alleen vertellen dat het tijd nodig heeft. Ik merk dat ik me sinds begin november, toen het hoofdhaar eraf ging, al weer een stuk 'gewoner' voel, meer mezelf. Jij had natuurlijk in december nog een tweede schok toen je de rest van je haar ook verloor.
Een kennis van mij heeft dit precies zo meegemaakt en zij vertelde dat het ergste was: de angst dat ze een vreselijke ziekte had, die dit veroorzaakte. Die angst heb jij zo te horen niet. Dat valt dan al weer mee. Heb je steun aan je man, aan je omgeving? Hoe reageren je kind(eren)? Je klinkt als iemand die goed over deze dingen nadenkt en haar eigen plan trekt. Niet makkelijk, maar zo kom je er denk ik wel uit. Veel sterkte en oh ja, welkom op Haarweb
Groetjes, Carla
Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Kikimamanyny
Hoi allemaal,
Ik lees nu even met deze site mee en wil me daarom graag even voorstellen.
Ik ben 32 jaar, moeder en echtgenoot.
Na een stressvolle periode van studeren en andere emotionele moeilijke situaties wilde ik goed voor mezelf zorgen! Ik besloot aan de groente smoothies te gaan, want als studerende moeder heb je vitamines en energie nodig!
Eind september jl. kreeg ik een kalle plek boven mijn oor. Deze plek kende ik van mezelf, want rond mijn 22e had ik dit ook! Torn heb ik er weinig aandacht aan besteed en hij is vanzelf dichtgegroeid! Nu viel het me op dat de plek groter werd. Vervolgens werd mijn haar op mijn hoofd ook ineens dunner! Mijn haar virl er met bosjes te gelijk uit. Angst om te douchen en angst om te slapen! Wat gebeurde er met me?
Via de huisarts naar de dermatoloog. De dermatoloog was heel nuchter en schreef me ciclosporine voor! Na het lezen van de bijsluiter en het lezen van ervaringen van anderen besloot ik om niet aan deze rommel te beginnen.
Half oktober heeft een vriendinnetje van mij al mijn haar er af geschoren! Dat was moeilijk, maar ik had geen haar meer in mijn eten, mijn kraag, hoofdkussen, bank, auto etc!
Ik dacht toen:" erger kan niet". Helaas wel! In november/december vielen ook mijn wenkbrauwen, wimpers, beenharen, okselhaar en ja overal dus! Zelfs neus en oor haar!
Ik studeer maatschappelijk werk, en in dit werk merk ik dat situaties in het leven je kunnen maken of kraken! Hoe moeilijk ook, maar toch wil ik voor maken kiezen!
Ik heb een tijd een muts gedragen, ook gewoon kaal over straat geweest, nu heb ik een pruik, maar ik merk dat ik weer op zoek ben naar mezelf! Wie ben ik en wie wil ik zijn! Soort identiteitsfase!
Nu word ik behandeld door dokter v Baar, gepromoveerd op haaruitval, uit het bravis in Roosendaal, zei adviseerde me imuuntherapie. Nu dus vorige week mee gestart, hoop dat dit oplossingen biedt!
Mijn grootste wens voor nu is dat ik weer wenkbrauwen krijg, dat geeft je gezicht een gezonde uitstraling.
Maar.... Het leven is te kort en te mooi om het te laten verzieken door haaruitval! Relativeren helpt hierbij!
Veel succes allemaal!
Gr. Kikimamanyny
|