Eej Alyda,
ik zal me eventjes voorstellen: Ik ben Tinne, een meisje van ondertussen 17 jaar (ik post hier al enkele jaren, dus bij sommige posts van mij staan andere leeftijden
). Toen ik acht was is mijn grootvader gestorven, hierdoor creeerde ik een soort afscheidsangst, ben daarvoor in behandeling geweest bij een psycholoog en alles is weer in orde met me hoor. Maar waarom ik dit zeg is dat ik in hetzelfde jaar dat mijn bompa gestorven is de eerste kale plekken heb gekregen, en ik denk dat er ergens een verband is tussen de afscheidsangst (ik voelde me niet goed in mijn eigen vel, met de nodige stress erbij) en alopecia areata. na vele behandelingen en ups and downs werd ik in oktober (drie jaar geleden) in 3 weken volledig kaal. Ondertussen ben ik al aan mijn vierde haarwerk en groeit m'n haar sinds een jaar terug. Ik heb nu op sommige plaatsen langer haar dan op andere plaatsen (=> een tweetal maanden geleden had ik nog een kale plek op mijn hoofd, en daar is m'n haar nu al een halve of bijna een centimeter lang) Ik heb deze ziekte vanaf het begin aanvaardt, ik denk ook dat dit komt omdat ik het op een tamelijk vroege leeftijd kreeg. Met mijn haarwerk kan ik ook alles doen (ik ben er zelfs mee in de achtbaan geweest...) Ik heb nu wel meer schrik dan eerst om weer kaal te worden, nu zou ik het nog erger vinden dan toen ...
Ik ben het ook volledig eens met kattemie en liejverd: ik hoor het woord 'pruik' ook niet graag. Ik spreek meestal van 'mijn haar' en dan moet m'n moeder, vader en vrienden maar weten over welk 'haar' ik het juist heb
dit is soms wel grappig ... ik probeer er in ieder geval het positieve van in te zien en er soms eens mee te lachen ...
In ieder geval heel veel sterkte tijdens het verwerken van de ziekte en ermee leren leven... ik begrijp heel goed dat sommige mensen dit heel moeilijk kunnen verwerken, maar probeer er in ieder geval mee te leven...
Groetjes, en tot schrijfs!
Tinne