Sinds een half jaar heb ik Alopecia Areata.
Het is bij mij 2 maanden geleden vastgesteld. Toen ik een half jaar geleden een kale plek op mijn achterhoofd ondekte, dacht ik dat het van de stress was en dat het wel weer vanzelf weg zou gaan. Ik heb heel lang haar, dus het camoufleert zichzelf, gelukkig!
Echter, de plek is alleen maar groter geworden. Hij is nu zo groot als mijn handpalm. Ik heb toen een dermatoloog geconsulteert en die constateerde AA. Ik heb een middel voorgeschreven gekregen wat ik 2 keer per dag rondom mijn kale plek moet smeren. In de tweede week van december moet ik terug komen bij de dermatoloog.
Ik heb wel het idee dat de behandeling die ik nu krijg wel baat heeft, want de plek is niet groter meer geworden en er komen zelfs haartjes op!! Deze zijn nog wel kort en heel blond, maar het is een vooruitgang in mijn ogen. Ik vind het jammer dat er niet echt een behandeling mogelijk is voor deze aandoening. Ik ben pas 22 jaar en vind het echt heel erg dat de ziekte ook mij getroffen heeft.
Ik schaam me wel dat ik een kale plek heb. Ik draag mijn haar nu altijd los, want als ik het opsteek, dan zie je de kale plek.
Dat is vooral vervelend bij het sporten. Want als ik daar ga douchen, dan zien mijn teamgenootjes het ook, maar er is gelukkig nog niemand geweest die er een opmerking over heeft gemaakt.
Ook op mijn werk is het vervelend. Ik werk met gedetineerden en uit veiligheidsoverwegingen moeten dames met lang haar, het haar in een staart of knot dragen. Ik heb speciaal toestemming gevraagd aan de leidinggevenden om mijn haar los te dragen (wel met een diadeem in) en het alleen in een elastiek te binden op het moment dat ik de afdelingen op ga. De toestemming heb ik uiteindelijk wel gekregen, maar het is best genant om voor zoiets uit te komen. Maar op mijn werk zijn de belangrijkste mensen nu wel gelijk op de hoogte, dus het is enerzijds een opluchting, want deze mensen zullen er ook nooit meer naar vragen.
Gelukkig vangen mijn partner en mijn naaste vrienden en familie mij erg goed op, die maken er gelukkig ook geen drama van. Maar ik vind het wel heel moeilijk om het te accepteren. Ik hoop dat ik via deze weg in contact kan komen met mensen die hetzelfde meemaken als ik en die mij misschien ook meer informatie kunnen geven of hun eigen ervaringen met mij willen delen.
Veel liefs Annemiek uit Brabant