Ik ben voor het eerst geconfronteerd met alopecia areata toen ik 5 jaar was, de trigger toen was shock, ik ben bijna omvergereden en de auto kon nog net remmen, maar ben uiteraard ferm verschoten. Ik had toen enkel last van lichte uitdunning met hier en daar een plekje, mijn ouders hebben verschillende dokters bezocht naar iemanddie een behandeling voor dit probleem konden geven, maar jammer genoeg was het een vruchteloze zoektocht. Mijn haar is dus spontaan terug gegroeid. Ongeveer een jaar of 13 later, ben ik opnieuw haar verloren, pleksgewijs wat dus het kenmerk is voor alopecia, dan ben ik via via bij een dermatoloog terecht gekomen die mij behandelde met dyphenilcyclopropenone, dit was een goed middel, maar geen geneesmiddel, ik moest wekelijks op consultatie, om mij te laten behandelen, het hielp tijdelijk.
Ik ben toen een aantal jaren min of meer goed geweest, maar na de geboorte van mijn 2de kindje kreeg ik een extra "cadeau", mijn haar viel uit, maar deze keer bleef het niet bij plekken, ik werd volledig kaal, ik ben toen op een punt gekomen dat ik de stap naar een "haarwerk" heb moeten zetten, op dat moment de beste beslissing die toen kon nemen, maar je word er dagelijks mee geconfronteerd, als je opstaat, als je gaat slapen, je kan veel dingen niet doen die een ander zonder probleem wel kan. Ik heb enorm veel respect voor alle lotgenoten die zonder probleem durven kaal rondlopen, of eventueel met een sjaaltje, dat kan ik zelf niet, ik verafschuw mezelf als ik me zie in de spiegel zonder pruik, ik zal het nooit accepteren, mijn gezin heeft enorm veel begrip voor mijn aandoening, maar omdat ik mezelf niet graag bekijk doe ik dus nooit mijn pruik af in hun bijzijn, ik kan dat gewoon niet. Als je ziet hoeveel mensen deze aandoening hebben zou je toch hopen dat de medische wereld toch meer research zou doen om toch ooit op een remedie uit te komen, ik blijf hopen, ik ben nu bijna 6 jaar kaal, en ik blijf hopen dat ik ooit terug een mooie haardos mag hebben.
Lotgenoten, ik duim voor iedereen.
Grtn
