Hallo iedereen
Ik ben een 38jarige vrouw en van kindsbeen af heb ik alopecia areata. Een eerste plekje verscheen rond mijn 6 jaar, een tweede tijdens mijn studententijd. Het begon pas erg na een miskraam, en bleef in serieuze mate (>50% van mijn hoofdhuid kaal) aanhouden tijdens en na mijn (zware) zwangerschappen, bevallingen en de nadien toch wel vrij zware momenten. Gaandeweg heb ik alle mogelijk behandelingen geprobeerd en tevergeefs. Het werd me al gauw duidelijk dat mijn lichaam zelf besliste wanneer haar terugkwam en wanneer niet. Tot afgelopen november. Het al zoveel jaren gevreesde moment was daar: ik kón mijn plekken niet meer bedekken! In overleg met mijn man en kindjes kozen we voor een pruik. Om die comfortabel te kunnen dragen, moesten mijn resterende halflange haren eraf. Beken water heb ik gehuild bij het afknippen! Maar toen bleek eigenlijk dat ik best wel stond met een kaal kopje
en ik voelde me bevrijd! Bevrijd van de dagelijkse camouflagestress, maar ook bevrijd van die pruik waarmee ik me absoluut niet mezelf voelde. Mijn omgeving reageerde over het algemeen goed en het went blijkbaar snel. De 'onbekende' medemens reageert over het algemeen verbaasd ... soms voel ik de mensen kijken, maar what the f...., ik hoef iemands kapsel toch ook niet mooi te vinden. Ondertussen scheerde ik iedere morgen mijn hoofd lekker glad en dat gaat snelle als haar wassen en stylen
Toen gebeurde het ondenkbare ... eind december vielen ook mijn wimpers en wenkbrauwen uit! Mijn man houdt absoluut niet van maquillage, maar ik had geen keuze. Ik ging op cursus en ik leer blijkbaar snel want mensen merken amper dat er iets ontbreekt aan mijn aangezicht. Ook mijn ander resterend lichaamshaar is ondertussen uitgevallen en dat is best wel handig
Ondertussen liet ik me binnenstebuiten keren door de dr en niets ontbreekt en alles werkt perfect. Het enige wat me nog rest is een stamcellentransplantatie ... goed zot! Toen ik dat hoorde nam ik volgend standpunt in: 'wie een probleem heeft met mijn kaalheid heeft het probleem, niet ik!'.
Ik plaats dit verhaal omdat ik hoop dat mensen er hoop uit kunnen putten. Ondanks het feit dat ik geen haar meer heb, ben ik een zeer gelukkige en GEZONDE vrouw én mama.
Liefs en veel sterkte voor iedereen met AA!!