[Oilily]

Jarenlang heb ik schrik gehad voor mijn 'buien' bij mezelf, alsof ik mezelf niet onder controle had. Ik kon me slecht voelen zonder grondige reden of de reden kwam pas veel later aan het licht. Ik ben nu terug een half jaar in behandeling bij een psychiater en die gaat terug naar de opvoeding, dat is voor hem belangrijk. Hij merkte dat ik soms moeilijkheden met mijn vader heb.. Nu heb ik een twee maanden terug eens echt open kaart gespeeld met mijn pa. Er zijn wat zakdoekjes doorgegaan en traantjes gevloeid maar na dat ene gesprek in een café dat anderhalf uur heeft geduurd, heb ik al twee maanden geen last meer van zwaarmoedigheid... Ongelooflijk maar waar en het voelt alsof er een heel zware last van mijn schouders is gevallen. Ik trek nog steeds, dat is niet veranderd maar dat zwaarmoedige gevoel is al weg... Precies alsof dat anderhalf uurtje eventjes mijn leven grondig heeft veranderd.. Is dit dan geluk hebben of was het echt ingaan tegen wat me dwarszat?? Ik ben er nog steeds niet uit maar het hielp enorm. Misschien moet iedereen eens regelrecht doen waar je echt tegenop ziet, er korte metten mee maken... Volgens mij loont dit op lang termijn! Ik ben niet genezen, lang niet maar voel me alleszins een heel stuk 'lichter'

groetjes!