|
Hai Jacolien,
jemig, heftig verhaal hoor. Je hebt niet eens de kans gehad om aan het idee te wennen.....maar misschien kun je er nooit aan wennen. Ondanks dat ik AGA geaccepteerd heb, wordt het er niet makkelijker op. Voor mij leeft vooral de vraag: wanneer ga ik over op een haarwerk???? Ik hoop en denk dat dit moment vanzelf tot mij komt..... Jouw zorgen wat betreft fietsen/zwemmen/etc. herken ik heel goed. Waar je vroeger niet eens bij stil stond, wordt nu een hot issue....moeilijk moeilijk. Ik heb geen psychische hulp, ik probeer het met mijn eigen kracht te doen (ben door meerdere diepe dalen gegaan in mijn leven). Hoe ervaarde jij het uiteindelijk definitief afscheid nemen van jouw haar? Lijkt mij namelijk erg moeilijk....je weet toch dat het de laatste keer zal zijn.
Tot nu toe zijn er niet zoveel mensen in mijn omgeving die weten van mijn AGA, dit hoeft nu van mij nog niet. Een goede vriendin en uiteraard mijn partner weet ervan en zijn een goede steun voor mij. Zij vinden mij gelukkig beslist niet zielig, maar tonen wel het nodige medeleven. Maar deze personen kennen mij dan ook erg goed en weten dat ik ook zeker NIET zielig gevonden wil worden/ben! Ik ben inderdaad op den duur wel bang voor eventuele vervelende reacties van anderen, maar ben niet het type "wat zal een ander wel niet van me denken....". Dus ik hoop ook niet dit type te worden door de psychische bijkomstigheden. Hier ligt waarschijnlijk ook mijn grootste angst.....het veranderen van mijn persoonlijkheid. Nog meer angst voor dan het daadwerkelijk verliezen van mijn "uiterlijke" haar.
Even een persoonlijke noot (het leven bestaat niet alleen uit haar-gerelateerde zaken....):heb je een zoontje of dochtertje en hoe oud?
Wat ontzettend knap dat je op deze manier met jouw haarproblemen bent omgegaan, heb hier echt enorme respect voor!!!!
Xx susie
|