|
Ja ben heel blij met een vriendin die me nu wil meetrekken en solidair is.
maar al mijn andere vriendinnen ook hoor heb daar veel steun aan,als je de juiste mensen rondom jou hebt lukt dat allemaal wel hoor maar geloof me het heeft tijd nodig en in het begin heel veel tranen maar die spoelen al het negatieve weg.Met mijn man kan ik daar ook gelukkig goed over praten en hij heeft mij nooit met echt haar gekend.zo zie je maar dat ze je niet allemaal nemen voor een mooie haardos Mijn zoon is ondertussen 13 jaar en die kan daar ook heel goed met omgaan ,heb het ook nooit weggestoken voor hem dus wel met mijn kale hoofd opstaan en ontbijten. Ookmijn familie zeker mijn mama heeft mij daar letterlijk doorgesleurd,eigenlijk door te zeggen dat er veel ergere dingen bestaan zoals blind of doof zijn mensen die zwaar ziek zijn of een arm of been moeten missen.want ik was pas 17 jaar als ik met mijn haarwerk geconfronteerd werd maar je (ziekte)mag absoluut niet de bovenhand krijgen daar is het leven te mooi voor.Ik ben met de mensen die ik goed ken heel eerlijk sta er soms van verbaasd dat ze het meestal niet door hebben dat ik een haarwerk draag.Ik vind dat AA eigenlijk mijn karakter grotendeels gevormd heeft,ik ben heel assertief en sta recht in mijn schoenen,en laat zeker niet op mijn kop zitten(kale kop dan ha,ha).
Groetjes chacha
|