[Eeyore]

VOORWOORD
De titel zegt het al, ik ga iets vertellen wat ik nu ter plekke uit mijn duim zuig. Nou ja, duimzuigen niet echt want er zit denk ik zeker een kern van waarheid in. Omdat ik geen deskundige ben, weet ik niet hoe 'waar' die waarheid is. Ik heb namelijk weer eens na zitten denken en dat leidt voor mij altijd tot een nieuwe thread op dit forum, of het verhaal nou interessant is of niet. Dit keer is het wat langer. Om de overzichtelijkheid te behouden, heb ik het onderverdeeld in verschillende hoofdstukken.

INLEIDING
In een eerdere thread heb ik al laten weten dat mijn psychiater mij gevraagd had of de buien die ik heb niet een vorm van regressie kunnen zijn. Hij zei dus niet per se dat dit zo was, maar vroeg of ik daarover na wilde denken. Deze vraag heeft mij een hoop verwarring en stof tot nadenken, analyseren en uitpluizen bezorgd die ik graag met jullie wil delen en waarvan ik graag jullie mening wil horen. Ik doe dit dus eigenlijk met name uit een egoistisch oogpunt; ik wil op een rijtje zetten wat ik weet en denk, wat jullie van dit verhaal vinden, om zo erachter te kunnen komen of wat ik denk, klopt. Ik zal eerst iets vertellen over regressie, vervolgens wat er tijdens een regressie (volgens mij) gebeurt en hoe dit verwant is aan TTM.

HOOFDSTUK 1: WAT IS REGRESSIE?
Regressie is een afweermechanisme dat ingeschakeld wordt bij het dreigen van matig tot hevige emotionele stress (lees: emotionele uitschieters), in welke vorm dan ook. Andere vormen van afweer zijn onder andere projectie, verdringing, ontkenning, rationalisering (WAT IK MIS!!!) en verschuiving van het affect. En dan is er dus regressie. Regressie is een afweermechanisme dat ertoe leidt dat je terugkeert naar een eerdere fase van levensontwikkeling. Dit kan zowel in gevoel zijn als in handelen (of een combinatie ervan).

HOOFDSTUK 2: WAT GEBEURT ER TIJDENS EEN REGRESSIE?
Zoals in het vorige hoofdstuk aangegeven, keer je tijdens een regressie terug naar aan eerdere fase van levensontwikkeling. In deze "terugval" is de psyche in staat om negatieve gevoelens en emoties te verwerken. Deze verwerking vindt plaats door troost bij jezelf te zoeken. Deze troost is dan in het geval van het terugkeren in gevoel, dat je de gevoelens die je in werkelijkheid hebt, wegstopt, en terugkeert naar hoe je je voelde toen je jong was waardoor je je werkelijke gevoel dus als het ware uitschakelt. Dit werkelijke gevoel is tijdens een regressie nog wel ergens aanwezig in je ICH (bewuste, bemiddelt tussen wat het ES wil en het UBER-ICH toelaat), maar wordt door het veeleisende ES (onbewuste, hier zijn de onbevredigbare lusten op welk gebied dan ook) en het in de war geschopte UBER-ICH (geweten) weggestopt. Vandaar waarschijnlijk de onrust. Het UBER-ICH staat in feite te veel toe van wat het ES wil. Omdat de wensen van het ES (bijvoorbeeld getroost willen worden) niet direct haalbaar zijn om door het ICH uitgevoerd te worden(je bent bijvoorbeeld alleen), maar toch vervuld moeten worden (je wil getroost worden!), wordt er door het ICH een noodprogramma ingeschakeld om ES te bevredigen en het standpunt van het UBER-ICH niet voorbij te gaan (in feiten houden wij hier onszelf voor de gek, we gaan onszelf troosten). Dit programma bestaat uit het door/met het ICH terugvallen op een levensfase waarin deze drie elementen (ICH, ES en UBER-ICH) harmonisch(er) waren en het ES dus op een haalbare manier bevredigd is in haar wensen naar verzadiging. Deze verzadiging kan voor de meeste mensen in de orale levensfase gehaald worden. Ookwel wordt teruggevallen naar de anale fase, maar dit gebeurt vooral bij dwangneuroses en obsessies. Ook gebeurt dit meer bij kinderen dan bij volwassenen. Ik leg in de volgende alinea uit waarom ik denk dat wij terugvallen naar de orale fase.

De orale fase is de levensfase die we doorstaan tot we twee jaar oud zijn. Kenmerken voor deze fase zijn zuigen, borstvoeding, er worden dingen in de mond gestoken: de mond is het lustorgaan. Wensen van het kind in deze fase zijn het krijgen van aandacht, intimiteit en affectie, het verkennen van het eigen lichaam, en het voelen van veiligheid en geborgenheid waarbij de zorg niet vanuit het kind zelf komt.
Een terugkeer naar deze fase betekent volgens mij dat je je weer net zo kwetsbaar en afhankelijk opstelt als toen je een baby was. Het gevoel van toen, kan door de omgeving niet meer worden geboden waardoor dit gevoel door de persoon zelf opgewekt wordt. Als dit niet lukt, leidt dit tot een hevige frustratie. Een conflict tussen het ICH en ES, wat leidt tot meer spanning daar voor de regressie.
Een regressie naar deze fase kan zich op verschillende manieren uiten. Hieronder vallen met name de gedragingen of gedachtenpatronen die gericht zijn op de mond. Dit kan zijn duimzuigen, eten, purgeren, sabbelen aan iets, nagelbijten, of.........trichofagie, e.d.

De anale fase is de levensfase die we doorstaan vanaf het tweede tot het vierde jaar. In deze fasen is het kind bezig met het ontdekken van zijn/haar omgeving. Veiligheid en geborgenheid zijn nog steeds erg belangrijk, maar komen meer dan in de orale fase vanuit het kind zelf (waar liggen de grenzen?). Het kind is zelfstandiger dan in de orale fase en is bezig met zindelijk worden (vandaar het woord anaal in deze term).
Terugvallen naar deze fase uit zich volgens mij in de vorm van opnieuw bedplassen, terugval in de zindelijkheid (broekpoepen bijvoorbeeld), dwangmatig controleren (uitleg hierbij: als kind hielden je ouders toezicht op wat je deed, nu niet meer. Omdat je gevoelsmatig weer terug gevallen bent naar de tijd dat je ouders dingen voor je controleerden - waarbij de nog niet volledig zelfstandigheid die nog door de ouders gecontroleerd werd, nu door de persoon zelf gecontroleerd moet worden), e.d..

HOOFDSTUK 3: HET VERBAND TUSSEN REGRESSIE EN TTM
Het ritueel dat tijdens TTM gevolgd wordt, hangt volgens - na al dit onderzoek - mij nauw samen met het hebben van regressies (NB Ik ga niet uitleggen wat TTM is en ook over het ritueel hoef ik mij denk ik niet verder uit te laten). Net als duimzuigen gebeurt het ritueel op verschillende, steeds terugkerende momenten, zoals tijdens het autorijden, vlak voor het slapen gaan, in de trein, achter de computer, voor de tv, etc etc etc etc etc. Dit zijn - voor mij in ieder geval - bijna altijd de momenten waarop je alleen bent, waarop je na kan denken over dingen die zijn gebeurd, waarop je piekert, waarop je je alleen voelt en nog belangrijker: waarop je troost nodig hebt. Je wilt getroost worden, net als toen je nog een baby was. Deze troost geven wij onszelf door onszelf die affectie te geven, door onszelf te aaien. Deze troost geven wij door de haar vervolgens in onze mond te stoppen, langs onze lippen te halen, op te knabbelen, in stukjes te bijten of zelfs door te slikken. Als het redelijk gaat, doen we dit minder. Als het slecht gaat, doen we dit meer. Minder troost, meer troost. Precies zoals wij kregen toen we nog een baby waren, nu geven we het ons zelf.

CONCLUSIE
Dit alles doet mij denken dat TTM en het hebben van regressies inderdaad nauw samenhangen. Ik denk nu echt dat TTM een vorm van regressie is.

NAWOORD
Misschien is mijn hele verhaal slechts gebaseerd op scheve gedachtengangen. Misschien zit er een belangrijke kern van waarheid in. Ik ben geen professional en kan dit dus niet toetsen. Laat mij weten als je het niet met mij eens bent, zodat ik weer verder kan denken. Nu rest mij slechts de vraag waar de serotonine in dit verhaal zit. Ik geloof sterk dat TTM komt door een tekort aan serotonine. Misschien hebben mensen met een tekort aan serotonine een grotere kans op het overruhlen van de eerder genoemde ES? Misschien is het ES bij mensen met een tekort aan serotonine sterker? Zijn mensen met een tekort aan serotonine (waarbij de ES dus sterker is) ook intuitiever? etc etc etc etc etc etc

Sandra