Hoi Princesa,
Jouw verhaal zou zo mijn verhaal kunnen zijn. Bij mij begon het ook zo dat ik een haar voelde wat anders was...
Dat eruit getrokken en toen ging ik ook steeds meer haar eruit trekken.
Ik bedenk me nu dat het trigger ooit op school bij biologie les moest zijn gekomen.
We moesten een haar van onszelf eruit trekken en een andere klasgenoot moest die onder een microscoop bekijken en na tekenen.
De haar die ik eruit trok was gespleten.
En gek genoeg schaamde ik me heel erg ervoor. Kwam ook omdat ik me heel erg minderwaardig voelde.
Toen een paar jaar later ik ontdekte dat er een haar was dat "anders" was trok ik die eruit.
Nu vind ik het gek genoeg rust gevend om mijn haar eruit te trekken. Ik haal het haar dan ook langs mijn vingers en soms langs mijn lippen... (schaam) dan gooi ik het snel weg, dit vind ik zo belachelijk van mezelf. Maar nu doe ik het gewoon structureel
... waarom geen idee. Het geeft een rust gevend gevoel op de een of andere gekke manier. Ook al schaam ik me kapot ervoor heb ook kale plekken. die ik nog wel kan verbergen.
Maar niet meer mijn mooie lange haar wat ik ooit gehad heb.
En daar baal ik van wel erna terug.
Nou ja wilde alleen maar zeggen dat ik je verhaal erg herkenbaar vond.