Ik was 7 toen ik begon met wimpers eruit trekken…
Inmiddels ben ik 45, en doe ik het al stukken minder.
Hoe? Wilskracht… Het is keihard en ongelooflijk moeilijk, maar het werkt wel.
Niet altijd, ik verval nog weleens, vooral als ik in bed lig te lezen of niet kan slapen.
één van de grootste redenen dat ik op wilskracht ging is mijn dochtertje. Zij zei toen ze 4 was: "mama, waarom heb jij weinig wimpers en ik veel?" Dit was voor mij een enorme eye-opener, want dit gun ik haar namelijk niet. Als zij erachter komt dat ik pluk, ben ik bang dat zij dit ook gaat doen.
Toch ben ik er wel angstig voor, als ze in bed ligt zit ze altijd aan haar ogen, aan haar wimpers…
Ik vraag mij wel vaak af hoe het trekken/plukken van wimpers ontstaat…. Artikelen melden dat het een neurologische afwijking kan zijn, kan dit dan ook erfelijk zijn? En wat voor een afwijking dan?
Blijft lastig….
Toch, ik draag nu mascara, omdat het kan. Puntje blijft wel vooral de binnenste ooghoeken… dat vind ik erg moeilijk om af te blijven. Geeft een soort gevoel van ontspanning… Moet toch eens kijken of ik een andere manier van ontspanning kan vinden
