Hoi Susie en Sammy (en de rest die dit lezen)
Wat fijn dat jullie hebben gereageerd! Doet me erg goed. Toen ik uit mn werk kwam was ik al nieuwsgierig of er al iemand gereageerd had. En ja dus, ik werd/ ben gelijk helemaal vrolijk na een dag gewerkt te hebben.
Jullie zitten al een tijdje in het proces begrijp ik en dan is ook mijn vraag aan jullie als ik dat mag vragen hoe oud jullie zijn en ik ga straks even zelf op uitzoeken wat AGA is want dat weet ik niet. Alleen dat ik AA heb, daarvan weet ik wel de inhoud. Maar goed, de inhoud is in 1 ding hetzelfde je wordt (of sommige zijn het al) kaal.
Ik heb geen tijd gehad om erover na te denken, toen ik haaruitval begon te krijgen dacht ik eerst nog dat het van de verlate zwangerschapshormonen waren. (er zat wel 11 mnd na mn bevalling tussen maar goed, je gaat een oorzaak zoeken). Na een aantal dagen merkte ik wel dat het veel erger was dan dat, maar de dokter wist eerst ook niet wat hij er mee aanmoest. De doucheput raakte vol (figuurlijk), en ik durfde niet meer mijn haar te wassen. Overal vond ik haar, op de trap op de vloer etc etc. ik heb 3 keer per dag moeten stofzuigen om het een beetje netjes te houden. Ik werd er gek van! Uiteindelijk mocht ik met spoed naar de dermataloog en die had gelijk een diagnose AA. Ik kom er nooit meer vanaf en ik zou heel snel kaal worden dus moest voor mezelf een keuze maken voor een pruik. Oh en wat vond ik dat moeilijk en wat voelde ik me rot. Ik ben wel gelijk heel open geweest naar iedereen toe, en iedereen weet het ook. Dat scheelt enorm. Voor mij is er misschien nog hoop dat ik mijn haar terug krijg maar ik durf eigenlijk niet te hopen. Bang voor een teleurstelling. Ik leef met de dag een beetje, en kijk niet meer elke dag of er nieuwe haren zitten of al opkomen.
Ik heb voor de rest fantastische vrienden en familie en een fantastische man, maar ik mis de herkenning vandaar dat ik op dit forum contact heb gezocht. Ik wil graag mn gevoelens delen net als jullie. Nou dit was een lang verhaal...oja even om te reageren op het psychische gedeelte, ik heb nu tijdelijk maatschappelijk werk vanuit het ziekenhuis dit vind ik wel fijn. En we blijven positief, het leven gaat idd verder...en mn zoontje van 13 maanden die sleept me er echt doorheen!
Hebben jullie ook al kinderen?
(ik ben trouwens een jonge moeder, maar was wel een bewuste keuze van ons hoor....)
Ik ben zeer benieuwd naar jullie levensverhaal/situatie....msnen kan ik makkelijker dan dit maar hopelijk wordt ik er steeds handiger in hihi
Groetjes Jacolien
|