Hallo Karin !
dankjewel voor je supersnelle reactie !! Dit doet me heel erg goed !
Ik heb aan mijn ( slechts drie ) collega's, waaronder mijn teamhoofd, verteld dat ik sinds mijn negende haar uittrek , dat het een dwangneurose is en dat ik het nu heb geaccepteerd, er in ieder geval niet meer dagelijks om treur.......... Ook dat ik dus niet superflexibel ben, maar mijn best ervoor doe. Zij hebben de stelling dat ze geen boodschap hebben aan mijn privè-redenen om niet opeens in te vallen. ( bv ik heb mijn zoontje beloofd dat ik met hem ergens naar toe ga die dag, ofzo ). Ze vinden werkelijk dat ik harder mijn best moet doen en vinden het lastig om binnen zo'n klein team ( 4 pers dus ) een collega te hebben die zo is.
vroeger,toen ik net van school af was heb ik een aantal jaren fulltime onregelmatige diensten gedraaid. Ik kon dat onregelmatige echter niet aan en na een eerste ziekmelding daardoor in 3,5 jaar tijd werd ik binnen no-time overgeplaatst naar de dagbesteding. Ik werk dus met verstandelijk gehandicapten, en vind het werk an sich leuk. Na de geboorte van mijn zoontje heb ik een jaar lang een vreselijke tijd gehad, mensen in mijn omgeving(zelfs mijn eigen man met wie ik al sinds mijn 15e samen ben ) zagen niet hoe slecht het met mij ging. achteraf zeg ik dat ik me voor kan stellen dat mensen dan zelfmoord plegen of hun kind wat aan doen..............
Ik ben na drie maanden echter toch weer gaan werken en heb eerst ouderschapsverlof opgenomen, dus maar 20 uur per week.
Na dat jaar heb ik mijn contract laten veranderen in 18 uur per week. Op de plek waar ik nu werk komt dat neer op twee hele vaste dagen per week, en de vrijdag afwisselend de ene week werken,de andere week vrij.
Dat is dus echt mijn maximum!!
Mijn zoon lijkt innerlijk heel erg op mij en begon twee jaar geleden ook opeens haar uit zijn hanekammetje te trekken. Ik schrok daar heel erg van, des te meer omdat mijn man altijd heeft gezegd dat hij niet wil dat ons kind mijn haartrekken ziet................. Ik heb mijn zoon dit uitgelegd, ook dat het geen grapje is, maar dat het uit kan groeien tot een echte verslaving. Na het een aantal dagen te hebben aangezien en er al daadwerkelijk een kale plek verscheen bij hem, heb ik de tondeuse genomen en zijn kammetje eraf geschoren. Zo wilde ik de gewoonte bij hem onderbreken en dat is gelukt !!
daarna heeft hij nog wel eens plukkend aan zijn haar gezeten maar mijn dreiging het weer af te scheren is tot nu toe steeds voldoende geweest. Hij pulkt nu op die momenten (bv bij het t.v. kijken ) steeds in zijn neus, waar mijn man niet goed van wordt, maar liever dat dan haar uittrekken !!!
Als ik veel geld zou winnen zou ik stoppen met werken, en iets anders gaan doen waar ik zelf meer inbreng zou hebben in de te werken tijd !!
Ik zie uit naar jullie reacties, ik heb deze site pas gisteren ontdekt en moet/lees : wil alle persoonlijke verhalen van jullie allemaal nog lez\en. Ik word ahw naar de computer getrokken om alles te lezen en kom nu niet toe aan andere huishoudelijke zaken,maar ja.................................
Tot mails ! liefs, zonnestraal
