Hoi lieve mensen,
wat een emotionele berichten hier; er word wel afgedwaald van de thread, maar ik moet zeggen dat het lijkt alsof er dan de beste gesprekken komen. Ik leef erg met jullie mee en herken sommige stukjes er wel in, andere niet. Waar ik even op in wil springen is dit:
Citaat:
Zoals al eerder gezegt: mijn relaties lopen stuk op mijn tweeslachtigheid van emoties, iedereen wil de leuke vrolijke Karin maar de andere wordt niet geaccepteert. Ook niet door mij trouwens!!
|
Zelf woon ik inmiddels drie jaar samen. Daarvoor was ik nooit zo met mijn eigen gedachten en gevoelsn bezig, ik dacht steeds dat die slechte buien bij de puberteit hoorden ofzo. Nu ben ik inmiddels 23 en heb ik veel meer over mezelf geleerd, natuurlijk nog lang niet zo veel als ik wil, maar ik voel dat ik goed bezig ben zo. Maar waar ik heen wil, is dat die tweeslachtigheid waar Karin het over heeft, ook heel duidelijk bij mij hoort. Ik ben daar achter gekomen toen ik hier een tijdje woonde en me niet meer sociaal wenselijk hoefde te gedragen ten opzichte van mijn ouders. Mijn vriend heeft het af en toe aardig te verduren gehad, maar hij houdt nog steeds van me en we zijn nog steeds gelukkig ondanks dat ik dus af en toe helemaal niet zo leuk en aardig ben als iedereen altijd denkt. Voor mijn vriend is dit vast heel moeilijk geweest; hij is van zich zelf best gesloten en heeft echt moeten leren om te praten, maar toch is hij er nog. Ik kom niet echt tot de kern van wat ik wil zeggen, hoor mijn eigen hersens bijna kraken, en kom er niet echt uit. Wat ik, denk ik, bedoel is dat je de moed niet op moet geven en dat er heus wel iemand is die wel met die tweeslachtigheid om kan gaan. Ja, dit bedoel ik. Ook al lijken sommige mannen nog zo bot en komen ze heel gesloten over, toch kunnen ze dit leren als ze maar echt van je houden. Zo zie ik het een beetje bij ons; hij wilde liever niet praten over moeilijke dingen, ik ben hem dat gaan leren, en een beetje dwingen aangezien ik geen relatie voor me zag waarin ik niet kon praten over wat me bezig hield en uiteindelijk is hij enorm gevorderd in praten en is hij nog steeds blij met me ook al denk ik soms dat ik super irritant ben. En dat ben ik soms, geloof me. Als hij dan naar zijn werk gaat en ik was daarvoor super depri en ontevreden, toch blijft hij proberen om me te helpen, terwijl ik daarna denk: 'Hoe houdt hij het vol met me?". Maar echt, ook bij mannen waarvan je het niet verwacht, zoals mijn vriend, kan er iets moois bloeien met iemand die je misschien niet altijd helemaal begrijpt, maar er wel altijd voor je is en je wil helpen.
Ik kan nog wel ff doorgaan, maar ben de samenhang een beetje kwijt. Ik ga het eerst maar eens nalezen en miss later een duidelijker berichtje plaatsen. In ieder geval heel veel sterkte allebei en geniet van de vrije zondag!
Liefs Car