|
Klopt! Bij mij is de alopecia (ik heb AA) begonnen na een schildklierafwijking toen ik 18 was. Soms werkte hij te snel (voornamelijk) en heel af en toe te langzaam. Het is goed onder controle gekomen, maar toen ik een jaar later op kamers ging wonen is het begonnen. En nooit meer gestopt. Maar ik schrok enorm en mijn omgeving ook. We weten het aan stress. Ik heb inderdaad ook hooikoorts en rare nagels met strepen.
Rond 1999 was ik het goed zat. Ik moest voor mijn werk op het reisbureau er representatief uitzien en via collega's ben ik eens bij een thuissalon binnengestapt en heb een weave genomen. Jarenlang heb ik een weave/extensions gedragen maar daar kreeg ik weer traction alopecia van.
In 2013 was ik het goed zat. Al het haar eraf! Echt alles heb ik afgeschoren en ik ging over op volledige pruiken. Eerst een lacewig (via vallen en opstaan want sommige waren bar slecht en sommige heel goed) naar sheitels.
Ik kreeg rust! Geen haar maar ook even geen zorgen over uitval. Ik merkte na een 3 of 4 jaar dat mijn haar weer overal terugkwam en zelfs een beetje krullend.
Op een gegeven moment (vorig jaar zomer) kon de pruik af en kon ik een topper gaan dragen die ik van een haarzuster op wigsupport kon overnemen.
Ja ik heb wel weer uitval. Se bank ligt weer bezaaid en hier en daar zit weer een kale plek. Maar gelukkig kan ik het wel bedekken met de topper. Volgens mijn man valt het totaal niet op. En ik kan altijd weer over naar (tijdelijk?) een volledige pruik.
Het heeft tientallen jaren geduurd eer ik het geaccepteerd heb. Het begon pas bij het afscheren van al mijn haar. Oh en ja toen ik mij hier op haarweb registreerde in 2013. Het praten met mensen helpt ook.
Ik heb veel aan de tips gehad. Het is echt een reis met vallen en opstaan.
Het heeft moeite gekost om de knop om te draaien. Nu vind ik het het meest rot dat de omgeving (familie) het eot voor mij vind. Zelf zit ik er voor mijzelf eigenlijk niet meer zo mee. Het zij zo en ik kan het niet veranderen. Middeltjes helpen niet.
|