Dit is nog een gedichtje waarin ik mezelf herkende.
Even hier neertypen om reactie.
Morgen mag je weer een feestneus dragen,
andere kleren aantrekken,
je verbergen achter een masker,
vluchten uit je bestaan.
Overmorgen moet je weer jezelf zijn,
misschien knik je dan weer "ja" als je "nee" bedoeld
en ben je alleen maar gelukkig in je dromen.
En toch sluimert in jou het verlangen
om jezelf te zijn,
om echt te zijn.
Je wilt zonder masker leven,
iemand recht in de ogen kunnen kijken,
maar je voelt je zo kwetsbaar,
zo vlug geraakt.
Leven is aanvaarden zoals je bent,
ongemaskerd. (...)
Je moet lachen
en soms durven huilen.
Durf gelukkig zijn met je eigen gezicht,
ook al heb je gebreken,
leef in je huid,
want die kreeg je voor het leven.
Erik Stijnen
Voor mij hebben gedichten een kalmerend effect. Zowel het schrijven als het lezen ervan. Ik weet niet waarom, maar mezelf herkennen in een gedicht raakt me en mezelf neerschrijven in eentje lucht enorm op. Alle frustraties worden er dan als het ware uitgepent en de stress en frustraties worden er in opgeborgen.
xXx Karentje xXx