|
Ik heb beslist om eind juni met twee vriendinnen op verlof te gaan naar Malta. Iets waar ik een aantal jaren geleden nog niet aan dacht... Als mijn haar in orde was, pas dan zou ik de wereld gaan verkennen, zou ik op reis gaan met anderen, zou ik uitgaan, het aan anderen vertellen, samenwonen ...
Ondertussen heb ik al samengewoond, ben ik al veel uitgeweest, ben ik al in zee geweest, ben ik al gaan kamperen...
Allemaal dingen die ik enkele jaren geleden onmogelijk waande. En nu, nu ga ik met twee vriendinnen op verlof, op één kamer. Mijn haar is nog zeker niet wat het moet zijn maar ik zeg 'foert'. Ttm gaat me niet meer weerhouden van wat ik graag wil doen. Ik denk dat dit een stap in de goede richting is... Je niet laten afremmen door wat je echt wil doen en eerlijk zijn tegen anderen. Mijn vriendinnen weten van mijn ttm, hebben het nog nooit gezien en zullen het dan op reis wel zien, zeker... Tuurlijk heb ik een beetje angst voor de avonden en de morgenden daar maar ik denk dat het oh zo bevrijdend kan werken. En dat ik meer zal durven als ik deze stap heb gezet.
Elke keer ik angst had voor mij ttm is (bv. ik ben gaan teambuilden met het werk en we moesten met 6 op een kamer) is het ook heel goed meegevallen. Ik ben wel 'smorgens als eerste me gaan klaarmaken. Ik had er zooooo'n schrik voor maar wou na drie dagen nog langer blijven. Je kan je leven niet stopzetten met ttm, je kan niet zeggen, als ... dan... Want het is eerst dan en dan kom je maar aan als... Je moet eerst zoveel overwinnen vooraleer ttm misschien kan afnemen. Niet omgekeerd. Ik heb het al eens vermeld. Het is als iemand die zwaarlijvig is en zegt: 'ik ga fitnessen als ik magerder ben want pas dan durf ik in de fitnessclub binnen'. Nee, want om te vermageren moet je juist beweging hebben. Snap je... Ik kijk uit naar Malta en probeer me erin rustig te houden. Ik heb toch al toegezegd.
|