Wat eng. Al doe ik "het" al meer dan twintig jaar, er zwart op wit voor uitkomen is gewoon eng. Ik trek haren uit mijn hoofd, je ziet de kale plekken. Waarom ben ik er in hemelsnaam ooit mee begonnen? Waarom is het niet bij die paar hele dikke haren gebleven? Ik kan met mijn vingers voelen of een haar een gespleten punt heeft, geknakt is of in de knoop zit en die MOET er dan uit. Mijn nek en schouders voelen altijd gespannen als er iemand achter mij staat. De psoriasis die veel jeuk op mijn hoofd veroorzaakt, waardoor ik krab (en waardoor er meer beschadigde haren ontstaan) helpt me ook al de verkeerde kant op. Soms gaat het een tijdje beter, nu gaat het SLECHT. Het ergste was vorige week toen mijn dochter zei: "Mam, doe je haar maar iets anders, want je ziet een kale plek!" En toch houdt ik niet op. WAAROM NIET?