Los bericht bekijken
Oud 28 december 2015, 21:16   #11
Priesje26
HaarWeb lid
 
Geregistreerd: 28 december 2015
Berichten: 1
Geslacht:
Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door petitetoille Bekijk bericht
Hallo iedereen,
Ik ben hier pas nieuw en vind het ontzettend moeilijk om mijn verhaal te vertellen. Niemand weet het eigenlijk alleen mijn vriend waar ik mee samenwoon. Ik voel me er dan ook heel beschaamd over en ik zoek hulp want ik denk nooit op mijn eentje van het probleem af te komen.
Als kind had ik fijn stijl haar en thuis verliep het allemaal niet even goed. Mijn moeder vond dat ik te fijn haar had om lang haar te hebben en liet het bij de kapper kort knippen. Ik voelde me daarna verschrikkelijk lelijk. Ik werd in die tijd al gepest op school, had heel weinig zelfvertrouwen en dat maakte het er niet beter op.
In mijn pubertijd had ik het voor elkaar gekregen om mijn haar te laten groeien, maar op een gegeven moment ben ik op mijn 22 ste begonnen met mijn haar te knippen. Eerst wat korter, dan nog korter, dan zo kort dat het stekeltjes waren.
Ik stond te huilen voor de spiegel, wilde het verbeteren. Wilde het mooier maken door te knippen, maar dat lukte niet. Ik voelde me beschaamd, voelde me mislukt.
Mensen keken me aan. Ik liep zelfs in de zomer een keer met een muts op mijn hoofd. Ik heb zelf ondervonden dat je veel kan wegwerken met een make-up potlood en poeder voor op je gezicht. Ben zelf blond van haar en op deze manier zag je op bepaalde momenten de 'gaatjes' niet als ik verkeerd geknipt had. Het was mijn droom om het te kunnen laten groeien... en naar een kapper te gaan om het mooi te laten knippen. Maar telkens opnieuw beland ik weer voor de spiegel en bekijk mijn haar en hoor mijzelf praten dat ik niet mooi ben, lelijk ben, niets waard ben. Beelden die zich vroeger hebben afgespeeld komen weer naar voren en ik geraak niet meer voor die spiegel weg. ik wil mijn haar mooi krijgen, maar het lukt niet. Ik kan het blijven knippen, het zal nooit perfect zijn.
Ik trek niet aan mijn haar, maar probeer overdag wel spiegels te vermijden. Wil mijzelf het liefste niet zien.
Ik zit vol angsten en verdriet. Soms duiken ze weer op en soms gaat het een tijdje goed. Wat ik wilde vragen is of er nog mensen zijn die zich in mijn verhaal herkennen. Het lijkt alsof ik er nooit van ga genezen. Ik wil zo graag mijn haar laten groeien. Ik wil het zo graag volhouden. Ik krijg wel steun van mijn vriend, maar ik vind het zo erg, zo graag ik ook maar wil dat het me niet lukt om mijn haar te laten groeien.
Ik voel me er ontzettend verdrietig door. Soms weet ik niet meer wat ik moet doen. Misschien zijn er mensen die me kunnen helpen of met mij erover praten. Me mailen mag ook altijd. Ben blij deze website gevonden te hebben en het gevoel te hebben dat ik niet de enige ben.
Hey petitetoille!

Ik zit dus net met het zelfde probleem als jij ! Ik had 2 maanden geleden mijn haren laten knippen door de kapper het groeide heel mooi ,, Maar plots krijg ik iets in me en sta ik voor de spiegel en zie ik daar en daar een stukje dat daar precies niet hoort :S zo is het dus dat ik weer aan mijn haren heb liggen knippen waarbij het weer op niets trekt. Ik heb dit probleem al een jaar ik knip elke maand of om de week mijn haren zo dat het nog tot boven mijn oren is .. Ik word er heel gek van! SOms sta ik wel een halfuur een uur aan dat rot haar te prutsen .. uiteindelijk trekt het op niets!
Ik wil ook dat het mooier wordt maar tis helemaal naar de knoei.. Is jou probleem al opgelost ?

groetjes
Priesje26 is offline   Met citaat reageren