Beste Desiree,
Een heel verhaal...
Ik vind het bijzonder dat je zo openlijk en recht met de deur in huis valt.
Je hebt ook al een lange weg afgelegd. En of het nu hoofdhaar of wimpers en wenkbrauwen is, ieder van ons heeft het er vreselijk moeilijk mee om dit gedrag te accepteren.
Weet je wat voor mij persoonlijk zo herkenbaar is? Dat je jaren lang doet alsof het je niet veel kan raken, dat er ergere dingen in het leven zijn, dat er best wel mee te leven valt, we hebben tenslotte geen kanker enz...
MAAR dat we eigenlijk diep vanbinnen heel boos zijn, boos om wat ons is overkomen, boos om al die ellende die het meebrengt en boos omdat het zo vermoeiend is.
Het rare is dat ik daar pas vorig jaar ben achter gekomen en toen heb ik mezelf de tijd gegund om daar eens heel lang en heel diep verdrietig om te zijn en dan was het over. Ik bedoel, toen was de boosheid over. Soms komt het nog wel eens terug maar meestal accepteer ik mezelf met ttm.
De meeste dagen zijn gelukkig goed, af en toe heb ik nog wel een terugval (zoals vandaag
) maar ik kan het nu wel op tijd afblokken.
Desiree, wat ben ik blij dat je mijn boek gevonden hebt en dat je er iets aan gehad hebt. Het is voor mij een enorme emotionele belasting geweest, maar ik moést het doen. Achteraf ben ik dan blij als ik lees en hoor dat anderen er een boodschap aan gehad hebben.
Ik wens je veel sterkte, en bedenk als het moeilijk wordt, je bent niet alleen!!!
Warme groet, Bolleke (Daniëla)