[Desiree2]

Allereerst bedankt voor jullie reacties. Het geeft mij weer een stukje warmte, waardoor ik mijn emoties voel en uit. Dit heb ik jaren niet gedaan, er zijn maar weinig mensen, die mij ooit hebben zien huilen, maar boosheid heb ik destemeer. Misschien zie ik het wel te veel als zit niet zo te zeuren, want je mankeert niets. Misschien ben ik nog wel helemaal niet op de goede weg, zoals ik denk. Ik begin wel te begrijpen hoe ik in elkaar steek, maar durf de drempel nog niet over om mij te veranderen cq op te komen voor mijzelf. Bang voor het onbekende, bang om alleen te komen staan. Daarom doe ik maar wat een ander van mij verlangt. Het gevolg is weer dat ik weer boos wordt op mijzelf, dat ik dit doe.

Inmiddels heb ik mijn moeder en mijn broer het boek van Bolleke laten zien. Hieruit volgde een goed gesprek met mijn broer, zoals ik die ook nog nooit heb gekend. Hij omhelsde mij zelfs! Dit is zeer uitzonderlijk. Ik heb een enorme behoefte om warmte en verdriet te kunnen uiten. Mijn vader weet van niets, want met hem kan ik niet goed overweg. Niemand overigens. Het is wel een bovenste beste man, maar leeft in een wereld, die niemand begrijpt. Gelukkig begrijp ik mijzelf steeds beter en wil niet hetzelfde worden als hem.

Afgelopen weekend heb ik weer een interessant boek uitgelezen. Leven met een dwangstoornis van Fred Sterk & Sjoerd Swaen. Ze zeggen hierin wel, dat TTM geen dwangstoornis, maar drang is. Toch is de behandelingsmethode hetzelfde als die van het KUN Nijmegen. En na het lezen van het bericht van Servi009, die zich onlangs heeft aangemeld, heb ik ook de stoute schoenen aangetrokken en mij aangemeld vandaag. (Zie bericht bij oproep KUN). Ik ben benieuwd!

Als laatste, want het is weer een heel verhaal geworden, wil ik zeker bij een keer bij een bijeenkomst aanwezig zijn. Ik wil graag andere TTM-ers ontmoeten.

Adieu,
Desiree2