nieuwkomers

bolleke · 23 februari 2002, 21:28

Hallo Karin, Ilseke, Lotte en Eus...

Jullie zijn zo stil op dit forum... ik had graag ook jullie verhaal gelezen...
Zijn jullie in therapie, zo ja, welke? Nemen jullie medicijnen, zo ja, welke? Hebben jullie je 'geheim' lang alleen gedragen, en wie heeft jullie overhaald om te 'delen'? Hoe voelde dat? Ervaren jullie het trekken als een drang, of eerder een dwang? Hebben jullie het heel hevig? Of kunnen jullie zonder pruik of haarstukje onder de mensen komen?
Dit is geen nieuwsgierigheid, het is alleen bezorgdheid omdat ik weet dat door te zwijgen... de ttm de sterkste is!!!
Komen jullie over de brug?

Lieve groetjes, bolleke

eus · 24 februari 2002, 21:10

Hoi bolleke,
Ik heb je tien minuten geleden een mail gestuurd via 'send bolleke a private message'.
Nu ben ik weer even verder aan het zoeken op deze site en vind ik twee reacties van jou op een eerder verzonder mailtje. Hoera, ik begin dit forum een beetje te snappen! Nou, bedankt voor die mailtjes het bracht me wel iets meer duidelijkheid. Net zag ik jou mailtje "nieuwkomers" staan, toen klikte ik op het woord nieuwkomers, kreeg vervolgens het bericht aan ons (karin, ilseke, lotte en ik (eus) te lezen, en daarna klikte ik (zoals je zei) op 'post reply' en nu kan ik dus reageren op je berichtje!
Hoe kan mijzelf nu op dit forum voorstellen? Misschien via new thread? Ik ga dit eens even proberen.
Binnenkort mail ik je meer over wie ik ben en hoe ik denk over het leven en de ttm.......
tot mails, groet eus.
(nu moet ik alleen nog even op submit reply klikken toch?)
doei

bolleke · 24 februari 2002, 21:50

Hallo Eus, het was voor mij ook effe zoeken hoor, maar je doet het dus geweldig goed! Doorgaan zo!
Sterkte! Bolleke

Madelief · 25 februari 2002, 20:02

Ik zag net weer zo'n tekentje bij een berichtje staan en ik zie ze hier ook wel staan , maar hoe plaats ik ze???
Verder alles een beetje goed daar in Belgie? Ik las iets van een dipje, maar je hebt de draad weer opgepakt....Ga ervoor, je kunt het !....en wij volgen hoor! Pas op de nieuwkomers zetten straks en inhaal race in....................
groetjes Madelief

bolleke · 25 februari 2002, 20:33

Hoi Madelief,

Lief dat je 'nota' hebt genomen van mijn dipje...
Gisteren heb ik inderdaad 5 trekvrije weken afgerond met 10 domme, luttele haartjes... Ik had een klein, irritant plekje opzij van mijn hoofd, beetje een zweertje of zo dat aan het opkomen was/is... en dat gaf me zo'n enorme trekdrang dat ik er echt niet kon aan weerstaan, met zo'n zweertje wéét je ook dat er een flink haarzakje meekomt hé!
Maar goed, gelukkig heb ik op tijd kunnen stoppen, die sterkte heb ik blijkbaar toch wel kunnen opbouwen en daarom vind ik het geen drama. Gisteren had ik gelukkig Monique op de chat en dan kon ik mijn verhaal even kwijt, want dat heb ik wel geleerd hoor... ik MOET het kwijt kunnen, ondanks 5 fantastische weken heb ik nog steeds steun nodig... ik, maar ook jij en al die anderen hier! We zijn niet alleen met ons probleem, maar we komen er ook nooit alleen van af! Ik heb vandaag nog een ontmoeting gehad met mijn therapeut en hij kon die woorden alleen maar ondersteunen... en daar bedoelde hij duidelijk niet zichzelf mee...
Dus, we gaan ervoor hé, jouw lukt het ook nog wel, ik vind je trouwens heel positief bezig!

Wat die icoontjes betreft; je zet je onderwerp in 'post subject' en daaronder vind je 'message icon', rechts daarvan vind je verschillende icoontjes, klik er gewoon eentje aan! Oké? Probeer het maar!

Lieve groetjes, bolleke

ilseke · 26 februari 2002, 19:14

Hoi Bolleke,
bedankt voor de bezorgdheid om ons nieuwkomers! Zelf ben ik net terug van een weekendje London en was daardoor eventjes buitenspel.

Op reis heb ik bijna geen haartjes getrokken (er was teveel te doen), maar nu ik terug ben is alles weer als vanouds. Al heb ik in London het kapsel gezien dat ik ook wil hebben en misschien is het eens stimulans om het haarplukken wat af te remmen en eventueel te stoppen. We zullen wel zien zeker?

Je vroeg of we medicijnen gebruiken en hoe of wanneer we hulp gezocht hebben.
Hier volgt mijn verhaal:

Ik heb altijd een heel gelukkige jeugd gehad (wat overbeschermd misschien) Was enig kind en altijd gekregen wat ik wou (beetje verwend nest)
Op mijn 18de heeft mijn moeder mijn vader in de steek gelaten voor een andere man. Ik bleef achter met mijn vader een vanaf toen is het haarplukken echt doorgebroken (de puntjes afbijten deed ik reeds eerder).
Mijn relatie met mijn toenmalig vriendje liep op de klippen omdat ik geen steun vond bij hem.
Mijn vader ging na verloop van tijd ook een nieuwe relatie aan en deze persoon is werkelijk de boze stiefmoeder.
Er hing een grote rivaliteit in de lucht tussen ons beide om de gunsten van mijn vader (waarover ik mij ondertussen was gaan ontfermen)
Deze is zo ver gedreven dat mijn vader mij na de zoveelste ruzie waarin ik mijn mening over haar zei heeft buitengezet.
Diezelfde avond ben ik ingetrokken in het ouderlijk huis van mijn nieuwe vriend. Deze relatie was nog heel pril en het was eigenlijk wel mijn redding dat zijn ouders dit toelieten. Hiervoor ben ik ze tot op heden dankbaar. We studeerden allebei nog aan de hogeschool en ik deed er ook nog een studentenjob bij. Gelukkig steunde mijn moeder mij financieel ook een stukje (mijn moeder woont een heel eind verder en daarom ben ik nooit bij haar gaan wonen)

Na een paar maanden hadden mijn vriend en ik een huisje vlak aan mijn school. Maar ik viel steeds dieper in een gat. Mijn schoolwerk vlotte niet en ik voelde me helemaal alleen en onbegrepen. Door mijn huisarts werd ik doorgestuurd naar een psychiater. Deze schreef mij prozac voor en daarmee was de kous af. Op een gegeven ogenblik had ik voor 3 weken voorschriften bij me en toen heb ik alle pillen in 1 keer genomen en mijn polsen overgesneden. Mijn vriend was toen niet thuis. Plots had ik het beeld voor me van mijn vriend en ik aan de ontbijttafel met een stralend zonnetje op ons. Toen besefte ik dat ik niet dood wou. Ik heb toen de ambulance gebeld en na een maagspoeling en de nodige hechtingen snapte ik nog niet de draagwijdte van mijn poging. Ik snapte niet dat mijn vriend en mijn moeder gekwetst en boos waren. Ik was toch niet dood, wat was dan het probleem?

Enfin, mijn psychiater wou mij niet meer behandelen en stuurde mij door naar een psychologe. Wat een verademing!
Eindelijk iemand die naar mij luisterde.
Ondertussen verhuisden mijn vriend en ik naar ons huidig huisje en kon ik die rotperiode achter mij laten. Werk had ik net voor mijn poging ook gevonden (was ondertussen dus afgestudeerd)
Eindelijk leken de 7 vette jaren aangebroken te zijn...

Over mijn psychologe niets dan lof, behalve dan dat ik mij wat in de steek gelaten voelde toen zij mij genezen verklaarde (zij moest vanwege zwangerschapscomplicaties thuis blijven)
Maar... ik was toen wel gestopt met haarplukken!!! Zij raadde mij aan om in een schriftje telkens neer te pennen hoeveel haren ik uittrok en eventueel opat. Zo werd ik mij bewust van mijn handelingen. Ook heb ik toen door haar een brief naar mijn vader geschreven waarin ik al mijn gevoelens verwoord. Dit om komaf te maken met mijn schuldgevoelens en om mijn eigenwaarde terug op te krikken.

Ondertussen zijn we reeds enkele jaren verder. Mijn haarplukken is terug opgedoken, maar ik heb geen kale plekken meer. Wel dun begroeide zones en mijn kapsel bestaat uit pieken, maar gelukkig is dat in de mode!
Wel steek ik af en toe wat vals haar bij om de indruk te wekken dat het opgestoken zit. Maar het blijft altijd nonchalant (mijn eigen haar is op de langste plaatsen tot net onder mijn oren)
Ik denk niet dat iemand die TTM niet kent het merkt. Ze kunnen enkel denken dat ik fijn haar heb (dat klopt wel, maar vroeger had ik er wel veel)

Waar ik wel nog aan zou moeten werken is aan mijn zelfbeeld. Ik vind mezelf niet echt ok. Ik wil niet dat mijn vrienden mij egoïstisch vinden (heb daar wel een trekje van). Ik wil voor iedereen goed doen, denk gauw dat iemand mij niet mag (zelfs binnen mijn vriendenkring), heb heel vlug zelfbeklag en haat mezelf hier om.
Qua uiterlijk vind ik het frustrerend om niet dat kapsel te hebben dat ik zo mooi vind (doe ik mezelf aan natuurlijk), om niet dat lijntje te hebben dat o zo sexy is. Eigenlijk leg ik de lat voor mezelf en mijn omgeving vrij hoog (op bepaalde momenten heb ik kritiek op alles wat mijn vriend doet) Hij heeft al veel meegemaakt met mij en toch blijft hij mij steunen. We hebben het niet altijd gemakkelijk en soms weiger ik ook te geloven dat hij zo begripvol is (dan denk ik "hij zal er nog wel anderen op na houden") Hij relativeert echter al mijn gepieker en dat weerhoud mij ervan om echt te gaan doemdenken.

Momenteel zitten we in de fase van babytjes en het feit dat mijn cylcus onregelmatig is zorgt ervoor dat ik hierover ook zit te piekeren (wat natuurlijk niet bevordelijk is) Mijn vriendinnen worden direct zwanger en ik niet. Het feit dat ons sexleven niet optimaal is heeft daar natuurlijk ook wat mee te maken. Na jaren op een heel laag pitje te hebben gestaan is het niet gemakkelijk om dit zomaar op te krikken. We werken eraan, maar dat vraagt geduld en net dat heb ik niet! Ik ben bijna 29 jaar en voel mijn klokje tikken.

Sorry meisjes, maar deze brief is wat langer geworden dan gepland. 11 jaar is dan ook al een ruime periode om neer te schrijven.
Ik heb hier denk ik wel bijna alles over mezelf verteld wat er valt te vertellen maar het doet goed om het nog eens kwijt te kunnen.
Ik heb dit zeker niet gedaan om medelijden op te wekken maar om mijn oorzaken achter TTM duidelijk te maken.
Momenteel probeer ik mijn verleden achter me te laten (wat niet gemakkelijk is) en mij te richten op de toekomst met (hopelijk) een eigen gezinnetje.
Liefs,
Ilse

bolleke · 26 februari 2002, 20:41

Dag Ilseke,

Dank je... voor je openhartige brief. Ik hoop toch dat jij je niet verplicht voelde om die te schrijven hé? Want dat was geenszins mijn bedoeling...
Toch denk ik dat het goed voor je was om die dingen nog eens van je af te schrijven. En zoals weerom blijkt; 'Elke kwaal heeft zijn verhaal'... en ieder uit zijn boosheid, verdriet en angst op een andere manier, ofwel naar binnen, naar jezelf toe... door bv je haren uit te trekken ofwel reageer je naar buiten toe: agressief gedrag, roepen, kloppen ... enfin, je snapt het wel...

Ik hoop dat je stilletjesaan vrede mag vinden met jezelf, maar ook dat heeft tijd nodig.
Hoe dan ook, veel sterkte en je weet... hier kan je ook je 4 b's kwijt (boos, blij, bedroefd of bang)... laat het maar horen!

Lieve groeten, bolleke

monique3 · 27 februari 2002, 12:29

Bedankt voor je duidelijke verhaal.
Jammer dat je van je vorige vriendje geen steun kreeg en daardoor de relatie hebt verbroken. Het is heel erg moeilijk voor mensen die geen ttm hebben om daar iets van te begrijpen.
Maar die steun hebben we o zo nodig he, het liefst nog elke dag!
Dus ik kan het wel begrijpen, en fijn voor je dat je huidige vriend eht zoveel beter doet.
Je hebt toch ook al het nodige voor je kiezen gehad, en het is dus inderdaad tijd voor vette jaren, hahaha.
En ik vond het ook mooi om te lezen dat je met je vriend over baby's praat. Fijn dat je je datzelf gunt, ik heb namelijk jaren mezelf voorgehouden, NEE, zolang ik ttm heb ga ik geen kinderen krijgen. Maar die hoge eis aan mezelf heb ik een tijd terug verlaagd, en heb het doorgezet. Nu ben ik moeder van een dochtertje van bijna 1,5 jaar.
Het is wel zwaar soms, vanwege de strijd tegen ttm, maar ik had het niet willen missen, maar dat had maar weinig gescheeld.
Dus nu heb ik een doel en een goede stimulans om door te vechten tegen de ttm.
En zoals je misschien al ergens op dit forum hebt gelezen, ben ik nu ruim 6 maanden plukvrij, en ga dat proberen vol te houden voor ALTIJD nu!!
Dus sterkte aan jullie allemaal, en groeten van Monique3.

ilseke · 27 februari 2002, 18:36

Bolleke,
als ik het niet zou willen vertellen had ik het ook niet gedaan hoor. Je hoeft je niet af te vragen of je mij hiertoe verplicht hebt.
En, echt waar, ik ben blij dat ik het heb gedaan. Ik heb al heel mooie reacties gekregen van zowel Monique3 als Eus als van jou.
Ik hoop dat diegene die nog wat stilletjes zijn iets hebben aan onze mailtjes (waar ik eigenlijk wel zeker van ben)

Ik kan maar zeggen, wij zitten allemaal in hetzelfde schuitje (wat TTM betreft dan wel) en van elkaar kunnen we waarschijnlijk veel opsteken.

Bijv. Goh Monique3, proficiat met je 6 maanden plukvrij!!!! Dat verdient een pluim hoor. Volhouden is de boodschap.
Weet je wat ik mezelf heb voorgenomen? Dat ik ga stoppen van zodra ik zwanger ben (of is dat een drogreden?)

Bolleke, ik las dat je eventjes een minder moment had. Maar blijkbaar ben je toch vrij direct kunnen stoppen? Dat is toch goed, niet? Je moet het positief blijven bekijken. 5 weken, dat kan ook al tellen. Elke dag is er 1 bij. Ik zal jullie als mijn voorbeeld moeten nemen!

Tot later
Ilse

Madelief · 27 februari 2002, 21:38

Fijn voor je dat je ook je verhaal zo kunt doen. SHIT....en ik zit nu te plukken...kan er haast niet toe komen te typen.............
Je schrijft dat je denkt over kindertjes, leuk! Ik herken o zo duidelijk dat dilemma. Ik zei ook altijd dat ik b.v. nooit zou gaan trouwen zolang ik TTM had. Voor ik over kinderen zou gaan mogen denken moest ik zeker gestopt zijn! Maar goed, je wordt ouder..... en weet ook dat de biologische klok doorloopt.......
Op mijn 29ste ben ik toch getrouwd ....en mijn haar zat prima, ondanks de kale plekken (een vriendin is kapster en heeft mijn haar gedaan), verder droeg ik een leuk hoedje die dag, perfect!
....en nu 6 jaar later hebben we 2 mooie dochters.....Ik moet zeggen dat ik heel blij ben dat ik deze keuze gemaakt heb en dat we hiervan mogen genieten. Maar ik dacht in het verleden ook dat als ik kinderen zou hebben het misschien te druk zou zijn om nog te trekken, maar ik ben er achter dat daar altijd tijd voor is. (eigenlijk wist ik dat ook wel). Voor mij geldt zelfs dat het nog nooit zo erg is geweest. ....en wat heb ik me vaak voorgenomen .....dan en dan stop ik er echt mee, maar tevergeefs....
Ik wil hiermee zeggen : Ja, hoe moet ik het eigenlijk zeggen? Ik, jij. anderen ...hebben TTM, hiervoor hebben we zeker niet gekozen. Toch is het iets wat een groot deel van ons leven bepaald en bepaald heeft (ik kan het zien als een straf, maar waarvoor?????). Verder zijn we heel normale mensen.......Toch? Ik vind van wel en waarom zouden wij niet die dingen kunnen doen die we graag willen....
Ik ken in de afgelopen 23 jaar veel ups en downs m.b.t. TTM en weet uit ervaring dat het stellen van data's om te stoppen niet werkt. Als je wilt stoppen dan.....ja als ik dat wist zou ik het meteen aan alle TTM-ers toeschreeuwen, maar hier worstel ik zelf erg mee. Opgeven doe ik zeker niet, na slechte tijden zullen er ook weer goede tijden komen en met de contacten met mede-TTM-ers komt ' De Gouden Tip' misschien nog eens. Monique en Bolleke zijn al een mooi eind op weg. Fantastisch, en ik denk dan ook wel van wat zij kunnen, kan ik ook maar nu even nog niet.Zo he, dit is ook alweer een heel verhaal geworden. Niet verkeerd, want ik kon het nu toch even laten te plukken.
Doei allemaal, groetjes Madelief.

ilseke · 28 februari 2002, 10:09

Hoi Madelief,
ergens besef ik het wel dat een datum zoeken gewoon uitstel is. Men kan eigenlijk ook gewoon NU stoppen. (maar wil ik dat wel?)
Ik weet niet of je al voor een tijdje hebt kunnen stoppen en 1 ding kan ik hierover zeggen. Dat voelt enorm goed! Je zelfvertrouwen schiet zo de hoogte in. Maar ja, na een tijdje denk je 'zal ik het eens proberen om te zien of het me nog iets doet' ... en dan is het te laat... voor je het weet ben je weer vertrokken.

Ik ben zeker dat wij geen abnormale mensen zijn, maar ik denk dat wij misschien wat overgevoelig zijn (heb jij dat niet, dat je voortdurend vreest om iemand tegen het hoofd te stoten) Eerlijk gezegd heb ik het bij jou -denk ik- ook al eens gehad. Toen ik voor het eerst een berichtje naliet op dit forum had ik te laat gezien dat jij een reactie had doorgestuurd. Ik heb dit dan zo eventjes kort laten weten (maar zit sindsdien te denken dat jij dacht dat ik het niet belangrijk vond) Ik hoop dat dit hierbij is rechtgezet, want ik kan je verzekeren dat het zo niet is!

Pluk jij ook wanneer je je verveelt of jij extra opwindt over iets?
Ik heb gisteren een valse paardestaart gekocht en ga vandaag wat kapsels zoeken. De vorige keer heeft vals haar mij ook wat dichter bij de bevrijding gebracht. In het begin at ik het ook op, maar op den duur begin je het volledig los te trekken en dan trekt je kapsel op niets meer.
Deze paardestaart is wel heel lang (tot midden mijn rug) Mijn vriend zegt om het een stuk af te knippen (maar dat is zo'n zonde) Doordat het zo'n pak haar is vind ik het wel niet makkelijk om het nog op te steken (dit is makkelijker voor de buitenwereld, dan stellen ze zich niet zo'n vragen. Ze denken dan dat ik het altijd opgestoken droeg en ze het nooit echt opgemerkt hebben)
Een 2de voorstel van mijn vriend is om nog zo'n staart te kopen en deze af te knippen (dan heb ik een tussenstadium)
Wat denk jij?

Babytjes, ik verlang hier al zo lang naar (maar mijn vriend was er toen nog niet klaar voor) En juist dat verlangen zorgt ervoor dat ik het te veel in mijn hoofd steek. Ik verklaarde een paar jaar geleden aan mijn vrienden dat ik zwanger wou worden (STOM, ik ging er zomaar van uit dat het voor mijn vriend ook zo was) Ondertussen steken mijn vriendinnen mij 1 voor 1 voorbij en beginnen ze te denken dat het mij niet lukt. (een vriendin verklaarde eens dat ze een tijd geleden dacht dat ze zwanger was, waarop haar man leukweg zei tegen mij 'goh, gij zou wel jaloers geweest zijn' Dit vond ik beneden alle peil. Maar of ik er iets van gezegd heb? Neen dus!!
Laat je maar allemaal doen, mijn tijd komt wel (hopelijk)

Waarom hebben wij ttm in hemelsnaam? Eigenlijk is dit toch een nutteloze ziekte! Het lijkt alsof het niet goed mag gaan. Allé, als je nu eens alles op een rijtje zet. De meeste van ons hebben een goede relatie, een gezin, een job, zijn voor de rest gezond... en toch plukken we aan ons haar. Ik denk dat het voor een buitenstaander onbegrijpelijk is. Alsof wij het al begrijpen, mocht dit zo zijn dan zo stoppen waarschijnlijk gemakkelijk zijn.

Is er zo niemand op deze aardbol die hierop het sleutelantwoord heeft? Heeft er iemand van jullie al boeken over gelezen? Bestaan er nederlandstalige boeken over? (mijn talenkennis is niet zo uitgebreid)

Dit kan toch geen straf zijn, wat hebben wij nu gedaan om dit te verdienen? Zulke brave zielen als wij!!! (de een misschien al iets braver dan de andere, ha ha)

Madelief, eet jij je haren op? Ik heb eens op de radio gehoord van een meisje dat wegens buikklachten aan de maag werd geopereerd en daar zat een grote haarbal in. De presentator trok het zo in het belachelijke dat ik dacht... shit... wat als mij dat overkomt? Veel begrip krijg je hier niet op.

Hier ga ik afsluiten, ik heb nog nooit zo veel geschreven als in de laatste dagen!
Hopelijk tot later
Liefs,
Ilse

eus · 1 maart 2002, 13:31

Hallo beste mensen,
Ik denk niet dat ttm een nutteloze ziekte is, ookal baal je er soms enorm van en voelt het niet eerlijk dat jij dit nu doet/hebt!
Ik geloof echt dat alles in je leven een reden heeft, soms ontdek je die reden (oorzaak) maar soms ook niet precies.
Je weet eigenlijk niet 100 % zeker dat je leven van een betere kwaliteit zal worden als je de ttm niet meer hebt, snap je? Misschein had je zonder ttm wel hele andere problemen, die dan als heel vervelend werden ervaren. Ik bedoel, het feit dat wij de ttm al zo lang hebben, betekend dat het ons op een of andere manier toch ook iets opleverd. Ik bedoel, als het je werkelijk NIETS opleverd zou je het niet doen. Ik weet van mezelf dat het mij een bepaald ontspanning op diep psychisch niveau brengt, een soort ontspanning diep in mijn hoofd ofzo. Soms voelt het haartjes trekken als een diepe meditatie, totaal geconcentreerd op 1 ding, geen ruimte voor andere gedachten. Helaas meestal van korte duur omdat ik ook gruwelijk baal dat ik ze er weer uit heb getrokken, dus echt genieten van die ontspanning kan/doe ik niet.
Ik bedoel hier niet te zeggen dat ttm prima of o.k is, maar ik geloof wel dat het me (naast de vervelenden gevolgen van het trekken) toch (ookal klink het raar) iets te bieden heeft.
Nouja, ik hoop dat ik hier niet te vaag overkom, anders hoor ik het wel.
Oja, over het stellen van een datum heb ik ook zo mijn gedachten. Soms denk ik dat het geen bal uitmaakt als je zegt ik stop op 01-01-2002, of ik stop de eerste van de maand maart. Je moet er ook klaar voor zijn, de ttm inderdaad niet meer 'nodig' hebben. Maar aangezien ikzelf nu drie dagen geleden een plotselinge stoppoging ben begonnen die tot nu toe 'lukt' denk ik; misschien moet je WEL gewoon tegen jezelf zeggen ik stop nu. Niet morgenvroeg, niet volgende week maar gewoon, nu, direct, basta!
Net als met afkicken van drugs, je krijgt zeker een moeilijkke periode, je moet afkicken. Je moet een vastegeroest en zeer vertrouwd gedragspatroon loslaten, da's heel moeilijk. Maar volgens mij kan het wel...............Er zijn toch ook mensen die na 20 jaar roken van de een op de andere dag stoppen en nooit meer een sigaret aanraken? Dan kunnen wij misschien ook van de een op de andere dag geen haar meer aanraken...
Ik merk dat ik het echt heel fijn vind om op dit forum te zijn, en ik ben van plan om gewoon lekker alles wat betrefd de ttm hier op te schrijven, moeilijke en goeie momenten etc.
IK stop er nu mee, tot snel en allemaal veel succes......
doei, groeten eus.

Grover · 1 maart 2002, 17:55

Hallo allemaal,

Ik ben het met Eus eens. Ik ben ervan overtuigd dat TTM zeker géén nutteloze ziekte is, al kan het voor de mensen die hieraan lijden vaak wel zo lijken uiteraard.

Alles heeft inderdaad een reden. TTM is een SYMPTOOM van een achterliggende diepere oorzaak. Symptoom bestrijding heeft in mijn ogen geen enkele zin. Deze zienswijze sluit ook aan bij de verhalen van Bolleke die aangeeft dat haar therapeut zich NIET richt op de TTM zelf (want het is toch 'maar' een symptoom, hoewel een zeer ernstige uiteraard), maar op de PERSOON. Je moet in mijn ogen je NIET richten op de ZIEKTE maar op de PERSOON met zijn/haar denkbeelden en gedrag. Bolleke heeft me ook verteld dat ze bij deze vorm van therapie voor het eerst het gevoel had dat ze op de goede weg zit. Ik weet ZEKER dat ze op de goede weg zit!

Er is een REDEN dat je trekt. Ookal zie je deze wellicht nog niet......als je je bewuster wordt van jezelf (dmv therapieen bijv.) en de gedachten die je in je hoofd hebt dan zul je steeds dichter bij de kern komen.

Citaat:

Je weet eigenlijk niet 100 % zeker dat je leven van een betere kwaliteit zal worden als je de ttm niet meer hebt, snap je?

Ik snap wat je bedoelt, maar ik ben het er NIET mee eens. Ik heb zelf het chronisch vermoeidheids symdroom/ME en ookal heb ik enorme mooie dingen ervaren n.a.v. mijn bewustwoording: ik denk dat mijn leven ZEKER een nòg betere kwaliteit zal hebben als ik niet meer dagelijks wordt geconfronteerd met mijn ziekte. Ik ben ervan overtuigd dat dit ook geldt voor lotgenoten met TTM! Mijn GOD....stel je eens voor dat je nooit meer een haarwerk hoeft te dragen? Wat een ellende en kosten zal dat schelen! Stel je voor dat je al die tijd en stress en ellende en tranen wat het trekken je OOK kost....nooit maar dan ook NOOIT mer hoeft mee te maken??!!! NOOIT meer! trekloos door het leven......NATUURLIJK gaat de kwaliteit van je leven dan omhoog!!!! Geen twijfel over mogelijk, als je het mij vraagt.

Citaat:

Misschein had je zonder ttm wel hele andere problemen, die dan als heel vervelend werden ervaren. Ik bedoel, het feit dat wij de ttm al zo lang hebben, betekend dat het ons op een of andere manier toch ook iets opleverd.

Ja....het levert je ook iets op in mijn ogen. Het levert je op dat je GEEN verantwoording hoeft te nemen voor je eigen leven. Het levert je op dat je jezelf BEVESTIGD in het beeld dat je 'niet goed genoeg' bent, dat je 'zwak', dat je 'krachteloos bent'.......

Het komt vaak voor (dus zeker NIET altijd) dat mensen met TTM sexueel misbruikt zijn in hun jeugd. Verkracht, letterlijk en figuurlijk. Dergelijke vreselijk ingrijpende gebeurtenissen neem je de rest van je leven mee. De kans is heel groot dat je zelfbeeld compleet naar beneden wordt gehaald door dergelijke ervaringen. Je vind jezelf niets meer, je vind jezelf zwak, lelijk. Je bent ooit verkracht.....en uiteindelijk ga jezelf gedrag vertonen wat je verwrongen negatieve zelfbeeld bevestigd . Je maakt jezelf lelijk, maar vooral: je verKRACHT jezelf. Je trekt je haren uit, je trekt je EIGEN kracht uit jezelf.

Ik heb zelf géén TTM, ik heb geen enkele therapie gelezen over TTM. Dit is púúr mijn eigen visie en op geen enkele wijze 'wetenschappelijk onderbouwd' of wat dan ook. Ik ben er alleen heilig van overtuigd geraakt door alles wat ik zelf heb meegemaakt dat HAREN echt symbolisch voor KRACHT staan.

Uiteraard hoef je het hier totaal niet mee eens te zijn, maar als ik vanuit deze visie kijk naar mensen die TTM hebben dan wordt ik steeds meer bevestigd in deze zienswijze. Ik weet dat ik alopecia androgenetica niet kan vergelijken met TTM, maar ik weet absoluut zeker dat mijn eigen haarprobleem ook te maken heeft met mijn eigen KRACHT.

Citaat:

Ik bedoel, als het je werkelijk NIETS opleverd zou je het niet doen.

Precies.

Citaat:

Ik weet van mezelf dat het mij een bepaald ontspanning op diep psychisch niveau brengt, een soort ontspanning diep in mijn hoofd ofzo. Soms voelt het haartjes trekken als een diepe meditatie, totaal geconcentreerd op 1 ding, geen ruimte voor andere gedachten. Helaas meestal van korte duur omdat ik ook gruwelijk baal dat ik ze er weer uit heb getrokken, dus echt genieten van die ontspanning kan/doe ik niet.

Ookal heb ik zelf géén TTM: ik kan me hier heel goed iets bij voorstellen. Ik heb zelf sinds mijn 17e alopecia androgenetica en weet wat het is om een haarprobleem te hebben. Het wordt mij steeds meer duidelijk dat :

Haren symbool staan voor KRACHT: je EIGEN kracht.

Als je vanuit deze zienswijze nadenkt over TTM dan wordt er naar mijn idee veel meer duidelijk.

Ik ben benieuwd naar jullie eigen ideeën hierover.

Grover.

eus · 1 maart 2002, 21:55

Dag Grover,
Haren staan symbool voor kracht!
Ik vind het een mooie uitspraak, en kan me er zeker iets bij voorstellen!
Haren zijn van de ene kant zo iets universeels; ieder dier heeft zijn eigen vacht, en ieder mens zijn eigen haar; blond, zwart, kroes of stijl. Het hoort bij jou, is een deel van jou (ookal is het feitelijk gezien dood materiaal)
Ik moet ook denken aan de dierenwereld. De gezonde 'sterke' dieren hebben een dikke glanzende vacht, de ongezondere of zieke dieren hebben kale plekken en een vale vacht. Nou bedoel ik niet dat wij ttm-sters ongezonde vale types zijn (ha,ha vale types, wat zijn dat nou weer?) maar wel dat vacht, haren iets vertellen over de persoon.
Volgens mij komt het ook in de oudheid voor dat haren voor kracht staan?
Doordat wij ons haar uit trekken ontnemen we ons misschien wel om sterk en krachtig te zijn, tja, ik kan me er iets bij voortstellen.
Maar is het niet moeilijk om jezelf als krachtig mens te manifesteren........?

Jij schrijft dat ttm je oplevert dat je GEEN verantwoording voor je eigen leven hoeft te nemen oplevert, dat je jezelf bevestigd dat je niet goed genoeg bent, dat je zwak en krachteloos bent....en dat je leven wel degelijk in kwaliteit verhoogd als de ttm/chronisch vermoeidheidssyndroom/alopecia androgenetica weg is. Natuurlijk zou het fantastisch zijn als we allemaal van onze tics en kwalen af waren, maar ik bedoel dat we niet moeten denken in de zin van ALS het maar eens ophield., ALS de ttm maar weg was DAN pas zou het leven beter zijn.
Nee, je leeft nu, vandaag, en maak er het beste van samen met je kwaal of tic, van dag tot dag. Snap je wat ik bedoel?
Op mij kwam jou reactie wat fel over, ik dacht een onderliggend toontje te proeven in de zin van dat het 'fout/verkeerd' is om NIET in je kracht te staan of geen verantwoordelijkheid te nemen voor je leven. Excuse moi, als ik je woorden verkeerd heb geinterpreteerd.
Maar zie je dat het toch ook heel veilig en soms vertrouwd is om deze 'zwakkere' rol met minder verantwoording voor je eigen leven aan te nemen? Soms is het misschien wel nodig.
Ik vind het nog steeds soms moeilijk om mijzelf neer te zetten als een krachtig en zeker en duidelijk persoon. Ik weet dat ik het wel in me heb, en het is ook goed in ontwikkeling, maar soms verval ik ook weer in de rol van zielig meisje met een vervelende jeugd, en ik moet ook alles alleen doen en niemand helpt mij...De hele wereld is tegen me. Op zulke momenten sta ik inderdaad niet in mijn kracht en trek ik misschien de haren uit mijn kop, maar dan heb ik het weer even nodig denk ik?
Ik weet het ook allemaal niet zeker, ik schrijf enkel mijn gedachtes neer.
Ik heb jou trouwens nog niet eerder ontmoet op het forum, heb jij alopecia androgenetica? En wat is dat dan eigenlijk precies?
Als je dat hebt betekend het niet dat je ook aan je haren trekt, of wel? Of vallen ze gewoon uit?
Hoe dan ook, ik ben het met je eens dat haren symbool voor kracht staan.
Hoe doe jij dat trouwens met die 'quote' Ik las bijvoorbeeld net jou mail, en vervolgens wil ik reageren, mar dan zie ik jou mailtje niet meer, dus moet ik uit mijn hoofd reageren. Het zou handig zijn om preciese qoute-jes ertussen te plaatsen om aan te geven waar je op reageert, Dusse......hoe zit dat nu?
Grover (en de andere lezers), tot de volgende keer,
lieve groet eus.

bolleke · 1 maart 2002, 23:14

help Webmaster, heb blijkbaar iets fout gedaan!
Wou gewoon effe reageren op één zinnetje... nou moe!!

Ik geloof dat je dat van die 'quote's' inderdaad maar eens GOED moet uitleggen!

Bolleke

23 februari 2002, 21:28	#1
bolleke HaarWeb lid Geregistreerd: 3 december 2001 Locatie: Antwerpen Berichten: 1.670	nieuwkomers Hallo Karin, Ilseke, Lotte en Eus... Jullie zijn zo stil op dit forum... ik had graag ook jullie verhaal gelezen... Zijn jullie in therapie, zo ja, welke? Nemen jullie medicijnen, zo ja, welke? Hebben jullie je 'geheim' lang alleen gedragen, en wie heeft jullie overhaald om te 'delen'? Hoe voelde dat? Ervaren jullie het trekken als een drang, of eerder een dwang? Hebben jullie het heel hevig? Of kunnen jullie zonder pruik of haarstukje onder de mensen komen? Dit is geen nieuwsgierigheid, het is alleen bezorgdheid omdat ik weet dat door te zwijgen... de ttm de sterkste is!!! Komen jullie over de brug? Lieve groetjes, bolleke

24 februari 2002, 21:10	#2
eus HaarWeb lid Geregistreerd: 19 februari 2002 Locatie: south-east of holland Berichten: 219	hello Hoi bolleke, Ik heb je tien minuten geleden een mail gestuurd via 'send bolleke a private message'. Nu ben ik weer even verder aan het zoeken op deze site en vind ik twee reacties van jou op een eerder verzonder mailtje. Hoera, ik begin dit forum een beetje te snappen! Nou, bedankt voor die mailtjes het bracht me wel iets meer duidelijkheid. Net zag ik jou mailtje "nieuwkomers" staan, toen klikte ik op het woord nieuwkomers, kreeg vervolgens het bericht aan ons (karin, ilseke, lotte en ik (eus) te lezen, en daarna klikte ik (zoals je zei) op 'post reply' en nu kan ik dus reageren op je berichtje! Hoe kan mijzelf nu op dit forum voorstellen? Misschien via new thread? Ik ga dit eens even proberen. Binnenkort mail ik je meer over wie ik ben en hoe ik denk over het leven en de ttm....... tot mails, groet eus. (nu moet ik alleen nog even op submit reply klikken toch?) doei

24 februari 2002, 21:50	#3
bolleke HaarWeb lid Geregistreerd: 3 december 2001 Locatie: Antwerpen Berichten: 1.670	goed zo Hallo Eus, het was voor mij ook effe zoeken hoor, maar je doet het dus geweldig goed! Doorgaan zo! Sterkte! Bolleke

25 februari 2002, 20:02	#4
Madelief HaarWeb lid Geregistreerd: 26 januari 2002 Berichten: 580	Hoi Bolleke Ik zag net weer zo'n tekentje bij een berichtje staan en ik zie ze hier ook wel staan , maar hoe plaats ik ze??? Verder alles een beetje goed daar in Belgie? Ik las iets van een dipje, maar je hebt de draad weer opgepakt....Ga ervoor, je kunt het !....en wij volgen hoor! Pas op de nieuwkomers zetten straks en inhaal race in.................... groetjes Madelief

25 februari 2002, 20:33	#5
bolleke HaarWeb lid Geregistreerd: 3 december 2001 Locatie: Antwerpen Berichten: 1.670	dipje Hoi Madelief, Lief dat je 'nota' hebt genomen van mijn dipje... Gisteren heb ik inderdaad 5 trekvrije weken afgerond met 10 domme, luttele haartjes... Ik had een klein, irritant plekje opzij van mijn hoofd, beetje een zweertje of zo dat aan het opkomen was/is... en dat gaf me zo'n enorme trekdrang dat ik er echt niet kon aan weerstaan, met zo'n zweertje wéét je ook dat er een flink haarzakje meekomt hé! Maar goed, gelukkig heb ik op tijd kunnen stoppen, die sterkte heb ik blijkbaar toch wel kunnen opbouwen en daarom vind ik het geen drama. Gisteren had ik gelukkig Monique op de chat en dan kon ik mijn verhaal even kwijt, want dat heb ik wel geleerd hoor... ik MOET het kwijt kunnen, ondanks 5 fantastische weken heb ik nog steeds steun nodig... ik, maar ook jij en al die anderen hier! We zijn niet alleen met ons probleem, maar we komen er ook nooit alleen van af! Ik heb vandaag nog een ontmoeting gehad met mijn therapeut en hij kon die woorden alleen maar ondersteunen... en daar bedoelde hij duidelijk niet zichzelf mee... Dus, we gaan ervoor hé, jouw lukt het ook nog wel, ik vind je trouwens heel positief bezig! Wat die icoontjes betreft; je zet je onderwerp in 'post subject' en daaronder vind je 'message icon', rechts daarvan vind je verschillende icoontjes, klik er gewoon eentje aan! Oké? Probeer het maar! Lieve groetjes, bolleke

26 februari 2002, 19:14	#6
ilseke HaarWeb lid Geregistreerd: 14 februari 2002 Berichten: 316	mijn verhaal Hoi Bolleke, bedankt voor de bezorgdheid om ons nieuwkomers! Zelf ben ik net terug van een weekendje London en was daardoor eventjes buitenspel. Op reis heb ik bijna geen haartjes getrokken (er was teveel te doen), maar nu ik terug ben is alles weer als vanouds. Al heb ik in London het kapsel gezien dat ik ook wil hebben en misschien is het eens stimulans om het haarplukken wat af te remmen en eventueel te stoppen. We zullen wel zien zeker? Je vroeg of we medicijnen gebruiken en hoe of wanneer we hulp gezocht hebben. Hier volgt mijn verhaal: Ik heb altijd een heel gelukkige jeugd gehad (wat overbeschermd misschien) Was enig kind en altijd gekregen wat ik wou (beetje verwend nest) Op mijn 18de heeft mijn moeder mijn vader in de steek gelaten voor een andere man. Ik bleef achter met mijn vader een vanaf toen is het haarplukken echt doorgebroken (de puntjes afbijten deed ik reeds eerder). Mijn relatie met mijn toenmalig vriendje liep op de klippen omdat ik geen steun vond bij hem. Mijn vader ging na verloop van tijd ook een nieuwe relatie aan en deze persoon is werkelijk de boze stiefmoeder. Er hing een grote rivaliteit in de lucht tussen ons beide om de gunsten van mijn vader (waarover ik mij ondertussen was gaan ontfermen) Deze is zo ver gedreven dat mijn vader mij na de zoveelste ruzie waarin ik mijn mening over haar zei heeft buitengezet. Diezelfde avond ben ik ingetrokken in het ouderlijk huis van mijn nieuwe vriend. Deze relatie was nog heel pril en het was eigenlijk wel mijn redding dat zijn ouders dit toelieten. Hiervoor ben ik ze tot op heden dankbaar. We studeerden allebei nog aan de hogeschool en ik deed er ook nog een studentenjob bij. Gelukkig steunde mijn moeder mij financieel ook een stukje (mijn moeder woont een heel eind verder en daarom ben ik nooit bij haar gaan wonen) Na een paar maanden hadden mijn vriend en ik een huisje vlak aan mijn school. Maar ik viel steeds dieper in een gat. Mijn schoolwerk vlotte niet en ik voelde me helemaal alleen en onbegrepen. Door mijn huisarts werd ik doorgestuurd naar een psychiater. Deze schreef mij prozac voor en daarmee was de kous af. Op een gegeven ogenblik had ik voor 3 weken voorschriften bij me en toen heb ik alle pillen in 1 keer genomen en mijn polsen overgesneden. Mijn vriend was toen niet thuis. Plots had ik het beeld voor me van mijn vriend en ik aan de ontbijttafel met een stralend zonnetje op ons. Toen besefte ik dat ik niet dood wou. Ik heb toen de ambulance gebeld en na een maagspoeling en de nodige hechtingen snapte ik nog niet de draagwijdte van mijn poging. Ik snapte niet dat mijn vriend en mijn moeder gekwetst en boos waren. Ik was toch niet dood, wat was dan het probleem? Enfin, mijn psychiater wou mij niet meer behandelen en stuurde mij door naar een psychologe. Wat een verademing! Eindelijk iemand die naar mij luisterde. Ondertussen verhuisden mijn vriend en ik naar ons huidig huisje en kon ik die rotperiode achter mij laten. Werk had ik net voor mijn poging ook gevonden (was ondertussen dus afgestudeerd) Eindelijk leken de 7 vette jaren aangebroken te zijn... Over mijn psychologe niets dan lof, behalve dan dat ik mij wat in de steek gelaten voelde toen zij mij genezen verklaarde (zij moest vanwege zwangerschapscomplicaties thuis blijven) Maar... ik was toen wel gestopt met haarplukken!!! Zij raadde mij aan om in een schriftje telkens neer te pennen hoeveel haren ik uittrok en eventueel opat. Zo werd ik mij bewust van mijn handelingen. Ook heb ik toen door haar een brief naar mijn vader geschreven waarin ik al mijn gevoelens verwoord. Dit om komaf te maken met mijn schuldgevoelens en om mijn eigenwaarde terug op te krikken. Ondertussen zijn we reeds enkele jaren verder. Mijn haarplukken is terug opgedoken, maar ik heb geen kale plekken meer. Wel dun begroeide zones en mijn kapsel bestaat uit pieken, maar gelukkig is dat in de mode! Wel steek ik af en toe wat vals haar bij om de indruk te wekken dat het opgestoken zit. Maar het blijft altijd nonchalant (mijn eigen haar is op de langste plaatsen tot net onder mijn oren) Ik denk niet dat iemand die TTM niet kent het merkt. Ze kunnen enkel denken dat ik fijn haar heb (dat klopt wel, maar vroeger had ik er wel veel) Waar ik wel nog aan zou moeten werken is aan mijn zelfbeeld. Ik vind mezelf niet echt ok. Ik wil niet dat mijn vrienden mij egoïstisch vinden (heb daar wel een trekje van). Ik wil voor iedereen goed doen, denk gauw dat iemand mij niet mag (zelfs binnen mijn vriendenkring), heb heel vlug zelfbeklag en haat mezelf hier om. Qua uiterlijk vind ik het frustrerend om niet dat kapsel te hebben dat ik zo mooi vind (doe ik mezelf aan natuurlijk), om niet dat lijntje te hebben dat o zo sexy is. Eigenlijk leg ik de lat voor mezelf en mijn omgeving vrij hoog (op bepaalde momenten heb ik kritiek op alles wat mijn vriend doet) Hij heeft al veel meegemaakt met mij en toch blijft hij mij steunen. We hebben het niet altijd gemakkelijk en soms weiger ik ook te geloven dat hij zo begripvol is (dan denk ik "hij zal er nog wel anderen op na houden") Hij relativeert echter al mijn gepieker en dat weerhoud mij ervan om echt te gaan doemdenken. Momenteel zitten we in de fase van babytjes en het feit dat mijn cylcus onregelmatig is zorgt ervoor dat ik hierover ook zit te piekeren (wat natuurlijk niet bevordelijk is) Mijn vriendinnen worden direct zwanger en ik niet. Het feit dat ons sexleven niet optimaal is heeft daar natuurlijk ook wat mee te maken. Na jaren op een heel laag pitje te hebben gestaan is het niet gemakkelijk om dit zomaar op te krikken. We werken eraan, maar dat vraagt geduld en net dat heb ik niet! Ik ben bijna 29 jaar en voel mijn klokje tikken. Sorry meisjes, maar deze brief is wat langer geworden dan gepland. 11 jaar is dan ook al een ruime periode om neer te schrijven. Ik heb hier denk ik wel bijna alles over mezelf verteld wat er valt te vertellen maar het doet goed om het nog eens kwijt te kunnen. Ik heb dit zeker niet gedaan om medelijden op te wekken maar om mijn oorzaken achter TTM duidelijk te maken. Momenteel probeer ik mijn verleden achter me te laten (wat niet gemakkelijk is) en mij te richten op de toekomst met (hopelijk) een eigen gezinnetje. Liefs, Ilse

26 februari 2002, 20:41	#7
bolleke HaarWeb lid Geregistreerd: 3 december 2001 Locatie: Antwerpen Berichten: 1.670	dank je... Dag Ilseke, Dank je... voor je openhartige brief. Ik hoop toch dat jij je niet verplicht voelde om die te schrijven hé? Want dat was geenszins mijn bedoeling... Toch denk ik dat het goed voor je was om die dingen nog eens van je af te schrijven. En zoals weerom blijkt; 'Elke kwaal heeft zijn verhaal'... en ieder uit zijn boosheid, verdriet en angst op een andere manier, ofwel naar binnen, naar jezelf toe... door bv je haren uit te trekken ofwel reageer je naar buiten toe: agressief gedrag, roepen, kloppen ... enfin, je snapt het wel... Ik hoop dat je stilletjesaan vrede mag vinden met jezelf, maar ook dat heeft tijd nodig. Hoe dan ook, veel sterkte en je weet... hier kan je ook je 4 b's kwijt (boos, blij, bedroefd of bang)... laat het maar horen! Lieve groeten, bolleke

27 februari 2002, 12:29	#8
monique3 HaarWeb lid Geregistreerd: 18 augustus 2001 Locatie: netherlands Berichten: 642	hallo nieuwkomers, Bedankt voor je duidelijke verhaal. Jammer dat je van je vorige vriendje geen steun kreeg en daardoor de relatie hebt verbroken. Het is heel erg moeilijk voor mensen die geen ttm hebben om daar iets van te begrijpen. Maar die steun hebben we o zo nodig he, het liefst nog elke dag! Dus ik kan het wel begrijpen, en fijn voor je dat je huidige vriend eht zoveel beter doet. Je hebt toch ook al het nodige voor je kiezen gehad, en het is dus inderdaad tijd voor vette jaren, hahaha. En ik vond het ook mooi om te lezen dat je met je vriend over baby's praat. Fijn dat je je datzelf gunt, ik heb namelijk jaren mezelf voorgehouden, NEE, zolang ik ttm heb ga ik geen kinderen krijgen. Maar die hoge eis aan mezelf heb ik een tijd terug verlaagd, en heb het doorgezet. Nu ben ik moeder van een dochtertje van bijna 1,5 jaar. Het is wel zwaar soms, vanwege de strijd tegen ttm, maar ik had het niet willen missen, maar dat had maar weinig gescheeld. Dus nu heb ik een doel en een goede stimulans om door te vechten tegen de ttm. En zoals je misschien al ergens op dit forum hebt gelezen, ben ik nu ruim 6 maanden plukvrij, en ga dat proberen vol te houden voor ALTIJD nu!! Dus sterkte aan jullie allemaal, en groeten van Monique3.

27 februari 2002, 18:36	#9
ilseke HaarWeb lid Geregistreerd: 14 februari 2002 Berichten: 316	Re: hallo nieuwkomers, Bolleke, als ik het niet zou willen vertellen had ik het ook niet gedaan hoor. Je hoeft je niet af te vragen of je mij hiertoe verplicht hebt. En, echt waar, ik ben blij dat ik het heb gedaan. Ik heb al heel mooie reacties gekregen van zowel Monique3 als Eus als van jou. Ik hoop dat diegene die nog wat stilletjes zijn iets hebben aan onze mailtjes (waar ik eigenlijk wel zeker van ben) Ik kan maar zeggen, wij zitten allemaal in hetzelfde schuitje (wat TTM betreft dan wel) en van elkaar kunnen we waarschijnlijk veel opsteken. Bijv. Goh Monique3, proficiat met je 6 maanden plukvrij!!!! Dat verdient een pluim hoor. Volhouden is de boodschap. Weet je wat ik mezelf heb voorgenomen? Dat ik ga stoppen van zodra ik zwanger ben (of is dat een drogreden?) Bolleke, ik las dat je eventjes een minder moment had. Maar blijkbaar ben je toch vrij direct kunnen stoppen? Dat is toch goed, niet? Je moet het positief blijven bekijken. 5 weken, dat kan ook al tellen. Elke dag is er 1 bij. Ik zal jullie als mijn voorbeeld moeten nemen! Tot later Ilse

27 februari 2002, 21:38	#10
Madelief HaarWeb lid Geregistreerd: 26 januari 2002 Berichten: 580	hallo Ilseke en de rest.... Fijn voor je dat je ook je verhaal zo kunt doen. SHIT....en ik zit nu te plukken...kan er haast niet toe komen te typen............. Je schrijft dat je denkt over kindertjes, leuk! Ik herken o zo duidelijk dat dilemma. Ik zei ook altijd dat ik b.v. nooit zou gaan trouwen zolang ik TTM had. Voor ik over kinderen zou gaan mogen denken moest ik zeker gestopt zijn! Maar goed, je wordt ouder..... en weet ook dat de biologische klok doorloopt....... Op mijn 29ste ben ik toch getrouwd ....en mijn haar zat prima, ondanks de kale plekken (een vriendin is kapster en heeft mijn haar gedaan), verder droeg ik een leuk hoedje die dag, perfect! ....en nu 6 jaar later hebben we 2 mooie dochters.....Ik moet zeggen dat ik heel blij ben dat ik deze keuze gemaakt heb en dat we hiervan mogen genieten. Maar ik dacht in het verleden ook dat als ik kinderen zou hebben het misschien te druk zou zijn om nog te trekken, maar ik ben er achter dat daar altijd tijd voor is. (eigenlijk wist ik dat ook wel). Voor mij geldt zelfs dat het nog nooit zo erg is geweest. ....en wat heb ik me vaak voorgenomen .....dan en dan stop ik er echt mee, maar tevergeefs.... Ik wil hiermee zeggen : Ja, hoe moet ik het eigenlijk zeggen? Ik, jij. anderen ...hebben TTM, hiervoor hebben we zeker niet gekozen. Toch is het iets wat een groot deel van ons leven bepaald en bepaald heeft (ik kan het zien als een straf, maar waarvoor?????). Verder zijn we heel normale mensen.......Toch? Ik vind van wel en waarom zouden wij niet die dingen kunnen doen die we graag willen.... Ik ken in de afgelopen 23 jaar veel ups en downs m.b.t. TTM en weet uit ervaring dat het stellen van data's om te stoppen niet werkt. Als je wilt stoppen dan.....ja als ik dat wist zou ik het meteen aan alle TTM-ers toeschreeuwen, maar hier worstel ik zelf erg mee. Opgeven doe ik zeker niet, na slechte tijden zullen er ook weer goede tijden komen en met de contacten met mede-TTM-ers komt ' De Gouden Tip' misschien nog eens. Monique en Bolleke zijn al een mooi eind op weg. Fantastisch, en ik denk dan ook wel van wat zij kunnen, kan ik ook maar nu even nog niet.Zo he, dit is ook alweer een heel verhaal geworden. Niet verkeerd, want ik kon het nu toch even laten te plukken. Doei allemaal, groetjes Madelief.

28 februari 2002, 10:09	#11
ilseke HaarWeb lid Geregistreerd: 14 februari 2002 Berichten: 316	Re: hallo Ilseke en de rest.... Hoi Madelief, ergens besef ik het wel dat een datum zoeken gewoon uitstel is. Men kan eigenlijk ook gewoon NU stoppen. (maar wil ik dat wel?) Ik weet niet of je al voor een tijdje hebt kunnen stoppen en 1 ding kan ik hierover zeggen. Dat voelt enorm goed! Je zelfvertrouwen schiet zo de hoogte in. Maar ja, na een tijdje denk je 'zal ik het eens proberen om te zien of het me nog iets doet' ... en dan is het te laat... voor je het weet ben je weer vertrokken. Ik ben zeker dat wij geen abnormale mensen zijn, maar ik denk dat wij misschien wat overgevoelig zijn (heb jij dat niet, dat je voortdurend vreest om iemand tegen het hoofd te stoten) Eerlijk gezegd heb ik het bij jou -denk ik- ook al eens gehad. Toen ik voor het eerst een berichtje naliet op dit forum had ik te laat gezien dat jij een reactie had doorgestuurd. Ik heb dit dan zo eventjes kort laten weten (maar zit sindsdien te denken dat jij dacht dat ik het niet belangrijk vond) Ik hoop dat dit hierbij is rechtgezet, want ik kan je verzekeren dat het zo niet is! Pluk jij ook wanneer je je verveelt of jij extra opwindt over iets? Ik heb gisteren een valse paardestaart gekocht en ga vandaag wat kapsels zoeken. De vorige keer heeft vals haar mij ook wat dichter bij de bevrijding gebracht. In het begin at ik het ook op, maar op den duur begin je het volledig los te trekken en dan trekt je kapsel op niets meer. Deze paardestaart is wel heel lang (tot midden mijn rug) Mijn vriend zegt om het een stuk af te knippen (maar dat is zo'n zonde) Doordat het zo'n pak haar is vind ik het wel niet makkelijk om het nog op te steken (dit is makkelijker voor de buitenwereld, dan stellen ze zich niet zo'n vragen. Ze denken dan dat ik het altijd opgestoken droeg en ze het nooit echt opgemerkt hebben) Een 2de voorstel van mijn vriend is om nog zo'n staart te kopen en deze af te knippen (dan heb ik een tussenstadium) Wat denk jij? Babytjes, ik verlang hier al zo lang naar (maar mijn vriend was er toen nog niet klaar voor) En juist dat verlangen zorgt ervoor dat ik het te veel in mijn hoofd steek. Ik verklaarde een paar jaar geleden aan mijn vrienden dat ik zwanger wou worden (STOM, ik ging er zomaar van uit dat het voor mijn vriend ook zo was) Ondertussen steken mijn vriendinnen mij 1 voor 1 voorbij en beginnen ze te denken dat het mij niet lukt. (een vriendin verklaarde eens dat ze een tijd geleden dacht dat ze zwanger was, waarop haar man leukweg zei tegen mij 'goh, gij zou wel jaloers geweest zijn' Dit vond ik beneden alle peil. Maar of ik er iets van gezegd heb? Neen dus!! Laat je maar allemaal doen, mijn tijd komt wel (hopelijk) Waarom hebben wij ttm in hemelsnaam? Eigenlijk is dit toch een nutteloze ziekte! Het lijkt alsof het niet goed mag gaan. Allé, als je nu eens alles op een rijtje zet. De meeste van ons hebben een goede relatie, een gezin, een job, zijn voor de rest gezond... en toch plukken we aan ons haar. Ik denk dat het voor een buitenstaander onbegrijpelijk is. Alsof wij het al begrijpen, mocht dit zo zijn dan zo stoppen waarschijnlijk gemakkelijk zijn. Is er zo niemand op deze aardbol die hierop het sleutelantwoord heeft? Heeft er iemand van jullie al boeken over gelezen? Bestaan er nederlandstalige boeken over? (mijn talenkennis is niet zo uitgebreid) Dit kan toch geen straf zijn, wat hebben wij nu gedaan om dit te verdienen? Zulke brave zielen als wij!!! (de een misschien al iets braver dan de andere, ha ha) Madelief, eet jij je haren op? Ik heb eens op de radio gehoord van een meisje dat wegens buikklachten aan de maag werd geopereerd en daar zat een grote haarbal in. De presentator trok het zo in het belachelijke dat ik dacht... shit... wat als mij dat overkomt? Veel begrip krijg je hier niet op. Hier ga ik afsluiten, ik heb nog nooit zo veel geschreven als in de laatste dagen! Hopelijk tot later Liefs, Ilse

1 maart 2002, 13:31	#12
eus HaarWeb lid Geregistreerd: 19 februari 2002 Locatie: south-east of holland Berichten: 219	Hallo beste mensen, Ik denk niet dat ttm een nutteloze ziekte is, ookal baal je er soms enorm van en voelt het niet eerlijk dat jij dit nu doet/hebt! Ik geloof echt dat alles in je leven een reden heeft, soms ontdek je die reden (oorzaak) maar soms ook niet precies. Je weet eigenlijk niet 100 % zeker dat je leven van een betere kwaliteit zal worden als je de ttm niet meer hebt, snap je? Misschein had je zonder ttm wel hele andere problemen, die dan als heel vervelend werden ervaren. Ik bedoel, het feit dat wij de ttm al zo lang hebben, betekend dat het ons op een of andere manier toch ook iets opleverd. Ik bedoel, als het je werkelijk NIETS opleverd zou je het niet doen. Ik weet van mezelf dat het mij een bepaald ontspanning op diep psychisch niveau brengt, een soort ontspanning diep in mijn hoofd ofzo. Soms voelt het haartjes trekken als een diepe meditatie, totaal geconcentreerd op 1 ding, geen ruimte voor andere gedachten. Helaas meestal van korte duur omdat ik ook gruwelijk baal dat ik ze er weer uit heb getrokken, dus echt genieten van die ontspanning kan/doe ik niet. Ik bedoel hier niet te zeggen dat ttm prima of o.k is, maar ik geloof wel dat het me (naast de vervelenden gevolgen van het trekken) toch (ookal klink het raar) iets te bieden heeft. Nouja, ik hoop dat ik hier niet te vaag overkom, anders hoor ik het wel. Oja, over het stellen van een datum heb ik ook zo mijn gedachten. Soms denk ik dat het geen bal uitmaakt als je zegt ik stop op 01-01-2002, of ik stop de eerste van de maand maart. Je moet er ook klaar voor zijn, de ttm inderdaad niet meer 'nodig' hebben. Maar aangezien ikzelf nu drie dagen geleden een plotselinge stoppoging ben begonnen die tot nu toe 'lukt' denk ik; misschien moet je WEL gewoon tegen jezelf zeggen ik stop nu. Niet morgenvroeg, niet volgende week maar gewoon, nu, direct, basta! Net als met afkicken van drugs, je krijgt zeker een moeilijkke periode, je moet afkicken. Je moet een vastegeroest en zeer vertrouwd gedragspatroon loslaten, da's heel moeilijk. Maar volgens mij kan het wel...............Er zijn toch ook mensen die na 20 jaar roken van de een op de andere dag stoppen en nooit meer een sigaret aanraken? Dan kunnen wij misschien ook van de een op de andere dag geen haar meer aanraken... Ik merk dat ik het echt heel fijn vind om op dit forum te zijn, en ik ben van plan om gewoon lekker alles wat betrefd de ttm hier op te schrijven, moeilijke en goeie momenten etc. IK stop er nu mee, tot snel en allemaal veel succes...... doei, groeten eus.

1 maart 2002, 21:55	#14
eus HaarWeb lid Geregistreerd: 19 februari 2002 Locatie: south-east of holland Berichten: 219	Dag Grover, Haren staan symbool voor kracht! Ik vind het een mooie uitspraak, en kan me er zeker iets bij voorstellen! Haren zijn van de ene kant zo iets universeels; ieder dier heeft zijn eigen vacht, en ieder mens zijn eigen haar; blond, zwart, kroes of stijl. Het hoort bij jou, is een deel van jou (ookal is het feitelijk gezien dood materiaal) Ik moet ook denken aan de dierenwereld. De gezonde 'sterke' dieren hebben een dikke glanzende vacht, de ongezondere of zieke dieren hebben kale plekken en een vale vacht. Nou bedoel ik niet dat wij ttm-sters ongezonde vale types zijn (ha,ha vale types, wat zijn dat nou weer?) maar wel dat vacht, haren iets vertellen over de persoon. Volgens mij komt het ook in de oudheid voor dat haren voor kracht staan? Doordat wij ons haar uit trekken ontnemen we ons misschien wel om sterk en krachtig te zijn, tja, ik kan me er iets bij voortstellen. Maar is het niet moeilijk om jezelf als krachtig mens te manifesteren........? Jij schrijft dat ttm je oplevert dat je GEEN verantwoording voor je eigen leven hoeft te nemen oplevert, dat je jezelf bevestigd dat je niet goed genoeg bent, dat je zwak en krachteloos bent....en dat je leven wel degelijk in kwaliteit verhoogd als de ttm/chronisch vermoeidheidssyndroom/alopecia androgenetica weg is. Natuurlijk zou het fantastisch zijn als we allemaal van onze tics en kwalen af waren, maar ik bedoel dat we niet moeten denken in de zin van ALS het maar eens ophield., ALS de ttm maar weg was DAN pas zou het leven beter zijn. Nee, je leeft nu, vandaag, en maak er het beste van samen met je kwaal of tic, van dag tot dag. Snap je wat ik bedoel? Op mij kwam jou reactie wat fel over, ik dacht een onderliggend toontje te proeven in de zin van dat het 'fout/verkeerd' is om NIET in je kracht te staan of geen verantwoordelijkheid te nemen voor je leven. Excuse moi, als ik je woorden verkeerd heb geinterpreteerd. Maar zie je dat het toch ook heel veilig en soms vertrouwd is om deze 'zwakkere' rol met minder verantwoording voor je eigen leven aan te nemen? Soms is het misschien wel nodig. Ik vind het nog steeds soms moeilijk om mijzelf neer te zetten als een krachtig en zeker en duidelijk persoon. Ik weet dat ik het wel in me heb, en het is ook goed in ontwikkeling, maar soms verval ik ook weer in de rol van zielig meisje met een vervelende jeugd, en ik moet ook alles alleen doen en niemand helpt mij...De hele wereld is tegen me. Op zulke momenten sta ik inderdaad niet in mijn kracht en trek ik misschien de haren uit mijn kop, maar dan heb ik het weer even nodig denk ik? Ik weet het ook allemaal niet zeker, ik schrijf enkel mijn gedachtes neer. Ik heb jou trouwens nog niet eerder ontmoet op het forum, heb jij alopecia androgenetica? En wat is dat dan eigenlijk precies? Als je dat hebt betekend het niet dat je ook aan je haren trekt, of wel? Of vallen ze gewoon uit? Hoe dan ook, ik ben het met je eens dat haren symbool voor kracht staan. Hoe doe jij dat trouwens met die 'quote' Ik las bijvoorbeeld net jou mail, en vervolgens wil ik reageren, mar dan zie ik jou mailtje niet meer, dus moet ik uit mijn hoofd reageren. Het zou handig zijn om preciese qoute-jes ertussen te plaatsen om aan te geven waar je op reageert, Dusse......hoe zit dat nu? Grover (en de andere lezers), tot de volgende keer, lieve groet eus.

1 maart 2002, 23:14	#15
bolleke HaarWeb lid Geregistreerd: 3 december 2001 Locatie: Antwerpen Berichten: 1.670	sorry ...foutje help Webmaster, heb blijkbaar iets fout gedaan! Wou gewoon effe reageren op één zinnetje... nou moe!! Ik geloof dat je dat van die 'quote's' inderdaad maar eens GOED moet uitleggen! Bolleke