haren als indringers zien in je eigen lichaam

[marouscha]

Ik ben nu al zoveel jaren slachtoffer dan deze gekte of ziekte, hoe je t maar noemen wilt.
ik ben nu 57 jaar en al 43 jaar slachtoffer, ik heb een eigen theorie nl dat wij de haren als indringers zien in onze eigen lichaam.
en dat we gewoon het lichaam glad en zonder beharing willen hebben.
Ik heb het idee dat mijn theorie juist is.
Wie wil daar op reageren??

[Stefke]

Ik zou het niet omschrijven als 'slachtoffer', maar dat terzijde.

Ook vind ik niet, als ik voor mezelf spreek, dat mijn haren een indringer van mijn lichaam zijn. Eigenlijk ben ik best trots op mijn haar, alleen geeft het rust als ik ze eruit trek.

Hierbij ontkracht ik je stelling, op basis van mijn eigen ervaringen.

Liefs,
Stef

[bolleke]

Ik zie mezelf ook niet als slachtoffer van deze aandoening. Dat woord op zich al geeft zo'n verlammend effect, dat ik mezelf op die manier niet wil bestempelen. Voor mij heeft ttm te maken met ontkrachten van jezelf en hoe meer je jezelf laat ontkrachten door anderen, hoe meer je de drang zult voelen om jezelf te ontkrachten; althans, dit is mijn visie/ervaring... na 35 jaar.
Ik weet niet of ik mijn lichaam glad en zonder beharing wil hebben. Wist je trouwens dat dat een theorie is van Freud? Zichzelf de haren uittrekken zou dan een onbewuste drang zijn naar het verleden, naar het kind in ons. Ergens zit in ieder van ons nog een stuk kind verscholen. Hoeveel van dat kind laten wij nog toe? Wie durft nog om een knuffel vragen? Wie durft openlijk toegeven dat we soms nog als een kind willen behandeld worden, vertroeteld en verzorgd?? Is ieder van ons echt wel kind mogen zijn??? Allemaal vragen die je bij jezelf kan stellen... misschien heeft Freud daar wel een punt, misschien ook niet...
Wel interessant om over na te denken.
Maar slachtoffer, neen, dat niet...
Groetjes!