reactie op bolleke...mij voorstellen , pff

[Gerd]

hai
op aanraden van bolleke start ik een nieuw bericht op , om mezelf voor te stellen....je weet niet wat dat voor mij betekent...in de belangstelling staan ...ik zit hier te huiveren op mijn stoel ... ik , die aandacht vraagt voor mezelf , dat is iets wat niet in mijn woordenboek voorkomt (alleen thuis kan ik dat ) , ik heb mijn hele leven al gebibberd wanneer ik op de voorgrond moest treden (vroeger als groepsleidster van de chiro , nu als ik met de kleuters moet optreden ) Ook ben ik het type moeder die er constant is voor mijn kinderen , veel te vaak cijfer ik mezelf weg en als ik dat niet doe , voel ik me schuldig en een heel slecht mens en wordt mijn plukdrang veel sterker...
Vroeger was ik een heel levendig kind (zo'n ADHD-typetje), ik was nooit een voorbeeld in de klas , ik speelde graag
en thuis op de boerderij genoot ik mateloos van de ruimte en de dieren... ik had niets meisjesachtig , was net een kwajongen en overgelukkig ...en tegen de tijd dat ik mijn plechtige communie moest doen begonnen mijn ouders zich danig zorgen te maken over mij ...ik moest mijn haren laten groeien om met mijn communie "mooie" krullen te hebben... ze vonden dat ik dringend aan heropvoeding en bijschaving toe was en ze stuurden mij naar het internaat in Vorselaar bij de nonnen. Mijn ouders waren er van overtuigd dat ze me daar wel klein zouden krijgen en van mij wel een flink en voornaam meisje zouden kunnen maken , gehoorzaam en voorbeeldig !!! NIET DUS ... ik kwijnde daar helemaal weg , ik miste mijn dieren , de ruimte en de vrijheid ... elke zondagavond als ik weer moest vertrekken had ik buikpijn... maar niet tegenstaande dat moest ik in Vorselaar blijven .... en het was toen dat ik begon te plukken... ik zat me rot te vervelen in die grote studiezaal ... ik plukte eerst één voor één mijn lange haren uit mijn staarten , tot tegen de elastieken af (want dat kraakte zo mooi) ...dan liet ik ze op de grond vallen en zo had ik dan in de studiezaal mijn bezigheid en zag ik het hoopje haren op de grond groeien ...ik was er helemaal in verdiept... toen mijn staarten volledig afgeplukt waren en er alleen nog een verwilderd onverzorgd kapsel overbleef, liet ik mijn haren knippen ...
maar het plukken is nooit meer opgehouden...de leeuw in mij was geboren en hij vecht nu dus al 30 jaar in mij . Ik vocht dus als gek terug , maar meestal won de leeuw... Ik heb verschillende soorten therapie gevolgd , hypnose , bach-bloesems, symptoom-homeopathie , acupunctuur , autogene training , kwakzalverij... en dit telkens met eventjes verbetering omdat ik telkens met een optimistische ingesteldheid begon van "Nu gaan ze mij helpen" , maar na enkele weken was die leeuw er weer terug , telkens nog sterker dan voorheen... een jaar of 5 geleden heb ik dan mijn haren piepkort laten knippen , omdat ik niet meer voldoende lange haren had om mijn kale plekken te verdoezelen , en een pruik zag ik niet zitten omdat ik dacht dat ik die evensnel ook weer kaal zou plukken (zonde van dat geld dus) ...In het begin zag ik er dus echt wel heel kaal uit , maar ik had het diepste van de hel dus al vaker gezien , dus wat maakte die kale bol nu nog uit...
en in feite is DAT moment toch een beetje mijn ommekeer geweest... ik had een gesprek met mijn directie en mijn collega's kleuterleidsters...met heel veel (onverwacht) begrip....tegen mijn kleutertjes en tegen hun ouders was ik niet echt eerlijk , ik zei "dat de juf haar haartjes ziek waren" ... zij begrepen het , aanvaardden het en dat was voor mij voldoende ....
nu ben ik dus altijd een drietal weken "plukvrij" omdat mijn haren nu zo kort zijn dat ik er met mijn vingers niet omheen kan om te trekken, en tegen de tijd dat ze langer worden en ik in een onrustig moment of bij stress toch weer begin te plukken telefoneer ik onmiddellijk naar mijn kapper ...
Iedereen kent mij dus alleen nog als Gerd met weinig korte haren... heel wat haren zijn dus niet meer terug gekomen , anderen nog wel ... ik heb dus weinig haar maar geen kale plekken meer , ik ben niet fier op mijn kapsel maar ik kan er mee leven en meestal kan ik er op een humoristische manier mee omgaan ...( ik vermijd dus nog steeds dat ik in de spotlights sta , letterlijk en figuurlijk...)
Een maand geleden heb ik dus ook dit forum ontdekt , na het lezen van Daniéla's boek ( ik denk dat ik de eerste koper was), en sindsdien heb ik dagelijks heel wat getuigenissen van jullie allemaal gelezen , enorm veel erkenning en steun gehad, maar ik wou toch nog stiekem op die veilige achtergrond blijven...
Tot vandaag dus , toen ik vond dat ik zonodig moest reageren op Jolien , omdat die jongere plukkers enorm veel "meevoelen" bij mij oproepen , ze doen me terug denken aan mijn enorm trieste puberteit en ik vind dat vooral kinderen , pubers en tieners een onbezorgd leven moeten kunnen leiden , zonder die eeuwige strijd tegen die inwendige leeuw...ZUCHT t'is er allemaal uit ...
ik ben heel wat rustiger nu...bedankt allemaal
liefs gerd

[Oilily]

Wat een mooi verhaal. Het doet goed, zeker, dit eens allemaal van je afschrijven, een stukje levensverhaal delen met ons allen. Heel goed dat je de koe bij de horens hebt gevat door je haar zo kort te knippen. Ook ik weet hoe het voelt om in je puberteit iets te doen, dag na dag, dat je niet wilt. Bij mij was dit naar school gaan want ik werd zo hard gepest door mijn medeklasgenoten, dat ik op het einde van mijn middelbare school nog maar een schim was van het uitbundige meisje dat ik voordien was. Ik snap dus perfect hoe je je toen voelde.

Veel liefs
Oilily

[bolleke]

Lieve Gerd,
Het moést niet, het mocht... toch ben ik blij dat je het gedaan hebt en meer nog... misschien komt voor jou nu een tijd waarin je jezelf iets zekerder zal gaan voelen, je hoeft het nu allemaal niet meer te verzwijgen, je hebt lot-en deelgenoten gevonden, je mag en kan hier alles kwijt, desnoods privé als je dit medium niet vertrouwt...
Ik weet dat de kans op een terugval groot is maar zelfs dàt is goed (al kan je dat nu niet geloven). Het leert je dat je echt anders moet omgaan met je emoties en dat je op die manier steeds sterker zal worden!
Lieve groet en hou je sterk!
Daniëla (Bolleke)

[roosje]

Hierbij wil ik je ontzettend bedanken voor je verhaal.
Kreeg er tranen van in mn ogen. Die zitten op het moment toch al erg hoog.
Alles wat je beschreef is zo herkenbaar!
Bij mij is het rond mijn 8e ontstaan. Ik had een ernstig zieke moeder, altijd vreemde mensen over de vloer, een zus die 5 jaar ouder was en waar ik vaak ruzie mee had omdat zij voor mij moest zorgen en dat niet aankon...Ik trok me toen vaak terug, boven op mijn kamer en had vaak trances. Nu ben ik 46 (sinds 1 nov ) en ben "pluk-arm".
Op 29 november ben je ook van harte uitgenodigd op mijn bijeenkomst!!!
Ik zie reactie wel, ik kan me voorstellen dat het nog erg snel is voor je allemaal, maar je mag me ook mailen hoor!
Groetjes, Roosje

[vaantje]

Lieve Gerd,

Wat een verhaal!! Ik ben nieuwsgierig hoe je het vind dat je eigen verhaal nu terugleest. Voel je je opgelucht? Misschien voel je wel bevrijd dat je niet de enige bent. Herkenbaar zal het voor vele van ons zijn, maar dat schreven mijn voorgangers al. Ik denk dat je het al wel wist omdat je waarschijnlijk al her en der wat gelezen had. Zoals Roosje zegt misschien is de tijd straks of misschien wel nu, rijp om andere te ontmoeten. Ik kan je verzekeren dat een openbaring kan zijn. Dus probeer naar de bijeenkomst naar Roosje te gaan het zal je zeker meevallen.

Sterkte en we leven ook met jou mee

[Grover]

Hoi Gerd,

Bedankt voor je openhartige verhaal!

Voor de duidelijkheid : ik heb zelf géén TTM, maar een haar-dwang neurose (met daarbij vroegtijdige mannelijke kaalheid) en oja... ook nog CVS (Chronisch Vermoeidheids Syndroom).

Ik vind het heel knap wat je gedaan hebt : je bent dmv je bericht door je angst heen gegaan en hebt hiermee jezelf -eindelijk!- in de belangstelling gezet. Dit is al een stap naar genezing!

Je hebt het boek van Daniëla gelezen, waarin o.a. mijn kijk op TTM vermeldt staat. Ik weet niet of je jezelf erin kunt vinden, maar waar het simpel gezegd op neer komt is dat -volgens mij- lotgenoten met TTM zichzelf continue ONTKRACHTEN. Ik bekijk ziekte's op een meer psychologische/spirituele wijze dan de reguliere wetenschap dit doet. Haren staan in die zin symbool voor 'Kracht' : je eigen Kracht. Ergens heb jij de overtuiging dat je KRACHTELOOS bent. En deze overtuiging bevestig je keer op keer naar jezelf toe door je eigen haren uit te trekken : je bevestigd hiermee je eigen -vervormde- zelfbeeld.

Je laat in jouw bericht heel goed zien hoe jouw gedrag past in deze zienswijze: het niet-in-je-eigen-kracht staan komt bij jou naar voren in : geen aandacht voor jezelf vragen, jezelf niet op de voorgrond kunnen plaatsen (letterlijk en figuurlijk!), er altijd zijn voor anderen (je kinderen) ten koste van jezelf, jezelf vaak wegcijferen enz, enz....

Kijk, op de momenten dat jij er voor kiest om jezelf wèl op de eerste plaats te zetten, jezelf niet meer weg te cijferen....dan voel je je schuldig en een heel slecht mens. Deze laatste overtuiging over jouzelf bevestig je vervolgens door weer te gaan trekken. Je overtuiging zit zo diep dat je zelfs op momenten dat je in je eigen kracht staat, je jezelf direct weer afbreekt (letterlijk èn figuurlijk...).

...maar het plukken is nooit meer opgehouden...de leeuw in mij was geboren en hij vecht nu dus al 30 jaar in mij . Ik vocht dus als gek terug , maar meestal won de leeuw... Ik heb verschillende soorten therapie gevolgd , hypnose , bach-bloesems, symptoom-homeopathie , acupunctuur , autogene training , kwakzalverij... en dit telkens met eventjes verbetering omdat ik telkens met een optimistische ingesteldheid begon van "Nu gaan ze mij helpen" , maar na enkele weken was die leeuw er weer terug , telkens nog sterker dan voorheen...

TTM wordt je uiteindelijk niet de baas door het de baas te willen worden...
Dit geldt overigens voor de meeste ziektes, maar laten we het even bij TTM houden :

ALLES WAAR JE TEGEN VECHT, BLIJFT BIJ JE.

Trichotillomanie heeft alles te maken met jouw eigen zelfbeeld. Ipv te vechten tegen de TTM bereik je méér als je gaat werken aan je zelfbeeld. Keer op keer zul jij in je leven in situaties terecht komen (dagelijks) waarin je op de proef wordt gesteld. Net zolang totdat jij je zelf-destructieve patronen hebt leren loslaten. Vechten tegen TTM heeft nauwelijks zin, dat heb je jezelf nu onderhand wel bewezen. Bachbloesems kunnen er niet voor zorgen dat jouw overtuiging over jezelf veranderd...symptoom-homeopathie en accupunctuur doen dit ook niet voor je.

Hoe harder je vecht tegen de leeuw in je, hoe harder hij terug zal vechten. Eigenlijk ook heel logisch (als je met ziekte's überhaupt al over logica kan spreken) : TTM is opzichzelf al een gevecht TEGEN JEZELF. Je TTM is ontstaan doordat je vecht tegen jezelf. Vervolgens ga je daarbovenop nòg een gevecht leveren om er vanaf te willen komen : je vecht dus dubbelop tegen jezelf... een gebed zonder einde.

En... het is maar goed ook dat de leeuw in je blijft terugvechten, als hij dat nl. niet zou doen, dan zou je leeuw/je ziekte zijn doel voorbij schieten. Hoe verder je in je genezingsproces komt, hoe meer je dit zult gaan begrijpen. Je ziekte heb je niet voor niets: feitelijk is het je vriend. Je vriend is er om jou erop te wijzen dat je te ver van jezelf afstaat : dat je niet in je eigen kracht staat. Ik weet zelf hoe verschrikkelijk moeilijk het is om hierin ook maar een beetje te geloven als het zo ontzettend slecht met je gaat (de afgelopen maanden gaat het met mij ook niet al te goed). Als je zo diep in de ellende zit, mede of voornamelijk door je ziekte, dan is het bijna onmogelijk om je ziekte als iets te zien wat je in wezen helpt. Ik heb recentelijk het boek van Daniëla weer gelezen en las daarin enige uitspraken van mijzelf. Ik dacht : mijn god... heb ik dat allemaal gezegd? Mijn vriendin (die het boek ook gekocht heeft) zei : lees je eigen uitspraken nog maar eens goed na, Grover! Doordat het zooo slecht met me ging de afgelopen tijd was ik simpelweg niet in staat om mijn eigen woorden uit het boek tot mij te laten doordringen : ik zag nergens meer een lichtpuntje in..... : 'ziekte een vriend?!' Laat me niet lachen! BAH, BAH, BAH.... ik had schoongenoeg van mijn K**-ziekte!!! Wanneer houdt het nu in godsnaam een keertje op!!??? Deze vraag heb ik mijzelf duizend maal gesteld.

Vandaag gaat het weer een stukkie beter (zoals je ziet aan mijn ellelange berichten.... ) en zie ik mijn situatie weer in een juister licht. Ik besef dat ik de afgelopen maanden weer teveel van mijn weg ben afgeweken...hoe verder ik van mijzelf afsta, hoe meer mijn ziekte zich openbaart. Mijn woede, frustratie en wanhoop mag weer plaats gaan maken voor..... : liefde. Liefde voor mijzelf.

Ik wens jou hetzelfde toe,