Haarweb Forum  
Bijna 100.000 bezoekers p/mnd! Zie hier

Ga terug   Haarweb Forum > Trichotillomanie > TTM - Algemeen

Reageren
 
Discussietools Discussie waarderen Weergave
Oud 2 oktober 2006, 12:21   #1
petitetoille
HaarWeb lid
 
Geregistreerd: 2 oktober 2006
Berichten: 5
haar knippen, ik wou dat ik het kon stoppen...

Hallo iedereen,
Ik ben hier pas nieuw en vind het ontzettend moeilijk om mijn verhaal te vertellen. Niemand weet het eigenlijk alleen mijn vriend waar ik mee samenwoon. Ik voel me er dan ook heel beschaamd over en ik zoek hulp want ik denk nooit op mijn eentje van het probleem af te komen.
Als kind had ik fijn stijl haar en thuis verliep het allemaal niet even goed. Mijn moeder vond dat ik te fijn haar had om lang haar te hebben en liet het bij de kapper kort knippen. Ik voelde me daarna verschrikkelijk lelijk. Ik werd in die tijd al gepest op school, had heel weinig zelfvertrouwen en dat maakte het er niet beter op.
In mijn pubertijd had ik het voor elkaar gekregen om mijn haar te laten groeien, maar op een gegeven moment ben ik op mijn 22 ste begonnen met mijn haar te knippen. Eerst wat korter, dan nog korter, dan zo kort dat het stekeltjes waren.
Ik stond te huilen voor de spiegel, wilde het verbeteren. Wilde het mooier maken door te knippen, maar dat lukte niet. Ik voelde me beschaamd, voelde me mislukt.
Mensen keken me aan. Ik liep zelfs in de zomer een keer met een muts op mijn hoofd. Ik heb zelf ondervonden dat je veel kan wegwerken met een make-up potlood en poeder voor op je gezicht. Ben zelf blond van haar en op deze manier zag je op bepaalde momenten de 'gaatjes' niet als ik verkeerd geknipt had. Het was mijn droom om het te kunnen laten groeien... en naar een kapper te gaan om het mooi te laten knippen. Maar telkens opnieuw beland ik weer voor de spiegel en bekijk mijn haar en hoor mijzelf praten dat ik niet mooi ben, lelijk ben, niets waard ben. Beelden die zich vroeger hebben afgespeeld komen weer naar voren en ik geraak niet meer voor die spiegel weg. ik wil mijn haar mooi krijgen, maar het lukt niet. Ik kan het blijven knippen, het zal nooit perfect zijn.
Ik trek niet aan mijn haar, maar probeer overdag wel spiegels te vermijden. Wil mijzelf het liefste niet zien.
Ik zit vol angsten en verdriet. Soms duiken ze weer op en soms gaat het een tijdje goed. Wat ik wilde vragen is of er nog mensen zijn die zich in mijn verhaal herkennen. Het lijkt alsof ik er nooit van ga genezen. Ik wil zo graag mijn haar laten groeien. Ik wil het zo graag volhouden. Ik krijg wel steun van mijn vriend, maar ik vind het zo erg, zo graag ik ook maar wil dat het me niet lukt om mijn haar te laten groeien.
Ik voel me er ontzettend verdrietig door. Soms weet ik niet meer wat ik moet doen. Misschien zijn er mensen die me kunnen helpen of met mij erover praten. Me mailen mag ook altijd. Ben blij deze website gevonden te hebben en het gevoel te hebben dat ik niet de enige ben.
petitetoille is offline   Met citaat reageren
Oud 2 oktober 2006, 13:24   #2
ingevdb
ingeske
 
ingevdb's schermafbeelding
 
Geregistreerd: 10 mei 2006
Locatie: Vlaams-Brabant, België
Berichten: 95
hoi petitetoille,

welkom hier. goed dat je dit forum hebt gevonden. ik hoop dat het lezen van verhalen van lotgenoten je erg deugd zal doen.
word een beetje stil van wat je schrijft. vind het heel triest te lezen hoe jouw zelfbeeld zo omlaag is gehaald.
ik wil je graag veel sterkte wensen, en ik hoop gauw weer wat van je te lezen.
lieve groet,
inge
ingevdb is offline   Met citaat reageren
Oud 6 oktober 2006, 22:45   #3
Limburgse
HaarWeb lid
 
Geregistreerd: 19 november 2005
Locatie: zuid limburg
Berichten: 228
Hallo,

Tja, jij knipt, wij trekken.... Beiden vreemd. We kunnen het allemaal niet laten. Heel herkenbaar dus.

Het eerst wat in mij opkwam; als jij alle scharen in huis wegdoet, wat dan? Stop je dan met knippen, wordt je erg onrustig, verzin je dan iets anders (snijden bijvoorbeeld)? Natuurlijk heb je in het huishouden ook regelmatig een schaar nodig, maar als het wegdoen van alle scharen voor mij een oplossing / hulpmiddel zou zijn, dan verdwenen ze vanavond nog!

Daarnaast maak ik uit je bericht op dat er bij jou diep vanbinnen heel veel leed zit. Ervaringen, emoties, laag zelfbeeld. Ik denk dat het vor jou raadzaam is om proffessionele hulp hierbij te zoeken. Als je wat meer rust in je hoofd krijgt, dan heeft dat misschien ook een gunstige uitwerking op je hoofd.

In ieder geval goed dat je je hier hebt voorgesteld. Dat is ook alweer een drempel minser!

De Limburgse
Limburgse is offline   Met citaat reageren
Oud 14 oktober 2006, 11:16   #4
petitetoille
HaarWeb lid
 
Geregistreerd: 2 oktober 2006
Berichten: 5
scharen wegdoen heeft weinig zin

Hallo,
Was hier eventjes niet meer geweest en blij met jullie reacties.
Soms geef ik alle scharen mee aan mijn vriend, die begaan is met het probleem, maar toch is de drang te groot op bepaalde momenten om van mijn haar volledig af te blijven. Zoek dan andere hulpmiddelen zoals messen, scheerapparaten. Eigenlijk kan ik het gewoon ( niet altijd, maar op bepaalde momenten) niet laten. ook al beloof ik het en ben ik vol goeie wil. Het is alsof ik in een soort van trance terecht kom als ik voor de spiegel sta.
Ik vroeg me af of er nog andere mensen zijn met ditzelfde probleem. ik heb gezocht op het internet maar ik kan geen website met dit specifieke probleem vinden. Voel me er toch een beetje alleen mee zitten.
Lieve groetjes Petitetoille
petitetoille is offline   Met citaat reageren
Oud 17 oktober 2006, 01:24   #5
sannetje
Sannetje
 
sannetje's schermafbeelding
 
Geregistreerd: 7 mei 2002
Berichten: 53
Geslacht:
zit er ook mee

Hallo, nou je bent niet de enige hoor! Ik zit ook al (besef ik) 10 jaar, oeps met dit probleem. En het gaat maatr door, paar weekjes hoopvol vanaf, beetje stress of whatever en..ik moet weer knippen. Soms urenlang voor de spiegel in trance , een vlucht uit de werkelijkheid...i don't know. Het kost me veel van mn kostbare tijd... ik knip omdat ik het gevoel heb dat ik mn haar kapot heb gemaakt van het strijken met mn nagels langs de haren en ..dode puntjes kunnen alleen verdwijnen door het eraf te knippen, darbij door het jarenlange hevige plukken tot kale plekken aan toe heeft mij niet veel goeds gedaan , want op die plekken is het haar stugger terug gekomen , je voelt het precies waar ik altijd geplukt heb en ik erger me dus aan die haren en ...ja ...je raad het al , schaar erbij en eraf met die foute haren...een vicieuze cirkel en heb zo vaak gedacht nu stop ik er echt mee... Hoop dat die dag toch echt snel komt, wordt zondag wordt ik 32 en wil mezelf ook nog graag meemaken als een jonge aantrekkelijke vrouw zijn met een mooie bos haar!!

Groetjes en liefs Sannetje
sannetje is offline   Met citaat reageren
Oud 18 oktober 2006, 10:40   #6
petitetoille
HaarWeb lid
 
Geregistreerd: 2 oktober 2006
Berichten: 5
Lieve Sanne,

Bedankt voor je reactie op mijn briefje. De eerste brief die ik verzonden had klinkt misschien nogal negatief, maar zo voel ik me niet altijd. De momenten dat het wat slechter met me gaat sta ik net als jij urenlang voor de spiegel te kijken of mijn haar wel gelijk geknipt is, ik blijf maar knippen, geraak er niet meer uit. Je komt inderdaad in een soort van trance terecht. Je wil iets perfect maken wat niet perfect is (zo voelt het tenminste toch) Zelf ben ik 33 jaar en net als jij wil ik zo graag terug mooi lang haar krijgen. Het is me tot nu toe een week en een half gelukt om niet meer te knippen. Ik probeer het telkens 3 dagen vol te houden en in die tussentijd niet te lang voor de spiegel te staan.
Zelf kom ik uit Utrecht. Als je het leuk vindt om te schrijven en elkaar te ondersteunen. Misschien samen op zoek te gaan naar een kapper die het probleem kent of gewoon gezellige dingen met elkaar te ondernemen. Je kan me gerust schrijven: mijn adres is tanjachagall@yahoo.com
Vele groetjes en liefs,
Tanja
petitetoille is offline   Met citaat reageren
Oud 22 november 2014, 15:22   #7
Louke
HaarWeb lid
 
Geregistreerd: 22 november 2014
Berichten: 2
Geslacht:
Ik ben niet alleen... Er is nog iemand op deze aardbol die aan haar haren knipt. Precies mijn verhaal, ik twijfelde zelfs of het niet mijn verhaal was en dat ik vergeten was dat ik het hier ooit gepost had. Ik ben ondertussen (na ongeveer 10 jaar knippen) ten einde raad. Ik vind nergens hulp omdat niemand begrijpt hoe belangrijk dit voor mij is, de meeste reacties van therapeuten zijn, het is maar haar en het groeit wel terug aan... Haar is wel mijn leven... Ik ben zo moe, dit vergt zo veel energie... is er iemand die weet hoe je hier vanaf kan geraken of wie me hiermee kan helpen?
Louke is offline   Met citaat reageren
Oud 22 november 2014, 16:25   #8
sannetje
Sannetje
 
sannetje's schermafbeelding
 
Geregistreerd: 7 mei 2002
Berichten: 53
Geslacht:
32 was ik toen ik hier wat poste! Nu ben ik 40.... ietsje vooruitgang geboekt maar nog steeds is het probleem daar..dagelijks zelfs...
Zo herkenbaar... bij behoefte aan contact vind ik het fijn om mailadressen uit te wisselen dan lees ik dat graag.
Lieve groet Sannetje
__________________
Je kracht gaat uit naar waar je je aandacht op richt
sannetje is offline   Met citaat reageren
Oud 23 november 2014, 15:05   #9
Louke
HaarWeb lid
 
Geregistreerd: 22 november 2014
Berichten: 2
Geslacht:
Hey Sannetje,
Spijtig te horen dat knippen nog altijd in je leven zit. Ik was gisteren stomverbaasd toen mijn man jullie berichtjes las. Ik ben niet de enige die dit doe. In al die jaren was ik nog nooit eenzelfde verhaal tegen gekomen. Momenteel zit ik weer in een dieptepunt. Knippen bepaald mijn leven. Ik ben zover gekomen dat ik hypnose overweeg. De laatste maanden was mijn haar terug vrij lang gegroeid, het hing op borsthoogte in september, vandaag tot juist aan mijn kin. Ik haat dit knippen en ik vind mezelf zo zwak dat ik dit niet onder controle kan houden.
Louke is offline   Met citaat reageren
Oud 23 november 2014, 18:03   #10
sannetje
Sannetje
 
sannetje's schermafbeelding
 
Geregistreerd: 7 mei 2002
Berichten: 53
Geslacht:
Heb van alles geprobeerd oa gedragstherapie heeft bij mij niets geholpen alleen de bewustwording dat je het doet omdat je in een trance lijkt weg te raken. Ga je ook nooit naar een kapper? Sommige denken die verjnipt haar haar omdat ze niet naar een kapper wil! Moesten ze eens weten hoe graag ik als een. Normaal mens ook naar de kapper wil maar met dit probleem kan dat gewoon niet want de dwang knipt ook wel weer na de kapper dan is het dus wel weggegooid geld vind ik
__________________
Je kracht gaat uit naar waar je je aandacht op richt
sannetje is offline   Met citaat reageren
Oud 28 december 2015, 21:16   #11
Priesje26
HaarWeb lid
 
Geregistreerd: 28 december 2015
Berichten: 1
Geslacht:
Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door petitetoille Bekijk bericht
Hallo iedereen,
Ik ben hier pas nieuw en vind het ontzettend moeilijk om mijn verhaal te vertellen. Niemand weet het eigenlijk alleen mijn vriend waar ik mee samenwoon. Ik voel me er dan ook heel beschaamd over en ik zoek hulp want ik denk nooit op mijn eentje van het probleem af te komen.
Als kind had ik fijn stijl haar en thuis verliep het allemaal niet even goed. Mijn moeder vond dat ik te fijn haar had om lang haar te hebben en liet het bij de kapper kort knippen. Ik voelde me daarna verschrikkelijk lelijk. Ik werd in die tijd al gepest op school, had heel weinig zelfvertrouwen en dat maakte het er niet beter op.
In mijn pubertijd had ik het voor elkaar gekregen om mijn haar te laten groeien, maar op een gegeven moment ben ik op mijn 22 ste begonnen met mijn haar te knippen. Eerst wat korter, dan nog korter, dan zo kort dat het stekeltjes waren.
Ik stond te huilen voor de spiegel, wilde het verbeteren. Wilde het mooier maken door te knippen, maar dat lukte niet. Ik voelde me beschaamd, voelde me mislukt.
Mensen keken me aan. Ik liep zelfs in de zomer een keer met een muts op mijn hoofd. Ik heb zelf ondervonden dat je veel kan wegwerken met een make-up potlood en poeder voor op je gezicht. Ben zelf blond van haar en op deze manier zag je op bepaalde momenten de 'gaatjes' niet als ik verkeerd geknipt had. Het was mijn droom om het te kunnen laten groeien... en naar een kapper te gaan om het mooi te laten knippen. Maar telkens opnieuw beland ik weer voor de spiegel en bekijk mijn haar en hoor mijzelf praten dat ik niet mooi ben, lelijk ben, niets waard ben. Beelden die zich vroeger hebben afgespeeld komen weer naar voren en ik geraak niet meer voor die spiegel weg. ik wil mijn haar mooi krijgen, maar het lukt niet. Ik kan het blijven knippen, het zal nooit perfect zijn.
Ik trek niet aan mijn haar, maar probeer overdag wel spiegels te vermijden. Wil mijzelf het liefste niet zien.
Ik zit vol angsten en verdriet. Soms duiken ze weer op en soms gaat het een tijdje goed. Wat ik wilde vragen is of er nog mensen zijn die zich in mijn verhaal herkennen. Het lijkt alsof ik er nooit van ga genezen. Ik wil zo graag mijn haar laten groeien. Ik wil het zo graag volhouden. Ik krijg wel steun van mijn vriend, maar ik vind het zo erg, zo graag ik ook maar wil dat het me niet lukt om mijn haar te laten groeien.
Ik voel me er ontzettend verdrietig door. Soms weet ik niet meer wat ik moet doen. Misschien zijn er mensen die me kunnen helpen of met mij erover praten. Me mailen mag ook altijd. Ben blij deze website gevonden te hebben en het gevoel te hebben dat ik niet de enige ben.
Hey petitetoille!

Ik zit dus net met het zelfde probleem als jij ! Ik had 2 maanden geleden mijn haren laten knippen door de kapper het groeide heel mooi ,, Maar plots krijg ik iets in me en sta ik voor de spiegel en zie ik daar en daar een stukje dat daar precies niet hoort :S zo is het dus dat ik weer aan mijn haren heb liggen knippen waarbij het weer op niets trekt. Ik heb dit probleem al een jaar ik knip elke maand of om de week mijn haren zo dat het nog tot boven mijn oren is .. Ik word er heel gek van! SOms sta ik wel een halfuur een uur aan dat rot haar te prutsen .. uiteindelijk trekt het op niets!
Ik wil ook dat het mooier wordt maar tis helemaal naar de knoei.. Is jou probleem al opgelost ?

groetjes
Priesje26 is offline   Met citaat reageren
Oud 28 december 2015, 23:12   #12
sannetje
Sannetje
 
sannetje's schermafbeelding
 
Geregistreerd: 7 mei 2002
Berichten: 53
Geslacht:
Hoi

Hoi vind het een troost te lezen dat ik niet de enige ben met dit knipprobleem , ik denk dan wel beter knippen dan er uit trekken , alhoewel de wens voor lang haar zooooo groot is
__________________
Je kracht gaat uit naar waar je je aandacht op richt
sannetje is offline   Met citaat reageren
Oud 27 april 2018, 01:49   #13
knipster
HaarWeb lid
 
Geregistreerd: 23 november 2010
Berichten: 5
Ik heb precies t zelfde

[Hoi,ik heb al 10 jaar precies t zelfde probleem,en scharen weggooien helpt niet want nagelknippers,scheermessen,en zelfs aanstekers worden gebruikt,omdat t moet ,,,nu.en de volgende dag koop je toch weer stiekem een schaar of leent m bij de buren,,complete waanzin,dag in dag uit,tips heb ik niet ,maar wel heel troostend dat ik dus niet de enige ben.QUOTE=petitetoille;108817]Hallo iedereen,
Ik ben hier pas nieuw en vind het ontzettend moeilijk om mijn verhaal te vertellen. Niemand weet het eigenlijk alleen mijn vriend waar ik mee samenwoon. Ik voel me er dan ook heel beschaamd over en ik zoek hulp want ik denk nooit op mijn eentje van het probleem af te komen.
Als kind had ik fijn stijl haar en thuis verliep het allemaal niet even goed. Mijn moeder vond dat ik te fijn haar had om lang haar te hebben en liet het bij de kapper kort knippen. Ik voelde me daarna verschrikkelijk lelijk. Ik werd in die tijd al gepest op school, had heel weinig zelfvertrouwen en dat maakte het er niet beter op.
In mijn pubertijd had ik het voor elkaar gekregen om mijn haar te laten groeien, maar op een gegeven moment ben ik op mijn 22 ste begonnen met mijn haar te knippen. Eerst wat korter, dan nog korter, dan zo kort dat het stekeltjes waren.
Ik stond te huilen voor de spiegel, wilde het verbeteren. Wilde het mooier maken door te knippen, maar dat lukte niet. Ik voelde me beschaamd, voelde me mislukt.
Mensen keken me aan. Ik liep zelfs in de zomer een keer met een muts op mijn hoofd. Ik heb zelf ondervonden dat je veel kan wegwerken met een make-up potlood en poeder voor op je gezicht. Ben zelf blond van haar en op deze manier zag je op bepaalde momenten de 'gaatjes' niet als ik verkeerd geknipt had. Het was mijn droom om het te kunnen laten groeien... en naar een kapper te gaan om het mooi te laten knippen. Maar telkens opnieuw beland ik weer voor de spiegel en bekijk mijn haar en hoor mijzelf praten dat ik niet mooi ben, lelijk ben, niets waard ben. Beelden die zich vroeger hebben afgespeeld komen weer naar voren en ik geraak niet meer voor die spiegel weg. ik wil mijn haar mooi krijgen, maar het lukt niet. Ik kan het blijven knippen, het zal nooit perfect zijn.
Ik trek niet aan mijn haar, maar probeer overdag wel spiegels te vermijden. Wil mijzelf het liefste niet zien.
Ik zit vol angsten en verdriet. Soms duiken ze weer op en soms gaat het een tijdje goed. Wat ik wilde vragen is of er nog mensen zijn die zich in mijn verhaal herkennen. Het lijkt alsof ik er nooit van ga genezen. Ik wil zo graag mijn haar laten groeien. Ik wil het zo graag volhouden. Ik krijg wel steun van mijn vriend, maar ik vind het zo erg, zo graag ik ook maar wil dat het me niet lukt om mijn haar te laten groeien.
Ik voel me er ontzettend verdrietig door. Soms weet ik niet meer wat ik moet doen. Misschien zijn er mensen die me kunnen helpen of met mij erover praten. Me mailen mag ook altijd. Ben blij deze website gevonden te hebben en het gevoel te hebben dat ik niet de enige ben. [/QUOTE]
knipster is offline   Met citaat reageren
Oud 20 mei 2018, 12:43   #14
sannetje
Sannetje
 
sannetje's schermafbeelding
 
Geregistreerd: 7 mei 2002
Berichten: 53
Geslacht:
Hoi, ik herken me zeer zeker in jouw verhaal!
Zeer frustrerend , ben zelf al bij 25 jaar bezig met dit. Eerst beginnen met plukken haartrekken met grote kale plekken als gevolg en een zelfbeeld van 0,0 , paar jaar later gaan knippen dan trek ik ze er tenminste niet uit want je beschadigd je hasrzakjes op den duur ook mee , het kos jaren voordat dat haar weer een beetje normale structuur terug krijgt, in mijn geval dan. En zolang die haren geen normale structuur terughebben blijf ik die knippen..bij de kapper kom ik niet want bv ribbelige dikke haren knippen ze niet weg😆
__________________
Je kracht gaat uit naar waar je je aandacht op richt
sannetje is offline   Met citaat reageren
Reageren

Discussietools
Weergave Geef een waardering voor deze discussie
Geef een waardering voor deze discussie:

Regels voor berichten
Je mag geen nieuwe discussies starten
Je mag niet reageren op berichten
Je mag geen bijlagen versturen
Je mag niet je berichten bewerken

BB code is Aan
Smileys zijn Aan
[IMG]-code is Aan
HTML-code is Uit

Forumnavigatie

Soortgelijke discussies
Discussie Auteur Forum Reacties Laatste bericht
Synthetisch, of echt haar, of een combinatie? Chris Haarwerken 11 5 juni 2006 19:50
haarwerk voor dochter (7 jr.) lizanne Haarwerken 11 4 juni 2005 08:33
Obesessies en TTM? swickie TTM - Algemeen 6 4 juni 2005 00:13
Je haar is ook niet alles! swickie TTM - Algemeen 2 14 mei 2005 15:00
is het duidelijk wat ik heb met mijn haar boes Haarproblemen bij vrouwen 0 1 februari 2003 18:04


Alle tijden zijn GMT +2. Het is nu 01:41.


Forumsoftware: vBulletin®, versie 3.8.11
Copyright ©2000 - 2024, Jelsoft Enterprises Ltd.
Produced by Limelight Studios. Copyright © 2001-2024 Stichting HaarWeb.