Mag ik even uithuilen?

[karin_inline]

Ik wil dit niet meer, ik wil niet meer aan mijn haar trekken en steeds lelijker worden, waarom doe ik dit toch, niemand schiet er wat mee op. In je omgeving krijg je opmerkingen als "hey moet je die zien, die heeft kanker of aids" (ja ja, net zo hard uitgesproken dat je het wel moet horen) en zelf word je er ook al niet blij van. Ik zit momenteel thuis van mijn werk (heeft overigens niet met TTM te maken gelukkig) en men wil mij in een outplacementtraject hebben, maarja wie neemt er nu een half kale werknemer aan? Ik denk er voor het eerst in, tja, wat zal het zijn, 18 jaar? om dan maar gewoon al mijn haar af te scheren, ik wordt er zo wanhopig van. Stoppen lijkt maar niet te kunnen. Jullie zijn allemaal zo lyrisch over Nijmegen maar ik vind het best ver weg vanaf Groningen (stad) en zou er in Groningen ook geen goede hulp zijn? En is afscheren een oplossing? En dan, hebben jullie dan een pruik genomen of loop je met een petje? Ik zie het allemaal niet meer zitten, wil eigenlijk de deur nu niet meer uit met mijn lelijke kop, voel me momenteel doodongelukkig en alleen. Sorry dat ik zo tegen jullie aan zit te praten, maar tegen jullie kan dat tenminste, ik neem aan dat jullie dit allemaal herkennen in elk geval. Hoe gaan jullie met zo'n crisis om? Wie geeft me de hulp bij het beslissen, wel of niet mijn haar eraf, en dan? Een pruik? waar vandaan? Weet iemand een goede haarwerkenzaak in Groningen misschien?
Was er maar een pilletje tegen...

lieve groetjes van een momenteel heel verdrietige Karin_inline

[Lelijk Eendje]

Hoi !
Ik heb niet echt ervaring met hoofdhaar (ik trek alleen wenkbrauwen en wimpers) maar ik kom je even een troostknuffel geven! Ik weet dat dat deugd kan doen dus t is niet gemakkelijk als je merkt dat t slechter gaat maar geef de moed niet op. en zoals men zo vaak zegt hier, maar t doet daarom niet minder deugd, achter de mens zijn uiterlijk zit een prachtig innerlijk dus...
Groetjes,
Sanne

[eline]

hey karin.

om even te antwoorden op je vraag van haar afscheren. ik heb sinds juni2003 mijn haar afgeschoren en hou het kort tot hier toe. ik loop altijd met een muts op mijn hoofd (vooral tegen de koude ook!) maar ook voor de buitenwereld. in de zomer draag ik gewoon vissershoedjes

ik heb nooit echt problemen gehad met het afscheren, ook mijn omgeving niet, iedereen kende mij na een tijd als eline zonder haar dus het valt wel allemaal goed mee.
probleem kan wel zijn; als je je haar afscheert dat je je zelf enorm lelijk vind maar daar moet je niet van wakker liggen. je hebt genoeg middelen om iets op je hoofd te zetten he en zoals Lelijk Eendje al zei; achter uiterlijk zit het mooie innerlijke. mijn vriend heeft mij ook niet laten vallen omdat ik mijn haar afscheerde en kort heb.

wat die pruik betreft, 3weken geleden ofzo heb ik mij een pruik aangeschaft om toch iets of wat "normaler" over straat te kunnen lopen. ik zet ze wel enkel op als ik ga winkelen in 't stad ofzo en ik doe ze enkel aan als het droog weer is en niet te veel wind. (heb schrik dat ze openwaait vanvoor en dat iemand iets zou zien)

voor een pruik moet je echt wel iet nemen waar je je goed bij voelt.

groetjes eline

[ernestina]

Als je je haar afscheert, of heel kort in ieder geval, loop je er direct mee te koop als het ware. Ik weet niet precies hoe je je haar nu draagt, maar mijn ervaring is dat het toch makkelijker was toen ik mijn haar nog lang had en staarten kon maken en clips kon bevestigen over de kale plekken heen. Sinds plusminus 8 jaar heb ik mijn haar kort (gemillimeterd) en de consequentie waarmee ik heb moeten leren leven is dat wanneer het slecht gaat, je dit ook direct kan zien! Aan de andere kant, weer extra kort en het verschil valt niet (zoveel) op. Voor ongeveer een jaar heb ik een pruik gedragen, maar mij is dat niet zo bevallen. Maar dit is iets persoonlijks natuurlijk.

Ik hoop dat je iets hebt aan mijn opmerkingen.

Groeten, Ernestina

[Madelief]

Uithuilen mag.................
...en dan weer aan de slag! Inderdaad zullen we allemaal deze situaties herkennen.
Op de vraag waar je eventueel een haarwerk zou kunnen kopen kan ik je een advies geven, het is welliswaar niet in Groningen maar in Heerenveen. Zoals je zult weten is dat via de snelweg makkelijk te bereiken vanuit Groningen. Ze zijn daar bekend met het probleem, omdat ik daar mijn haarwerken voorheen kocht. Ik heb niet geheimzinnig over mijn probleem gedaan daar, omdat ik het toen allemaal helemaal zat was en er iets aan wilde doen.
Als je serieus die stap wilt maken wil ik best eens met je meegaan. Je kunt eerst eens een adviserend gesprekje maken en eens zien wat het is...... Ik ga daar nog steeds naar toe om mijn haren te laten knippen, alleen nu niet meer bij de haarwerk specialiste maar bij de gewone kapsters Ik moet er ook een eindje voor reizen, maar heb dat er graag voor over, daar voel ik me nu goed en bovendien doen ze het heel leuk.
Succes en sterkte Karin, maar je moet weten dat er toch veel mogelijkheden zijn en waar een wil is, is een weg!! Al is die soms lang en kost het een paar centen...Uit ervaring weet ik nu dat het meer dan de moeite waard is.
Groeten Madelief

[Fara]

Hoi Karin_inline,

ik kan je helaas ook geen tips geven, aangezien ik net als lelijk_eendje een wimpers/wnkbrauw plukker ben. Wimpers zijn met make-up nog wel wat te camoufleren, maar wenkbrauwen... Ik heb potloodjes, maar geen enkele in een natuurlijk ogende kleur voor mij... dus ik ga dan maar de straat op/naar school/naar het werk met halve (of nog minder) wenkbrauwen.
Dus ik weet ongeveer wel hoe je je moet voelen (al hebben ze mij nog nooit iets over kanker oid gezegd). Wat zijn er toch een hoop gemene, gevoelloze mensen

Ik denk dat een pruik op zich wel een goede oplossing is om je zelfvertrouwen een stukje terug te winnen, maar nogmaals: ik heb hier echt geen ervaring mee..

Ik wil je eigenlijk ook gewoon een steuntje geven en een schouder aanbieden. Ik hoop dat je depri-bui inmiddels al een beetje is weggezakt, het is verschrikkelijk om je zo te voelen.

Kop op en ik hoop dat de anderen je bruikbare tips hebben kunnen geven.

Groetjes, Sonja

[Jente]

Dag, iedereen.
Ja, camoufleren is niet gemakkelijk, en het vergt zoveel energie. Ik heb kale plekken op mijn hoofd, en mijn wenkbrauwen en wimpers vertonen gaatjes. Ik heb mijn haar ongeveer 9 maanden geleden kort laten knippen, en er een tijdje zo mee rond gelopen, maar nu gaat het weer heel slecht en draag ik speldjes, en veel haarlak, of een sjaaltje. Je schaamt je gewoon zo! Ik moet zaterdag naar een redelijk belangrijke gebeurtenis op het werk en 's avonds naar een concert van een vriend, en ik maak me nu al druk over wat ik met mijn haar ga doen. Die sjaal pakken is zo verleidelijk want dat is makkelijk... maar dan verstop ik mezelf weer zo...
Ik draag ook al jaren dagelijks oogpotlood en mascara om mijn wimpers een beetje toonbaar te maken. Mijn wenkbrauwen kleur ik bij met een bruin oogpotloodje. Soms heb ik geen zin om al die moeite te doen, en dan word ik boos en verdrietig tegelijk... en herpak me, en begin toch weer met het camouflageritueel.

Bedankt, dat ik dit met jullie kon delen... ik hoor graag hoe jullie over camoufleren enzo denken.

[Daphne]

Dag Karin,

Ik vind het erg dat je je zo slecht voelt, maar je mag de moed niet opgeven. Het kan beteren, en ik ben het levende bewijs.

Maar je hebt naast wilskracht ook een beetje geluk nodig. En ik wou dat ik je het wondermiddel kon geven, of de gouden supertip. Maar die bestaan helaas niet, ik kan je alleen maar mijn steun betuigen.


Groetjes Daphne

[Stien]

Hoi Karin,

Bedankt voor je opbeurend berichtje! En dat terwijl je blijkbaar zelf net het moeilijk had! Bedankt.

Ik ben ook redelijk nieuw op dit forum, maar ben reeds TTM'er vanaf mijn 12de. Ik ben net 27 geworden. Dus ik heb ook al heel wat jaartjes erop zitten. Ik probeer me 'sterker' te maken door te denken dat iedereen wel wat heeft/mankeert. En TTM is mijn mankementje. Ik merk dat als ik zo denk, ik me minder begin te schamen. Maar het is net dat verlangen om weer mooie lange wimpers te hebben dat je weer van je stuk brengt. Maar ik zou het je toch ook aanraden en zoals iedereen hier weet: je bent wie je bent, en vooral het innerlijke telt!

Om even op dat camoufleren te komen. Eyeliner doet echt wonderen! (aanrader is de Luminelle viltpunt van Yves Rocher). Een tijdje geleden heb ik al mijn schaamte overwonnen en ben ik naar een schoonheidsspecialiste gestapt die een definitief lijntje gezet heeft (bovenste oogleden). Honderd procent is het niet (bij de haarinplant pakt de kleurstof blijkbaar niet, en het lijntje verkleurt naar donkergrijs). Toch is het voor mij een comfort aangezien ik 's morgens niet meteen moet beginnen schminken en als het bijvoorbeeld regent, ik weet dat dat lijntje er altijd blijft staan.
Voor mijn wenkbrauwen gebruik ik een oude lege mascara. Deze blijft nog een gehele tijd wat zwart afgeven en net voldoende om die kleine, dunne haartjes ook natuurlijk te kleuren. Moet je toch eens proberen Fara!

Soms denk ik wel eens dat wij TTM'ers de beste professionals zijn in het camoufleren!

Groetjes, Stien

[Jente]

dankjewel voor de tips, Stien!
ik heb ook ooit eyeliner geprobeerd maar dat hangt over mijn hele gezicht (ik ben daar nogal onhandig mee, blijkbaar!!) Misschien was het geen goed merk, hihi...

[Stefanie]

Lieve Allemaal,
Wat fijn om telezen dat er inmiddels ook meer leden bij zijn gekomen die wimpers en wenkbrauwen plukken. Niet fijn voor jullie natuurlijk maar nu voel ik me nog minder vreemd!
Ik heb ook een definitief lijntje laten tatooeren boven en onder mijn ogen. Nu 3 weken geleden. Het geeft me toch een stuk minder stress inderdaad. Zit nu te twijfelen of het ook iets is voor mijn wenkbrauwen. Die vrouw die het bij me heeft gedaan heeft zelf ook haar wenkbrauwen ingekleurd en het staat wel heel mooi. Maar ik twijfel nog......Op het moment gaat het haast elke dag weer mis en voel ik me zo lelijk..........Ik ben maandag naar een nieuwe psychologe geweest voor gedragstherapie ( de zoveelste voor mij maar ik geef niet op! ) en ik heb wel een goed gevoel bij haar. Hopelijk gaat het iets in me veranderen. Ik wil niet meer plukken maar voordat ik het weet sta ik al weer voor de spiegel. En ja hoor, voelen maar weer.......plukken maar weer...........en daarna een enorme huilbui en daarna probeer ik de haartjes die er nog zijn zwart teverven ( met speciale verf ) zodat het gat wat minder erg opvalt. En dan langzaam kom ik weer uit die pluk bui en neem ik me opnieuw voor het nooit meer tedoen. Ach dat kennen jullie wel..........Soms denk ik weleens dat ik gewoon niet zoveel verantwoordelijkheden aankan en wil ik me laten opnemen maar zou dat iets helpen????? Zit nu thuis in de ziektewet en wordt daar ook niet echt beter van.......slik medicijnen maar wil daar ook mee stoppen. Wil graag nog een kindje maar ben ook bang dat ik dat niet aan kan.........
Kunnen jullie mij wat opbeuren????????

Liefs van Stefanie

[Jente]

Oei, Stefanie, je klinkt alsof je behoorlijk in de put zit. Ik ken je niet, en weet niet wat je precies doormaakt, maar wens je sterkte. En het enige wat ik wat TTM betreft kan zeggen, is: probeer je leven er niet door te laten beheersen. Ik althans probeer van het leven te genieten, en wil niet dat TTM alle mooie momenten overschaduwt. Het is een deel van mij, en een deel waar ik boos om ben, en verdrietig, en waar ik me over schaam. Maar het mag niet meer worden dan een deel van mijn leven! Dat laat ik niet gebeuren! En ik hoop dat jij het ook zo kunt bekijken.
Hou je goed!