waarom is vakantie zo heilzaam?

[bolleke]

En waarom kunnen we niet leven alsof het altijd vakantie is???
Wat ik bedoel; het gaat (sinds laatste terugval van half juni) eigenlijk heel goed... Maar dat had ik ook verwacht, de terugvallen worden minder, ze duren minder lang, ik kruip sneller terug uit mijn 'put' en ik gelóóf ook meer in mezelf! De trekvrije tussenperiodes worden alsmaar langer. En op zo'n moment durf ik bijna te dromen dat dit definitief is, alles voorgoed voorbij dus trekvrij...
Maar helaas, na meer dan 36 jaren, zit dat trekduiveltje nog steeds op de loer. Dus moet ik mezelf ook geen blaasjes wijsmaken...
Sinds eergisteren zijn we terug uit vakantie, een zorgenloos weekje in de Franse Morvan, genieten, rusten, lezen, lekker wijntje, socialiseren... niets hoefde, alles kon. Heb zelfs aan geen haren gedacht!

Vanavond begin ik te werken, over een uurtje, vijf opeenvolgende nachten...
Waarom ben ik bang dat alles zo snel om zeep zal zijn?
Wie kan me een duwtje geven om eindelijk voorgoed en altijd-eeuwig-vakantie-trekloos te zijn?

Of moet ik me misschien de vraag stellen: "Wie zou ik -Bolleke- zijn zonder ttm?" Ik begin alvast aan het idee te wennen...
Moet kunnen, niet?
Liefs van mij X

PS: Stefke, boek is onderweg.

[Grover]

Oorspronkelijk geplaatst door bolleke

En waarom kunnen we niet leven alsof het altijd vakantie is??? (...) Heb zelfs aan geen haren gedacht!

Of moet ik me misschien de vraag stellen: "Wie zou ik -Bolleke- zijn zonder ttm?" Ik begin alvast aan het idee te wennen...

Lang geleden dat ik hier nog iets schreef...

Ik vertel je niets nieuws, maar het feit dat mensen niet trekken op vakantie heeft naar mijn idee alles te maken met de omstandigheden. Heb je op vakantie te maken met stress? Nope. Heb je op vakantie te maken met deadlines? Nope. Heb je op vakantie te maken met die collega die je altijd een ongemakkelijk gevoel geeft? Nope. Heb je op vakantie te maken met het huishouden? Nope. Heb je op vakantie te maken met confronterende situaties waarin je voor jezelf moet gaan staan? Nope. Heb je op vakantie net zoveel onder controle te houden als thuis? Nope.

Bladiebladiebla.

Maar het zijn natuurlijk niet de omstandigheden op zichzelf die je ziek maken of niet. Het is de wijze waarop je met die omstandheden omgaat. Je kunt thuis tijdens het luier verschonen niet op de Bahamas zitten en die deadline op je werk IS er nu eenmaal. Het enige wat je kunt veranderen is je MIND, dat kan altijd : of je nu met je neus in de strontluiers zit of dat je in je hangmat op het strand ligt...

Mijn bedrijfarts zei ooit tegen me: 'Ga vakantie vieren HIER en NU!'. Thuis, op werk. En niet alleen in Spanje! Een therapeut vroeg me ooit : 'Wanneer voel jij je vrij'? Ik zei : 'Als ik dans in een discotheek'. 'Ga dan dansen met je ziekte....', was haar antwoord.

En waarom dan vind ik het zoooo moeilijk? Waarom dan als ik het zo goed kan vertellen doe ik er in de praktijk geen ene F*CK mee? Waarom dan die enorme weerstand tegen verandering?! Waarom dan voel ik me weer zooo kut en HAAT ik mijn ziekte? Alleen als ik er niet aan denk, voel ik me goed. Dus ja... op vakantie zijn die momenten er veel, in een discotheek als ik in de muziek en in mijn lichaam zit... dan ben ik uit mijn hoofd. Maar je kunt toch niet continue uit je hoofd zijn? Het feit is er toch dat de ziekte (welke dan ook) er IS?! Ik kan er wel niet aan denken, maar het IS er wél. Loslaten, loslaten, loslaten... dat komt maar terug. En ik kan het maar niet. WHY?!!

Het lichtpuntje is dat ik na al die jaren steeds dichter bij de sleutel kom. En die sleutel ligt exact in hetgeen wat je hierboven zegt :

'Wie ben ik zónder mijn ziekte'?

Ik ben nog niet aan dat idee gewend. Het inzicht wat ik de laatste tijd heb gekregen via diverse mensen is - let op- : ... dat ik niet beter wil worden.

Ja. Ik vecht en ik vecht en ik vecht al 10 jaar tegen mijn ziekte. Ik weet dat ik dat niet moet doen (want alles waar je tegen vecht blijft bij je ... what you resist persists) en tóch ga ik er net zo hard mee door.

Maar als ik zo keihard vecht (vroeger praktisch met allerlei therapieën ed en nu vooral mentaal), dan is dat toch een teken dat ik de wilskracht heb om beter te worden? Dan zet ik me toch gigantisch in om er maar alles aan te doen beter te worden. Waarom lukt het mij dan niet? Waarom dan doe ik die dingen NIET waarvan ik weet dat ze goed voor me zijn? (mediteren en ademhalingsoefeningen bijv). Waarom struin ik allerlei therapeuten af en als ik thuiskom doen ik geen ene bal meer ZELF aan mijn 'huiswerk'?

In Godsnaam WHY?!!!

Omdat... -let op- ... er ANGST achterzit. Vroeger, heel lang geleden, in mijn eerste kinderjaren was ik helemaal goed zoals ik was. Ik mocht er zijn voor mijn omgeving. Totdat het misging. Ik liep een enorme PIJN op... afkeuring, afkeuring, afkeuring,afkeuring, afkeuring, afkeuring,afkeuring, afkeuring, afkeuring.... en nog eens afkeuring. Een patroon was zich later op alle scholen voortzette. Gepest worden, gepest worden, gepest worden, gepest worden, en nog eens gepest worden...

In je kinderjaren loop je beschadigingen op. Mijn beschadiging is dat ik AFGEKEURD werd. En dus... ga je je ZELF als kind afkeuren. Je keurt jezelf af, uit bescherming. Beter jezelf afkeuren, dan afgekeurd te worden door je omgeving. Of... laat ik mijzelf maar afkeuren, want dat is precies wat mijn vader doet en dan word ik wél door hem geaccepteerd...

Continue afgekeurd worden door je vader, continue gepest (afgekeurd) worden op school, is het gek dat ik de basisovertuiging over mijzelf heb gekregen DAT IK NIET GOED BEN ZOALS IK BEN?

En nu ben ik ziek. En ik keur mijn ziekte elke dag af. Dag in dag uit. Ik HAAT het, ik HAAT het en ik HAAT het! Wat niet goed is (zoals het is), daar moet tegen gevochten worden, dat moet afgekeurd worden. Dát is wat ik geleerd heb in mijn jeugd. Een gedrag wat zooooo automatisch is geworden dat ik 9 van de 10 keer geeneens doorheb dat ik het doe.

Ja, STOP ER DAN MEE IN GODSNAAM!

Nee, want ook hiet zit weer een REDEN achter waarom ik dat niet doe. Waarom stop ik niet met vechten tegen mijn ziekte? Als ik het vechten zou stoppen zou ik een enorme stap voorwaarts maken in de genezing ervan. Blijkbaar heb ik een ZIEKTEWINST... blijkbaar levert ziek zijn mij iets op. Achter weerstand zit vaak angst. Waarom die weerstand tegen die dingen die mij beter gaan maken? Wát voor een angst zit daar dan achter?! Welnu, de ANGST OM MIJN ZIEKTE LOS TE LATEN.

Maar zover waren we al. Wát is dan de REDEN waarom ik angst heb om mijn ziekte los te laten? Het antwoord is.... :

AFKEURING.

Ik ben altijd afgekeurd geweest in mijn kinderjaren en jeugd. Behalve in mijn eerste levensjaren. Ik was toen HELEMAAL GOED ZOALS IK WAS. En dáárop werd ik juist afgekeurd. Ik werd niet geaccepteerd zoals ik was. Dus.... heb ik de enorme angst ontwikkeld dat als ik goed ben zoals ik ben ik afgekeurd word. Daarom creeër ik mijn ziekte, zodat ik iets heb waarmee ik mijzelf continue kan afkeuren. Want op het moment dat ik hélemaal gezond zou zijn, dat ik weer helemaal GOED BEN ZOALS IK WAS, dán wordt ik weer AFGEKEURD. Dát is de pijn die meezuil vanuit mijn jeugd.

Bewust wil ik niets lievers dan weer helemaal gezond te zijn, ik heb er een miljoen euro voor over (als ik het had), maar onbewust zit er een enorme angst (voor afkeuring) onder en wil ik NIET gezond zijn.

(Ja, en ga dan maar eens gedragstherapie (CGT) doen bijv... heeft bijzonder weinig zin als de onderliggende angsten niet aangepakt/gehealed worden.)

Dus om de bijzonder wijze vraag van Bolleke te beantwoorden: "Wie zou ik -Grover- zijn zonder mijn ziekte"? Antwoord: 'Iemand die AFGEKEURD wordt'...

Op het moment dat ik kan zeggen : 'Iemand die HELEMAAL GOED IS ZOALS HIJ IS' ben ik genezen. Op dit moment in mijn leven zit ik nog teveel in de Angst, in Weerstand, Veroordeling en (dus) Pijn...

Het fijne aan dit opschrijven hier is dat ik het totaal niet meer zag zitten deze week en nu n.a.v. deze tekst weer het vertrouwen heb gekregen dat ik er kom. Dat ik helemaal genees. Dat laatste heb ik nl. -ondanks alles- altijd geweten...

[Grover]

"True Faith"

I feel so extraordinary
Something's got a hold on me
I get this feeling I'm in motion
A sudden sense of liberty
I don't care 'cause I'm not there
And I don't care if I'm here tomorrow
Again and again I've taken too much
Of the things that cost you too much
I used to think that the day would never come
I'd see delight in the shade of the morning sun
My morning sun is the drug that brings me near
To the childhood I lost, replaced by fear
I used to think that the day would never come
That my life would depend on the morning sun...

When I was a very small boy,
Very small boys talked to me
Now that we've grown up together
They're afraid of what they see
That's the price that we all pay
Our valued destiny comes to nothing
I can't tell you where we're going
I guess there was just no way of knowing
I used to think that the day would never come
I'd see delight in the shade of the morning sun
My morning sun is the drug that brings me near
To the childhood I lost, replaced by fear
I used to think that the day would never come
That my life would depend on the morning sun...

I feel so extraordinary
Something's got a hold on me
I get this feeling I'm in motion
A sudden sense of liberty
The chances are we've gone too far
You took my time and you took my money
Now I fear you've left me standing
In a world that's so demanding
I used to think that the day would never come
I'd see delight in the shade of the morning sun
My morning sun is the drug that brings me near
To the childhood I lost, replaced by fear
I used to think that the day would never come
That my life would depend on the morning sun...

'True Faith' - New Order.


(klik hier om te luisteren)

[miejefke]

Bolleke,

Leven alsof het altijd vakantie is...wat is het verschil tussen wel en geen vakantie? enkel en alleen - niets moet - ? eigenlijk niet want ook op vakantie moet men zich houden aan regels, rekening houden met andere mensen enz
Misschien ligt het gewoon aan het doorbreken van de dagelijkse sleur? wat zou wijzen dat ttm dus voor het grootste gedeelte een slechte gewoonte is.
Ik ben constant met vakantie, geen werk, keuze tussen thuis of de zee, heerlijk wandelen met het kleinkind, genieten van zijn zorgeloze lach.
Maar als ik thuis kom heb ik opeens weer ttm, ook al is het maar een aantal haartjes..waarom?
Wat mijn hand betreft, ik heb niets uitgespookt, maar zit met een aantal ontstekingen in de pols en de pezen van vingers en duim, ttm kan zeker geen oorzaak zijn want daarvoor gebruik ik mijn rechter hand niet. Ooit las ik dat ttm oorzaak zou kunnen zijn van RSI klachten, vandaar mijn gedachtensprong.
En Bolleke 5 werknachten zullen zeker zwaar wegen, maar wat zullen ze ook weer rap voorbij zijn, en dan heb je weer een heerlijke "vakantie" week !
Geniet van de vooruitzichten, koester je vakantiegevoel, en zorg voor jezelf !

Miejefke

[bolleke]

Hallo Miejefke en anderen natuurlijk ook (maar wat is het hier weer wreed stil, is dat een goed of een slecht teken?)

Mijn vijf werknachten heb ik vlekkeloos doorsparteld. Daarna ging het (met de gezondheid) even bergaf.. sinds 1 aug. zit ik aan de pijnstillers, sinds gisteren alweer aan de antibiotica... eerst een heftige keelontsteking (ik dacht dat je bij een keelontsteking alleen pijn aan de keel had!!, Nou, dus niet, je hele lichaam doet mee...). Net toen ik zowat aan het genezen was, brak mijn tand in twee. De volgende dag dan maar naar de tandarts, die besloot om de wortel eruit te halen. Na vijf dagen kromp ik nog in elkaar van de pijn. Eten ging nu al lang niet meer, maar ik was dit effe beu. Terug naar de dokter, bleek de wond geïnfecteerd te zijn... hop daar gaan we weer...
Maar goed, ik heb mij erbij neer gelegd. Mijn lichaam protesteert en ik geef toe... laat het allemaal een beetje (veel) los en wacht op betere tijden...
Die hele ziektetoestand komt er ook niet 'zomaar'. Net een paar dagen ervoor had ik een gesprek met de psycholoog. Hij vroeg me om een boze brief te schrijven aan mijn ttm, zo eens goed van me afschrijven wat ik al 36 jaar aan woede voel. Maar ttm is zo abstract en opeens ging ik er een persoon op kleven... heel confronterend allemaal. Zo erg, dat ik er ziek van werd...
Niet toevallig dus, maar goed, 't is maar waar je in gelooft natuurlijk.
Waarom ik dit nu schrijf? Geen idee, schrijven lucht op...
Of jawel, wat ik wou vertellen...

Veertien dagen uitzieken = veertien dagen tijd om te denken... is niet altijd goed (maar is vluchten dan beter?). Ik bedacht dus dat ttm mij ervan weerhoudt om de dingen te doen die ik diep in mijn hart altijd heb willen doen. Ttm neemt mij als het ware iets af. Maar ik onderhoud mijn ttm, dus neem ik als het ware mezelf iets af. En waarom? Omdat men mij vroeger ook iets afgenomen heeft? Voel ik mezelf daarom (nog steeds) minderwaardig en neem ik mezelf op die manier alle kansen om te groeien af?
Ik weet het, het zijn doordenkers, voor wie er open voor staat...
De anderen kunnen mijn berichten misschien gewoon beter negeren. Ieder doet immers wat hij/zij op dit eigenste moment het beste voor zich acht...

Veel sterkte aan iedereen!

PS: Miejefke: op 5, 6, 7 en 8 september zit ik met mijn kleinzoontje aan zee. Zin om samen een goeie wandeling te doen?? Ik laat je nog iets weten, oké?! xx

[jolien]

Hallo Bolleke

Gaat het al wat beter met de gezondheid?

Wat je zegt over de TTM die je dingen afneemt, terwijl je beseft dat de TTM zelf onderhoudt, dat herken ik heel erg. Ik hoop dat jouw onterechte minderwaardigheidsgevoel ooit helemaal verdwijnt.

De confrontatie, de ziekte die je doet nadenken, ik begin langzaamaan meer en meer te geloven dat écht bijna alles gebeurt voor een reden. Hoe erg en frustrerend de TTM ook is en hoe vaak het je ook beperkt, je bent mede door de TTM in die tientallen jaren wel ongelooflijk innerlijk gegroeid. Je hebt, naast jezelf, ook al vele anderen kunnen helpen met je verworven inzichten en wijsheid! Je bent bovendien stabiel - nog iets waar je eigenlijk ongelooflijk trots mag op zijn.

Om met een ongelooflijk cliché af te sluiten: na regen komt zonneschijn. Jij komt helemaal in je kracht, Bolleke. Ik geloof oprecht dat jij goed op weg bent om helemaal trekvrij tezijn. Je vroeg je af wie Bolleke dan zou zijn zonder TTM. Ahwel: Bolleke. Een verstandige, leuke, mooie persoon, goede echtgenote, geweldige moeder, betrouwbare vriendin,... Zoals je nu bent, maar dan 'gewoon' ex-TTMer. Heb geen schrik, je kunt het en komt er wel.

Groetjes

[bolleke]

Jolien, hier heb ik geen woorden voor, word er effe helemaal stil van...
bedankt...

En ineens moet ik denken aan een foto die ik onlangs tussen oude rommel terugvond. Ik moet ongeveer 16 of 17 jaar geweest zijn, het was een foto van mezelf tijdens een basketmatch, mèt pruik en haarlint om alles goed vast te houden maar vooral, om alles goed verborgen te houden..
De foto sprak me niet erg aan, had er vooral slechte herinneringen aan. En toen draaide ik de foto om en daar stond - in mijn eigen pubers handschrift -;
'Ik hoop dat wat met mij gebeurt tenminste tot iets zou leiden, ook al heeft het de schijn van een nederlaag.'
Vandaag - 17 augustus 08 - geloof ik dat 'het' tot iets positiefs geleid heeft, dankjewel Jolien!