Nieuw op Haarweb of stille meelezer? Lees dit en stel jezelf voor!

[Invisible]

Hey iedereen

Ik ben ook nieuw op haarweb. Ik ben een vijftienjarig meisje. Ik heb sinds mijn negende ttm. Ik begon met mijn hoofdharen. Later ben ik ook aan mijn wimpers begonnen. Vier jaar geleden ben ik erachter gekomen dat het een naam heeft. Ik las het in een tijdschrift. Daarna heb ik wat informatie erover opgezocht, maar meer ook niet. Ik liet het rusten. Ik schaam me er, net als veel anderen, ontzettend voor. Ik durfde het dan ook aan niemand te vertellen. Mijn moeder weet het sinds ong. twee jaar. Ik vind het heel moeilijk om erover te praten vandaar dat ik me heb aangemeld op haarweb. Ik hoop dat ik jullie kan helpen en jullie mij kunnen helpen.

Ik geloof niet dat ik ooit kan stoppen met haren trekken, maar als ik het in de hand kan houden, word ik heel gelukkig en kan ik het accepteren.

[Suz87]

Hey allemaal,

Ook ik ben nieuw hier. Ik ben Suzanne en ben 24 jaar, ik trek sinds mijn 11e zo'n beetje. Tijdens mijn tienerjaren heel veel moeite, schaamte en angst voor gehad, maar de huisarts zei alleen "Ach dat doen meerdere vrouwen, gewoon van af blijven joh!" Inmiddels heb ik gelukkig een andere huisarts en weet ik eigenlijk al een paar jaar welke benaming het heeft, maar nooit verder gaan zoeken naar oplossingen.
Soms ben ik het gewoon zo zat en wil ik zo graag weten waarom, maar dat zijn tijdelijke momenten. Ik dacht er toevallig aan vandaag en dacht ik ga opzoek naar een forum, kijken hoe andere mensen hier mee omgaan. Dus vandaar dat ik hier ben!

Groetjes

[kiddo]

Hoi allemaal!
Ik ben Suzanne 27 jaar en nu pas kom ik erachter dat er meer mensen zijn die dit dus hebben. Ik trek geen hoofdhaar, maar pluk aan m'n wimpers met als gevolg dat ze afbreken/eruit vallen. Ik doe dit vanaf m'n 14e en het is echt een tic! Vaak geprobeerd er vanaf te blijven maar het lukt me niet, ik doe het vaak onbewust.
Ik schaam me er echt voor en vind het ook zonde van m'n wimpers. Ik hoop dat ik er ook nog es vanaf kom.
M'n moeder zei er vroeger vaak wat over 'blijf van je oog' en ze pestte me er zelfs mee, echt treiteren 'ogie ogieee' pff ik werd er gewoon kwaad door.
Ik denk dat het psychisch is aangezien het begon na een traumatische ervaring.
Fijn om te lezen dat ik niet de enige ben!

[kiddo]

Zie het nu pas nog een suzanne hihi toevallig

[Jacq]

Ik ben nieuw op dit forum en herken mij in alles wat ik van jullie heb gelezen.
Zo blij dat ik niet de enige ben.
Ik trek boven en onderwimpers en sinds anderhalf jaar ook hoofdhaar.
Boven heb ik geen wimpers meer en onder beginnen ze weer een beetje te groeien.
Toen ik jonger was en net schaamhaar kreeg, plukte ik ook daaraan.
Ik ben nu 44 en heb sinds een aantal jaren atenolol 100mg tegen hartritmestoornis en slik nu 5 jaar 20mg paroxetine tegen een gegeneraliseerde paniekstoornis. Vooral als ik heel moe ben of een boekje lees dan beginnen m'n ogen te kriebelen en kan ik er niet afblijven.
Zou het ook met de medicijnen te maken kunnen hebben? Ik las dat er meerdere onder jullie zijn die antidepressiva slikken.

By the way......ik leef een normaal leven, ben moeder van een dochter van 14, redelijk goed opgeleid en heb leuke vrienden en kennissen. Drie katten, een dalmatier en een paard.
Een normaal leven maar helaas wel TTM.

Is er een oplossing en weet iemand of er iets bestaat waardoor je wimpers weer sneller teruggroeien??

[Jacq]

Oorspronkelijk geplaatst door kiddo

Hoi allemaal!
Ik ben Suzanne 27 jaar en nu pas kom ik erachter dat er meer mensen zijn die dit dus hebben. Ik trek geen hoofdhaar, maar pluk aan m'n wimpers met als gevolg dat ze afbreken/eruit vallen. Ik doe dit vanaf m'n 14e en het is echt een tic! Vaak geprobeerd er vanaf te blijven maar het lukt me niet, ik doe het vaak onbewust.
Ik schaam me er echt voor en vind het ook zonde van m'n wimpers. Ik hoop dat ik er ook nog es vanaf kom.
M'n moeder zei er vroeger vaak wat over 'blijf van je oog' en ze pestte me er zelfs mee, echt treiteren 'ogie ogieee' pff ik werd er gewoon kwaad door.
Ik denk dat het psychisch is aangezien het begon na een traumatische ervaring.
Fijn om te lezen dat ik niet de enige ben!

Ja, ik herken dit, bij mij begon het ook na een traumatische ervaring

[spinnekop]

Hoi,

ik heb me jaren geleden al geregistreerd op dit forum maar nu dus opnieuw terug... Ik ben 26 en bij mij is het volgens mij begonnen op mijn 9 jaar toen ik
voor het eerst paniekaanvallen had soms. Een manier die ik mezelf aanleerde om te 'weten' dat ik er nog was, was een haar uittrekken (dat deed pijn, dat voel je en stelde me gerust). Leuk truukje op dat moment maar minder leuk als je dat bij elke stress- situatie dus terug voelt. De paniekaanvallen zijn lange tijd weggeweest maar sinds vorig jaar terug, probeer ze terug de kop in te drukken. Er zijn momenten dat ik weinig last heb van het trekken, maar bij examens, deadlines, spannende periodes is het daar weer. Ik trek vooral bovenop mijn hoofd, aan de achterkant, en dat is dus wel zichtbaar doordat het veel meer uitgedund is... Camoufleren lukt, maar in zeer stressy periodes minder en dan voel je je zo slecht...

[Hansje]

Hallo allemaal,
Sinds ik ongeveer in de derde van de middelbare school zat begon ik met het afbijten van haren. Ik pakte een plukje van mijn haar en de haren die teveel uitstaken (dat stukje) beet ik er dan af. Sinds 3 maanden ben ik ook begonnen met haren eruit trekken. Dat gaat niet willekeurig, ik pak een plukje haar en kijk dan wat de donkere, zwartere haren zijn. Zo'n haar scheid ik van de andere haren, dan trek ik eraan en als de haar heel gemakkelijk loslaat als ik eraan trek eet ik hem in stukjes op. Laat de haar niet los (dan veert ie een beetje) dan laat ik hem hangen. Ik ben dus nog niet zo lang bezig met haren trekken. Ik merk wel dat het lastig te stoppen is. Zelf vind ik het ronduit belachelijk ik bedoel ik kan toch wel van mijn haren afblijven? IK denk ook niet dat ik vind dat ik tot de groep ttm'ers behoor. Ik vind alleen die naam al erg. Op een site las ik; 'ja dat doen wij ttm'ers'. Het idee dat ik tot een groep behoor vind ik maar niks.
Verder heb nog aan niemand verteld dat ik dit eventueel zou kunnen hebben. Ik denk dat het sommige mensen wel opvalt dat ik veel aan mijn haar zit, maar niemand heeft het er ooit echt met me over gehad. De naam Hansje lijkt ook niet op mijn eigen naam, maar ik ben als de dood dat iemand erachter komt. Ik durf het denk ik niet te vertellen, omdat ik ook bang ben dat mensen zullen denken dat het niet echt wat voorstelt. Ik denk dat mijn moeder zou zeggen; oh dat stelt niks voor, terwijl ik er wel meezit. Bovendien denk ik dat mensen het raar zullen vinden; ik bedoel wie eet er nou vrijwillig zijn haren op?Ik vind het zelf ook raar en ik doe het notabene! Wat voor nu nog helpt is mijn haar zo veel mogelijk vast doen. Zelfs de plukje die buiten mijn staartje vallen vlecht ik om ervoor te zorgen dat ik geen aanleiding heb om een goede haar uit te gaan zoeken. Toch is het moment dat ik mijn haar los heb weer snel bij het oude. Ik weet ook wel dat het niet kan om altijd je haar vast te doen, maar wat is een oplossing als ik het aan niemand wil vertellen?
Groetjes Hansje

[Aethereality]

Dan zal ik mijzelf ook even voorstellen. Ik ben eerder hier op deze site geweest als stille meelezer. Ik heb hier de benaming gevonden van hetgeen wat mij al sinds mijn 16e (of misschien zelfs daarvoor al) tergt.
Mijn eerste herinnering aan TTM is dat mijn moeder zei dat ik van mijn wimpers af moest blijven, omdat ik kale plekken kreeg en het zonde was van mijn lange wimpers. Ik denk dat het toen al te laat voor mij was. Ik kon het goed verbergen doordat ik een bril droeg. Een beetje eyeliner of oogpotlood deed wonderen.

Daarna vond ik dat ik te dikke wenkbrauwen had en deze moesten uitgedund worden. Dus ik begon daar ook aan te plukken.

Niet veel later vond ik gekruld haar en donker haar tussen mijn haren. Deze vond ik niet bij mijn haren horen, ik had immers lichtbruin haar dat steil was. Ik begon deze dus ook uit te trekken. In het begin viel het nog wel mee en was het goed te verbergen. Tot mijn kapper eens vertelde dat ik kale plekjes op mijn hoofd had. Ik schrok en ik ben meteen bij deze kapper gestopt. Mijn moeder vond dit vreemd, omdat ik al jaren bij deze kapper kwam. Ik vertelde haar dat ik niet tevreden was over mijn kapper. Ze vroeg er niet op door.
Nu heb ik een periode gehad dat ik veel haren, dicht bij mijn haarscheiding, heb uitgetrokken. Ik schaam mij diep, want ik kan deze plek niet verbergen. Hij is vrij groot. Mijn vriend heeft opmerkingen gemaakt over dat ik een kale plek daar heb, maar ik heb gezegd dat ik deze altijd daar heb gehad en noem het een 'weerborstel'. Iets wat ik voor bij mijn haarscheiding wel heb zitten. Een plek waar mijn haren alle kanten opspringen.

Ik ben nu 23. Mijn haren lijken nu steeds dunner te worden en ik krijg moeite met de plekken te verbergen. Het enige wat voor mij lijkt te werken is mijn haren verven, zodat ik geen donkere haren meer kan vinden en ik moet mij continue bewust ervan zijn dat ik mijn haren uittrek. Iedere minuut is dan een gevecht, omdat ik van binnen toch wil trekken. Sinds kort is er nog bijgekomen dat ik korte haren ook uit trek, omdat ik lang haar wil hebben en geen kort. Ja erg krom ik weet het, want hoe kan ik immers lang haar hebben als ik mijn haar niet toe sta te laten groeien? Dit geeft ook weer een nieuw probleem, de kale plekken kunnen niet dichtgroeien, omdat ik de haren daar telkens weer uittrek. Op het moment lijkt het alleen maar erger te worden. Ik wil hier zo graag van af, maar ik zou niet weten hoe.

Gr's
Linda

[Truecolors]

Hallo,
ik ben nieuw op dit forum.
Ik worstel al ongeveer 7 jaar met TTM.
Ik ben op zoek naar personen die hun ervaringen met mij willen delen,
maw ik zou graag met iemand praten die hetzelfde meemaakt als mij.
Ik denk dat dit mij erg zou helpen.

(help ik weet niet goed wat hier neer te typen )

[miejefke]

Hallo Truecolors,

Leuk dat je deze site gevonden hebt, neem rustig de tijd om te snuisteren in de vele berichten, zo zal je merken dat schrijven over ttm voor de meesten niet gemakkelijk is, we schamen ons maar tegelijkertijd willen we het delen met anderen.
Met iemand afspreken kan enorm verrijkend zijn, je voelt je gedragen door een persoon of een groep en het helpt om van je haar af te blijven.
Schrijf over je gevoelens en bevindingen, de reactie van een ander forumlid kan enorme positieve invloed hebben op jet ttm.
Laat weten waar je eventueel eens wil afspreken, dat kan op een neutrale plaats zoals een station, een gezellige tearoom enz, misschien zijn er nog ttm'ers uit die buurt die ook op zoek zijn naar contact.


Veel sterkte
Miejefke

[Truecolors]

Oorspronkelijk geplaatst door miejefke

Hallo Truecolors,

Leuk dat je deze site gevonden hebt, neem rustig de tijd om te snuisteren in de vele berichten, zo zal je merken dat schrijven over ttm voor de meesten niet gemakkelijk is, we schamen ons maar tegelijkertijd willen we het delen met anderen.
Met iemand afspreken kan enorm verrijkend zijn, je voelt je gedragen door een persoon of een groep en het helpt om van je haar af te blijven.
Schrijf over je gevoelens en bevindingen, de reactie van een ander forumlid kan enorme positieve invloed hebben op jet ttm.
Laat weten waar je eventueel eens wil afspreken, dat kan op een neutrale plaats zoals een station, een gezellige tearoom enz, misschien zijn er nog ttm'ers uit die buurt die ook op zoek zijn naar contact.


Veel sterkte
Miejefke

Dankjewel voor je bericht, dit geeft mij al veel steun! Heb eens zitten rondkijken op deze site. Ik ging steeds naar een psycholoog maar dit lijkt niet te helpen, omdat ik denk " ze kunnen niet weten hoe je je voelt " , maar dat kan ook aan mijn koppige karakter liggen.
Momenteel heb ik een medicijn aangeboden gekregen, ik weet niet of ik de naam hiervan mag vermelden (op sommige forums mag dit niet), maar het is iets dat serotonine beter doet werken/aanmaakt , ik zoek dus ook mensen die eventueel ervaring hebben met bepaalde geneesmiddelen. Ik weet ook niet of dit helpt...
Ik heb TTM al sinds mijn 7e. Maar toen kon ik het afleren (wenkbrauwen...) toen ik 10 jaar was, had ik het aan m'n wimpers.. dit kon ik ook weer afleren.
ik werd steeds gestraft door mijn vader (volgens velen een heel slechte methode, maar soms gaf het z'n werking blijkbaar)
maar sinds mijn elfde is het mijn hoofdhaar ... ik heb er twee jaar geen last van gehad, en sinds mijn vierde middelbaar is het constant. (ik ben nu +- 20)
Ik hoop echt het ooit af te leren! Ze zeggen soms dat mensen die hetzelfde meemaken/hebben de beste psychologen zijn voor elkaar , dus ik vind deze site echt een superinitiatief!

[madeliefje91]

Hoi Lotgenoten,

Ik kom al een aantal jaren op deze site en eigenlijk was ik steeds te lui om me te registreren. Hier ben ik erachter gekomen dat ik een TTM'er ben en wat bleek? Ik was zeker niet de enige. Ik heb het al sinds mijn elfde (ben nu 21), ben er voor het eerst mee geconfronteerd toen ik bij de orthodontist zat met mijn moeder. Mijn moeder streelde me door het haar en vond toen twee kale plekken. Ik heb haar alles uitgelegd. Ze kon mij absoluut niet begrijpen en verklaarde me voor gek. Dit heb ik tot een aantal jaren gelden ook echt van mezelf gedacht. Maar door deze site ben ik erachter gekomen dat dat gelukkig niet zo is. Ik geloof dat ongeveer 8% van de wereldbevolking aan deze stoornis lijdt. Ik merk wel dat ik het nog steeds niet geaccepteerd hebt. Als ik er teveel overna ga denken, wordt ik er heel erg verdrietig van. Meestal kan ik dan wel een aantal dagen minder aan mijn haar zitten dan normaal. Maar daarna begint het weer zoals het het altijd gaat. Ik ga op zoek naar 'ruwe' haren en die streel ik een aantal keer, vervolgens pak ik het haartje steviger vast en trek er zachtjes aan, zodat je een lichte pijnprikkel krijgt. Dit doe ik dan een paar keer en dan trek ik er zodanig aan, dat ik weet dat er een worteltje meekomt, want in der loop der jaren weetje precies hoe je moet trekken. Op zo'n moment ben ik helemaal in trance en staan mijn gedachten stil. Dit is heel fijn voor iemand die ADD heeft en dus constant druk is in het hoofd. Een klein momentje van rust wat dan over je heen komt. Daarna heb ik het haartje vast en stop ik het worteltje in mijn mond en schuif die van het haar af. En op dat moment krijg ik vaak al een schuldgevoel. Ik wil er gewoon mee stoppen, maar echt stoppen lukt nog niet en ik kom weinig succes berichten tegen. ik wil zo graag de trend doorbreken, maar dat wilt iedereen!!! Vorig jaar ben ik in totaal 3 maanden gestopt en dit voelde zo goed. Momenteel heb ik ook geen kale plekjes meer en als weer de behoefte krijg om te trekken, dan doe ik dat gewoon op veel verschilldende plekjes. Maar ik merk wel dat ik het veel minder doe als voorheen en dat is een goed teken. Mijn tante gaf mij de tip: Als je één dagje kan stoppen, dan kun je dat ook twee dagen en drie dagen etc. Je moet in je eigen kracht geloven, net zoals Buddha dat deed... Verdiep je maar eens in het boedhisme. Erg interessant als het gaat om je eigen kracht en zelfbeheersing. Alles is te trainen, zeggen ze? Ik heb nu eindelijk de tijd genomen om een berichtje te sturen en dit voelt heel goed . Succes allemaal!

Groetjes Madelief

[Caro90]

Hallo allemaal,

Ook ik ben heel blij dat ik een naam heb gevonden voor hetgeen ik al veel te lang aan het doen ben. Ik het TTM al wel langer ontdekt, en toen was ik enorm opgelucht, ik vond mezelf zo vreemd en dacht echt dat ik de enige was, wat dus niet zo blijkt te zijn.
Ik ben begonnen met mijn wimpers en wenkbrauwen uit te trekken, op 1 dag toen ik 12 jaar was, ik denk dat ik toen veel stress had met school, dit was namelijk een heel moeilijke periode, ik heb toen eventjes geen vrienden gehad en ik denk dat het daar mee is begonnen. Ik zat echt aan mijn bureau en kon niet meer stoppen, de dag erna was alles gewoon weg. Wimpers en wenkbrauwen, iedereen op school zag het natuurlijk de dag erna, sommigen dachten zelfs dat ik kanker had Mijn mama heeft het eigenlijk vrij laat gezien en dan heb ik tegen haar moeten zeggen dat ik inderdaad mijn haren uittrok, sindsdien ben ik gestopt met mijn wimpers en wenkbrauwen (ongeveer dan, nu volledig) en ben ik mij op mijn hoofdhuid gaan storten.. Ik was hier echt geobsedeerd door het verstoppen van eventuele kale plekken, maar het trekken kon ik niet stoppen. Tot ik op 1 dag naar de kapper ging, mijn haar groeide terug en ik had hele korte stukjes, precies alsof ik net mijn hoofdhaar had afgeschoren, dus tussen mijn lange haren, zaten net terug groeiende stukjes, dit viel op door de kapper, zij zei hier iets van, heel de zaak rond mijn hoofd en ik stop met trekken aan mijn hoofdhaar.

Nu ben ik 22 en trek ik nog steeds haren uit, maar niet meer waar de mensen het kunnen zien. Mijn wenkbrauwen, wimpers en hoofdhuid laat ik gerust. Ik vond dit ook niet zo'n probleem meer daardoor, niemand kon het zien en het moest toch weg, maar nu ik meer websites lees en meer over TTM, begin ik toch wat ongeruster te worden. Ik weet niet of ik het echt nog doe door de stress, het is allesinds geruststellend.
Ik lees gewoon dingen die mij wat ongerust maken, er staat op de sites dat depressies hier ook vaak mee gepaard gaan, en dan wordt het toch een groter probleem omdat ik merk dat ik hier wel gevoelig aan ben.
dit is de eerste keer dat ik mijn hele verhaal tegen iemand vertel, mijn vrienden, familie, niemand weet hier iets van af. Maar het doet wel eens deugd om het eindelijk te durven zeggen.

[Jansje]

Hoi allemaal,

Ik trek sinds ca 13 jaar mn wimpers eruit en ook hoofdhaar. Ik begon eigenlijk met mn wenkbrauwen, maar daar ben ik wonder-boven-wonder mee gestopt gelukkig. Boven op mn achterhoofd zit een beetje kalende plek, maar mn wimpers zijn echt het ergste. Ik heb afgelopen weken behoorlijk huisgehouden, waardoor er nog maar 1 dichtbegroeid plukje zat (omdat het daarvoor wel even goed ging). Maar helaas heb ik er het afgelopen uur zo goed als alles uitgetrokken. Ik zit op mn werk en voel me echt afschuwelijk nu. Het is vooral als ik een hand vrij heb, omdat ik bv een stuk aan het lezen ben (waarop ik me vervolgens nauwelijks kan concentreren natuurlijk).
Eigenlijk zegt nooit iemand er iets van, behalve mijn man en 1 vriendin, terwijl ik me niet kan voorstellen dat je het niet ziet. Soms zou ik graag willen dat ze het wel zouden zeggen, dan kan ik er over praten zonder er zelf over te beginnen.
Ik denk zo vaak dat het echt beter gaat en nu is ALLES weer weg, ik kan wel huilen!
Veel sterkte aan iedereen die zich regelmatig ook zo voelt..! Ik heb eigenlijk op straat of zo nooit iemand anders zonder wimpers gezien, misschien valt het toch minder op dan ik denk (en ik kleur t natuurlijk wel bij met potlood).

Groetjes,
Jansje