boek

[lotte]

hoi bolleke;
ik had nog een vraagje; hoe is het afgelopen op de redactie, waar ze jou idee in mee zouden nemen?heb je ondertussen al iets gehoord? Of heb ik er overheen gelezen?
en anders; gewoon doorgaan met schrijven, er zijn tenslotte meer uitgevers(ook in nederland)!
groetjes lotte.

[bolleke]

Hoi Lotte en de anderen,

Ik heb net gisteren bericht gekregen via mijn peut. Zoals ik al gezegd had; de uitgeefster was enthousiast over het manuscript, MAAR: "De scepsis door de 'onwetendheid' van mijn collega's is helaas groot'... dit waren dus haar woorden. En daarmee besluit ik dus dat de redactieraad GEEN groen licht heeft gegeven. Maar ze schrijft verder: 'Ik wil er voor gaan én ik zal hen weten te overtuigen!'...
Ik heb dus hoop én geloof er nog steeds in, meer en meer zelfs. Vandaag heeft de uitgeefster me gebeld en in augustus hebben we een gesprek over het boek, 'blijf ondertussen maar schrijven!' zei ze...
Wees daar maar zeker van!

Groetjes, bolleke

[bolleke]

Hoi allemaal,

Ik had even een vraagje...
Een tijdje geleden had ik met Karin68 een gesprek en toen kwamen we beiden tot de ontdekking dat haren-trekken bij ons eigenlijk geen pijn doet (of deed). Bij navraag aan Monique deelde ook zij die mening. Ook het feit dat er heel dikwijls op dezelfde plaatsen wordt getrokken deed me nadenken. Komt dit misschien omdat er op die specifieke plaatsen zo weinig of geen pijngevoel is? Langs de haargrens vb of achteraan en onderaan wordt er meestal weinig of niets geplukt... vreemd toch, want daar doet het wél pijn.
Ik vind dit nogal belangrijk omdat ik ergens gelezen had dat hulpverleners er dikwijls van uitgaan dat 'haren-trekken' een vorm van zelf-pijniging is. Als we nou met z'n allen dezelfde mening delen, nl dat het eigenlijk niet om de pijn te doen is, dan kunnen zij die stelling alvast opbergen! Maar ik wou het graag van jullie weten.
Ik wil met het boek nl ook een beetje een wegwijzer zijn voor hulpverleners, zodat zij niet moeten gaan zoeken waar er niets te vinden is.
Langs de andere kant is het wel zo dat TTM dikwijls gepaard gaat met krabben en pulken en nagelbijten, wat toch af en toe wél een beetje pijn kan doen, me dunkt...

Graag jullie mening.
Groetjes en tot schrijfs, bolleke

[ilseke]

hoi bolleke,
dit is een moeilijke!
Ik denk dat de plaatsen achter je oren en je kruin eerst en vooral makkelijk bereikbaar zijn wanneer je met je handen door je haar woelt.
Pijn, tja, je voelt wel die gewaarwording, en echt aangenaam is het niet, maar juist doordat je getrokken hebt krijg je ergens een bevredigend gevoel vanbinnen (voor een seconde of zo). Het is dus wel wat dubbel!!! Ik denk dat het moeilijk is om gewoonweg te zeggen dat het geen pijn doet, want eerlijk gezegd herinner ik me wel nog momenten dat juist die plek zo geirriteerd was dat dat laatste haartje wel pijn deed. Maar meestal blijft het bij de 'vreemde' gewaarwording die een zekere ( en ik blijf het herhalen 'zeer korte') ontspanning met zich meebrengt.
Ik denk ook niet dat wij onszelf echt fysiek pijn willen doen!
Wat ik hier op dit forum al gelezen heb is dat wij onszelf neerhalen, onszelf belasten met schuldgevoelens om allerhande redenen en dit dan manifesteren in haartrekken. WAAROM?! Is dit onszelf straffen? Ik weet het niet. Ik weet alleen dat wanneer ik een haartje uittrek ik eventjes de inwendige spanning kan laten zakken. Klinkt bizar ik weet het.
Ik hoop wel echt dat jouw boek uitgebracht wordt, want ik geloof dat er werkelijk nood aan is. Ik koop hem, geen twijfel mogelijk

Wat ik me ook afvraag is ofdat nagelbijten ook iets met ttm te maken heeft of dit 'gewoon' een dwanggewoonte is? Ik doe dit althans al sinds zolang ik me kan herinneren, en ja hoor, ook hier haal ik een bevredigend gevoel uit (al kan het ook wel pijn doen)
groetjes,
Ilse

[Oilily]

Ik denk dat we het doen op de plaatsen waar we het doen gewoonweg omdat daar de haren dikker zijn en we op zoek zijn naar dikke wortels.. Snap je? Onderaan het haar is het meestal dunner met kleine wortels = niet zo bevredigend. En ook omdat het daar wat gevoeliger is, ja... dat komt erbij. maar het fascineert mij inderdaad dat iedereen het doet op dezelfde plek want dit is GEEN aangeleerd gedrag. Dit hebben we allemaal zelf 'uitgevonden' en toch gedraagt iedereen zich op dezelfde manier. Heel bizar... Net hetzelfde als de fascinatie van de haarwortel en het houden tegen de lippen. Heel raar dat iedereen zich hierin kan vinden... Hoe komt het dat we allemaal verschillende individuen zijn met verschillende achtergronden en mbt hetzelfde probleem allemaal dezelfde gewoontes hebben, zonder dat dit is aangeleerd of 'afgekeken' van anderen want hiervoor kenden we niemand met ttm???

[Grover]

Hoi Oilily,

Ik denk dat we het doen op de plaatsen waar we het doen gewoonweg omdat daar de haren dikker zijn en we op zoek zijn naar dikke wortels.. Snap je?

Ik benader de meeste ziektes op een meer holistische/psychologische manier en door mijn eigen ervaringen de afgelopen jaren ben ik ervan overtuigd geraakt dat haren staan voor Eigen Kracht. Ik ben erachter gekomen dat veel dingen in het leven een Symbolische waarde hebben. Nu jij het over HaarWortels hebt, doet mij dat nòg meer stilstaan bij de uitleg die ikzelf geef aan TTM: Haren staan voor eigen Kracht : het uittrekken van je Eigen Haar is het Ontkrachten van Jezelf. Je zou voor jezelf eens het volgende kunnen nagaan: op welk gebied in mijn leven Ontkracht ik mijzelf nu op dit moment? Dus los van de TTM: op welke momenten sta jij niet in je Eigen Kracht? En hoe komt het dan dat je niet in je Eigen Kracht staat? Welke ervaringen heb jij in je jeugd bijv. meegemaakt die ervoor gezorgd hebben dat je NU bepaalde gedragspatronen hebt ontwikkeld waardoor je jezelf Ontkracht? Het is in mijin ogen opmerkelijk dat een aanzienlijk aantal TTM-ers bijv. sexueel misbruikt is in hun jeugd. Door deze ingrijpende ervaring voel je je of ben je letterlijk Ontkracht c.q. Verkracht. Deze ervaringen neem je mee in je leven en er onstaat een gedragspatroon waarbij je jezelf constant Ontkracht c.q. (figuurlijk) Verkracht : je staat niet meer in je Eigen Kracht. Ooit ben je ont/verkracht..... en NU ont/verkracht je jezelf door -heel symbolisch- je Eigen Haar uit jezelf te trekken. Je trekt letterlijk en figuurlijk je Eigen Kracht uit Jezelf....met wortel (de Basis) en al!

maar het fascineert mij inderdaad dat iedereen het doet op dezelfde plek want dit is GEEN aangeleerd gedrag. Dit hebben we allemaal zelf 'uitgevonden' en toch gedraagt iedereen zich op dezelfde manier. Heel bizar... Net hetzelfde als de fascinatie van de haarwortel en het houden tegen de lippen. Heel raar dat iedereen zich hierin kan vinden... Hoe komt het dat we allemaal verschillende individuen zijn met verschillende achtergronden en mbt hetzelfde probleem allemaal dezelfde gewoontes hebben, zonder dat dit is aangeleerd of 'afgekeken' van anderen want hiervoor kenden we niemand met ttm???

Wie zegt dat TTM überhaupt een aangeleerd gedrag is? Het is in mijn ogen een gedrag wat je Jezelf aanleert: niemand anders is daar verantwoordelijk voor. Uiteraard hoef je niet exact dezelfde achtergrond te hebben om te lijden aan hetzelfde probleem...dit geldt overigens ook voor andere ziektes. Het gaat erom wat de algemene BASIS is van je achtergrond. Daarop is een ziekte gebaseerd. Ookal heeft bijna iedereen een andere achtergrond, andere ervaringen en zijn wij allemaal verschillende individuen: het gaat om het Thema waarin deze ervaringen passen. Het Thema bij TTM is -in mijn ogen althans- duidelijk 'Kracht'. Dus ookal heb je als individu verschillende ervaringen....ze zijn allemaal wel gebaseerd op hetzelfde Thema, nl: Ontkrachting.

Dit is mijn visie: ik ben benieuwd of je hier iets in herkent.

[Oilily]

Hey Webmaster,

Ik antwoord nu maar even want ik heb de rest van de week verlof en dus geen internettoegang.

Het is inderdaad een ontkrachting van onszelf, die ttm.. Niet alleen door ttm leggen we ons beperkingen op (bv. niet zwemmen, niet in groep samen slapen, voor diegene met lang haar niet in de wind of in de regen lopen enz...). Er zijn zoveel dingen waarbij je moet nadenken die voor anderen als vanzelfsprekend worden beschouwd. Ook ontkracht je jezelf psychisch door in je gedachten jezelf neer te halen of als 'mindere' dan iemand anders te beschouwen.. Dat doe ik nog wel eens.. Ook gewoon door met constant negatieve gedachten rond te lopen of om bij onbekende uitstappen die misschein angst aanjagen het 'worst case scenario' op te maken. Zo van 'ja, ik kan maar best niet meegaan want dit kan er gebeuren'.

Echter, door het programma op BBC geraak ik er stilaan van overtuigd dat de ervaringen van ons verleden hebben meegespeeld maar niet bij iedereen dé oorzaak zijn. Als ik naar mezelf kijk, heb ik al vanaf mijn vroege kinderjaren al al mijn dekentjes kaalgeplukt, evenals al mijn pluchen beren... Op mijn 19 is het dan omgeslagen op mijn haren door een samenloop van onprettige zaken (schooljaar moeten overdoen, pestgedrag op school, beste vriendin verloren...). Maar au fond denk ik dat het in mijn geval er al gewoon veel langer inzit.

Ttm is idd geen aangeleerd gedrag. Ik wou alleen zeggen dat iedereen met ttm dezelfde manier heeft om met die haren om te gaan, wat op zich wel bizar is (bv. de fascinatie van de wortel en het 'natte' gedeelte eraan, de plaatsen waar men trekt..)

Voila, je hebt er al een heel goed zicht op, Webmaster! Begreep iedereen ons maar zo goed.

groetjes

[Madelief]

Om even te reageren op je vraag. Wat betreft pijn tijdens het trekken. Het heeft wel een gevoel maar niet van pijn, maar een goed gevoel. Inderdaad voel ik ook een bepaalde rust. Zelf heb ik het idee dat dat gevoel wel in mijn ritueel past en hoort. Als ik niets van het plukken zou voelen zou het niet goed zijn. Hoe gaat het trekken bij jullie?? Ik trek n.l. de haar niet in een ruk eruit....Ik pak een haar en geef er een paar zachte rukjes aan, dan voel ik of de haar goed is en dan ja tsjakka eruit.......en vervolg ritueel...................
groetjes Madelief.

[bolleke]

Hoi Madelief, Ilseke, Oilily en anderen...

Bedankt voor jullie reactie.
Pijn is dus niet 'Het Gevoel'... ook jullie ondersteunen dus die mening. En dat 'andere' gevoel, dat kennen we allemaal, maar dat is zo moeilijk onder woorden te brengen hé!
Steevast, bij elke therapeut die ik opzocht (behalve bij Bob) kwam die vraag aan de orde. Op een keer was ik dit zo beu dat ik antwoordde: 'Probeer het dan zelf eens! Dan weet je of het pijn doet en hoe het voelt!' Die man vertelde me achteraf dat hij d'er maar niets aan vond èn dat het pijn deed.
Strange... doet me denken aan één van m'n sessies bij Bob. Midden in ons gesprek stond hij opeens op, hield z'n beide handen naar mij gericht, in een houding waarmee hij wou zeggen 'even wachten!'... en ging toen koortsachtig op zoek... naar zijn sigaretten. 'Zo'n verslaving', dacht ik bij mezelf 'dat hij hiervoor zelfs een sessie moet onderbreken'. En neen, ik voelde me d'er niet minder belangrijk om... Bob beantwoordt geen telefoons tijdens zijn sessies, hij kijkt niet op zijn klok en hij geeft écht tijd en aandacht! Alleen, die sigaretten, die kan hij niet missen...
Waarom vind IK daar niets aan? Waarom kan HIJ er niet mee stoppen? Waarom vlucht IK niet weg in drank en sigaretten en waarom begint HIJ niet z'n haar uit te trekken?
Mensen roken, drinken, zijn verslaafd aan medicijnen, eten zich te pletter, of hongeren zich uit... Iedereen heeft zo zijn eigen 'verslavinkje'. Waarom we nou net dàt doen wàt we doen, zal waarschijnlijk met een hoop andere factoren te maken hebben. Omgeving, aanleg, erfelijkheid, opvoeding... Who's normal anyway???
TTM, je zal het maar hebben!

Misschien zit hier ook wel een stukje antwoord in op de vraag hoe het komt dat jonge kinderen (zelfs peuters) aan TTM kunnen lijden. Op welke manier kunnen zij 'vluchten'? Op welke manier kunnen zij zich anders uiten? Huilen, wenen, brullen... that's it. En meestal mag dàt zelfs niet. Wat rest hen dan nog? Het 'ont-krachten' van zichzelf, zeer zeker, want ze zitten als het ware gevangen in hun eigen lijfje.
En kom me niet vertellen dat er geen kinderverdriet is...
Baby's worden geboren met hun eigen 'achtergrond'. Hoe puur en zuiver ze ook zijn, ze zijn allemaal anders, en ze hebben al negen maanden achter de rug. Ik heb thuis een foto van een baby die geboren wordt. Alleen het hoofdje is nog maar zichtbaar, maar die gelaatsuitdrukking!!! Jezus! Geboren worden, wat een karwei! Om nooit te vergeten... en dat is nog maar 'ons begin'.
Peuters doen zo veel indrukken op, voelen evengoed emoties, angst en pijn, maar kunnen het niet vertellen.
Kinderen worden 'de mond gesnoerd'... horen in het rijtje te lopen, krijgen niet de aandacht die ze nodig hebben of krijgen aandacht op de 'verkeerde manier'...
Naast onze winkel woont een koppel met drie jongens. De oudste is vier jaar en dan volgt een tweeling van drie jaar. Op een dag kwam de vader thuis met een wagen vol boodschappen. Het oudste jongetje wou helpen, maar liet per ongeluk iets vallen in de gang. De vader brulde het uit. Ik hoorde het dus tot bij ons... 'Kan jij nou NOOIT eens iets goed doen!!!' Vier, vijf keer na elkaar, tot het helemaal goed in het kleine hoofdje zat. Misschien klopte hij het er ook nog eens in als extra bevestiging, want het kind huilde behoorlijk... Zeg mij, hoe wordt zo'n kind groot? Juist, met het (onbewuste) gevoel dat hij 'toch nooit iets goed kan doen'. Pas op, het HOEFT niet allemaal slecht af te lopen. Je KAN perfect gelukkig worden. Maar je kan ook anders in elkaar steken, je kan iets gevoeliger zijn en het allemaal naar je toe trekken. Je kan zo 'braaf' opgevoed zijn dat je niet geleerd hebt om voor jezelf op te komen. Door jezelf dan te blijven ont-krachten blijf je mooi in het rijtje lopen... dank je mama, dank je papa...
Het zijn allemaal maar bedenkingen hoor, maar misschien toch wel de moeite om even bij stil te staan...

Oilily,
Wat je zegt over het 'ont-krachten' waardoor je dan een bepaald aantal dingen niet kan doen. Ik denk niet dat je jezelf ontkracht opDAT je die dingen niet zou moeten doen. Ik bedoel maar, niet kunnen gaan zwemmen, niet in de wind of in de regen lopen zijn heel practische en vervelende GEVOLGEN van TTM. Je onderhoudt je gedrag niet omdat je die dingen niet wil doen. Ik denk eerder dat jezelf 'ontkrachten' met de KERN van je-zelf te maken heeft.

Door mijn incest-verleden ben ik (onbewust) mijn hele leven op zoek geweest naar een vaderfiguur. Nu nog betrap ik mezelf erop dat ik meer dan normale gevoelens kan koesteren voor mensen die me op een 'vaderlijke' manier benaderen. Daarmee bedoel ik dus, mensen die aandacht geven, liefde, warmte... maar, die terzelvertijd ook eisen aan me stellen. Ik heb soms de grootste moeite om die mensen los-te-laten. Ik VERLIES mezelf als het ware in hen, stel me te afhankelijk op en sta op die manier niet 'in mijn eigen kracht'.
Ik wèèt dit allemaal wel, maar ik vind het zo moeilijk om ALTIJD 'sterk' te zijn. Er is nu eenmaal een fundamenteel verschil tussen mannen en vrouwen. En laten we dat verschil asjeblief niet ontkennen... de man blijft de jager, de vrouw is diegene die veroverd wil worden, die bemind wil worden. En hoe feministisch of vrijgevochten je ook mag zijn, IK heb af en toe nood aan een sterke schouder, een aanmoediging, vleiende woorden, en liefst van een man! IK wil af en toe nog eens het 'kleine meisje' zijn.
Vrouwen zouden naar het schijnt geboren worden met een speciaal 'moeder-hormoon'. Een hormoon dat instaat voor de 'verzorgende taak' die wij spontaan op ons nemen. Maar altijd GEVEN zonder te KRIJGEN brengt onevenwicht. Daarom hebben we ook graag dat er voor ons 'gezorgd' wordt. Krijgen we die aandacht niet van buitenaf, door een knuffel of een schouderklopje, dan ontstaat er dus een scheve balans...
TTM kan volgens mij een antwoord zijn op dat onevenwicht. TTM geeft een goed gevoel, het geeft troost en brengt de balans in evenwicht. TTM is een oergedrag, ook dieren doen het wanneer ze zich niet lekker voelen. Door onszelf op die manier te 'ont-krachten' doen we niet de moeite om voor onszelf op te komen en om die broodnodige aandacht te VRAGEN!
Hier ligt misschien een stukje antwoord op de vraag waarom, op volwassen leeftijd, TTM hoofdzakelijk bij vrouwen voorkomt... Ik weet het niet hoor, maar hoe meer ik erover nadenk, hoe meer mijn puzzelstukken in elkaar passen...
Toevallig las ik vandaag in Humo (Belgisch weekblad):
"Wat zouden wij zijn zonder de vrouwen? Het eerste deel van ons leven zou zonder verzorging zijn, het tweede deel zonder genot, en het derde deel zonder troost."
Mag ik dan de vraag stellen: 'Wat krijgen WIJ hiervoor terug?"

Aan allen, veel sterkte!
Bolleke

[bolleke]

Speciaal voor onze Webmaster...

Webmaster, fijn dat je schrijft! We missen je woorden en dat heeft alles te maken met wat hierboven geschreven staat! Haha!

Om jouw visie nog even te verduidelijken èn verder uit te breiden, sta me toe...

HAAR = KRACHT

Haar-trekken = Ont-krachten

Dat wij op zoek gaan naar het 'juiste' haar, dwz een haar met liefst een dikke wortel (haarzakje) kan symbolisch te maken hebben met:

WORTEL = basis van GROEI

Op die manier ont-nemen we onszelf 'groei' = het proces om 'vooruit' te komen in 'het leven'. We protesteren hiermee (onbewust) tegen deze manier van leven, tegen de 'rol' die ons wordt opgelegd. We willen niet verder mee-draaien in deze hectische wereld, waar depressie en zelfmoord aan de orde van de dag is. TTM is ons 'stil protest'.

WORTEL = ROOTS

Je roots, je achtergrond, je basis, je ouders...
Op zoek gaan naar je verleden en dat verbreken of juist bevestigen! Het contact met je ouders, of andere mensen die een belangrijke rol hebben gespeeld in je opvoeding. Het is (misschien) een poging om jezelf van hen los-te-maken. Het kan tekenend zijn voor een hechtingsprobleem. Je kan te fel verbonden zijn met je 'roots' en die niet willen, niet kunnen loslaten, of je ouders laten jou niet los, en dat werkt dan weer zo verstikkend dat TTM je enige uitweg is.
Of je bent, op jonge leeftijd, door iemand 'verlaten', wat door jou weer aanvoelt als 'in de steek gelaten'. Dat kan een leerkracht zijn die plots ziek werd, of een oma/opa die dood ging, of een goede vriendin die moest verhuizen... Die 'scheiding' heb je misschien nooit verwerkt en die 'roots' wil je (onbewust) terug 'voelen'...

WORTELS tegen je LIPPEN: VOELEN

Door je wortels te voelen, voel je jezelf, voel je AAN-RAKING...
Is het dat wat we missen???
Door er op te bijten, HOREN we onszelf, het haarzakje kraakt.
Door het op te eten PROEVEN we onszelf...
Allemaal zintuigen die ons BEVESTIGEN dat we er 'zijn', dat we bestaan en van BETEKENIS zijn.
ZIJN is belangrijk, onszelf kunnen en mogen en durven zijn...
Dit zoeken we constant op.
Twijfelen we misschien aan onszelf?
Hebben we daarom die constante 'bevestiging' nodig???

Allemaal bedenkingen,...

Hoe denken jullie erover?
Liefs en slaapwel, bolleke

[Grover]

Reactie op bericht Bolleke - deel 1

Hoi Bolleke!

Fijn dat je weer 'terug' bent! Bedankt voor deze -weer- bijzondere mail!

Originally posted by bolleke
Hoi Madelief, Ilseke, Oilily en anderen...

Waarom we nou net dàt doen wàt we doen, zal waarschijnlijk met een hoop andere factoren te maken hebben. Omgeving, aanleg, erfelijkheid, opvoeding... Who's normal anyway???

Mee eens.

Misschien zit hier ook wel een stukje antwoord in op de vraag hoe het komt dat jonge kinderen (zelfs peuters) aan TTM kunnen lijden.....

Het zijn allemaal maar bedenkingen hoor, maar misschien toch wel de moeite om even bij stil te staan...

Zeker en ik ben het er ook zeker mee eens dat kinderen al HEEL jong (zèlfs in de buik) indrukken opdoen. Ik onderschijf alles wat je hierboven vermeldt. Maar er is nòg een ding wat -in mijn ogen- kan meespelen, wat je nog niet genoemd hebt. En dat is het volgende:

KINDEREN ZIJN EEN SPIEGEL VOOR HUN OUDERS.

Als kinderen aan hun haren trekken (TTM), zeer onrustig zijn, constant huilen, of juist zéér stil zijn of wat voor een opvallend gedrag dan ook vertonen hoeft dit NIET altijd iets met hènZELF te maken te hebben. Kinderen zijn nl. een SPIEGEL voor de innerlijke belevingswereld van hun ouders. Als je als ouder van je kind constant bijv. je GEVOELLENS onderdrukt, dan zal je kind dat bewust c.q. onbewust oppikken en dat op zijn/haar manier vervolgens naar buiten brengen. Uiteraard weet een kind niet/nauwelijks waar hij of zij mee bezig is als zij 'opvallend' c.q. afwijkend verdrag vertonen. Het is een *onbewust* gedrag van het kind n.a.v. hetgeen hij/zij bewust/onbewust oppikt van JOU. Je kinderen proberen JOU iets duidelijk te maken. Sta jij als ouder NIET goed in je eigen kracht? Onderdruk jij constant je eigen gevoellens? Ben jij altijd de lieve, zorgzame moeder en echtgenote, maar vergeet je daarbij steevast JEZELF? Hoe dan ook, jouw gedrag, jouw innerlijke gedachten/patronen, jouw innerlijke (zelfs onbewuste) belevingswereld word opgepikt door je eigen Kind en deze houdt jou simpelweg een SPIEGEL voor.

Een klein voorbeeld....

Door mijn ervaringen ben ik erachter gekomen dat veel ziekteverschijnselen een SYMBOLISCHE betekenis/waarde hebben. Als voorbeeld neem ik de aandoening 'Astma'. Astma is een aandoening van de ademhalingsorganen. Volgens de nodige 'alternatieve' therapeuten staat Astma voor 'het niet kunnen ademen voor jeZelf, JeZelf NIET toestaan te ademen/te LEVEN....'. Door mijn eigen ervaringen is het mij duidelijk geworden dat Astma vaak (niet altijd) in verband kan worden gebracht met 'geen ruimte voor jezelf innemen'. Als je Louise Hay erop naslaat dan kun je het volgende vinden in één van haar boeken:

---------------------------------------------
Asthma
Inability to breathe for one's self/ Feeling stifled. Suppressed crying.

Bron: 'You Can Heal Your Life'- Louise L. Hay
---------------------------------------------

Als je GEEN ruimte voor jezelf inneemt, kun je moeilijker LEVEN (lees: Ademen, want Ademen = Leven).

Om terug te komen op het onderwerp 'Kinderen'. Zoals ik al zei kan een kind een confronterende spiegel voor JOUZELF zijn. Mbt mijn voorbeeld 'Astma' : het hoeft niet zo te zijn dat het kind zèlf te weinig ruimte voor zich/haarzelf inneemt....nee: aangezien je kind als spiegel voor zijn omgeving fungeert, kan het ook héél goed zijn dat het kind zèlf te weinig ruimte van zijn/haar OMGEVING krijgt! Zijn/haar ouders dus....
Het kan zelfs zover gaan dat een kind Astma (onbewust)ontwikkeld om....... op die wijze zijn eigen ouder een spiegel voor te houden hoe die ouder met zijn/haar eigen biologische kind (en dus ook met zich/haarzelf c.q met hun eigen innerlijke kind) omgaat! Dit is zowel de overtuiging die ikzelf heb ontwikkeld n.a.v. mijn eigen ziekte-proces alswel hetgeen ik in de praktijk heb meegemaakt bij mensen die aan Astma lijden.

Door mijn incest-verleden ben ik (onbewust) mijn hele leven op zoek geweest naar een vaderfiguur.....

Op de eerste plaats wil ik even kwijt dat ik het zéér bijzonder vind dat je zo open bent over een dergelijke ingrijpende ervaring, hier in dit bericht op het forrum. Héél erg dapper en moedig! Pluimpje voor jezelf.....

Dit is in ieder geval ook één van de redenen waardoor ik in http://www.haarweb.nl/forum/showthre...=4391#post4391 het volgende schreef:

Klopt het dat vooral vrouwen er aan lijden?

WE WETEN HET NIET ZEKER: ZEKER IS DAT BIJ AANMELDING VOOR BEHANDELING 75% TOT 90% VROUW IS. ECHTER, DAT WIL NOG NIET ZEGGEN DAT DIE STOORNIS DAADWERKELIJK VEEL MINDER BIJ MANNEN VOORKOMT: ZE WORDT WELLICHT VEEL MEER DOOR HEN VERZWEGEN: MEN ZOEKT ER MINDER SNEL HULP VOOR, ETC

Webmaster:
Ik ben er zelf van overtuigd dat het meer bij vrouwen voorkomt dan bij mannen. Gezien de patronen/ervaringen/gedragingen die -vaak- achter TTM schuil gaan.

TTM heeft veel -zoniet alles- te maken met in je EIGEN kracht staan. In je eigen Kracht (Kracht = Mannelijk) staan is per definitie iets waar vrouwen -in het algemeen- méér moeite mee hebben dan mannen. Tevens is de kans bij vrouwen VEEL groter dat zij door hun opvoeding c.q. door hun ervaringen méér te maken hebben gekregen met Ont-krachtende ervaringen als mannen dit zouden hebben. Incest c.q. verkrachting (het woord zègt het al!) zijn allemaal diep ingrijpende ONT-KRACHTENDE ervaringen. En de kans dat dit bij vrouwen gebeurd is nu eenmaal groter dan bij mannen. Wat niet overigens niet wil zeggen dat mannen zichzelf niet ontkrachten, de kans is alleen groter bij vrouwen. Dit zou -kunnen- verklaren waarom er meer vrouwelijke TTM-ers zijn dan mannelijke.

Nu nog betrap ik mezelf erop dat ik meer dan normale gevoelens kan koesteren voor mensen die me op een 'vaderlijke' manier benaderen. Daarmee bedoel ik dus, mensen die aandacht geven, liefde, warmte... maar, die terzelvertijd ook eisen aan me stellen. Ik heb soms de grootste moeite om die mensen los-te-laten. Ik VERLIES mezelf als het ware in hen, stel me te afhankelijk op en sta op die manier niet 'in mijn eigen kracht'.

Exact...je hebt al een GEWELDIG inzicht. Ik weet ZEKER dat je er ooit gaat uitkomen! Het gaat er om dat je gaat leren JEZELF die aandacht, liefde en warmte te geven! En 'eisen stellen' hoeft ookal niet verkeerd te zijn.... eisen stellen VOOR jezelf ipv AAN jezelf. Hoeveel mensen geven niet éérst aandacht, liefde en warmte aan jan en alleman....en dan pas aan hunzèlf? Precies....onderhand IEDEREEN (inclusief ikzelf) kan hier denk ik wel 'Ja, ik' op antwoorden.....
Stel maar eens de eis VOOR jezelf dat je voortaan probeert om die aandacht, liefde en warmte eerst eens aan jezelf te geven! Als je dat kunt, dan zul je óók in staat zijn deze aandacht, liefde en warmte aan een ander te geven, ZONDER weer Jezelf voorbij te lopen.....

Hieronder....deel 2

[Grover]

Reactie op bericht Bolleke - deel 2

Ik wèèt dit allemaal wel, maar ik vind het zo moeilijk om ALTIJD 'sterk' te zijn.

. Er is zowiezo een verschil tussen WETEN en VOELEN. Ik heb al jaren GEWETEN wat ik moest doen om beter te worden. Nu, na al die tijd VOEL ik het pas ècht! En dat is een wereld van verschil....

Maar goed, je punt was dat je het moeilijk vind om altijd maar 'sterk' te zijn. Maar wat is 'sterk' zijn? Als je 't even helemaal niet meer ziet zitten en je hebt iemand NODIG om bij uit te huilen? Is dat 'zwak' zijn dan? Ik dacht van niet! Het getuigt JUIST van sterkte dat je TOEGEEFT dat je het moeilijk hebt. Dat je ERKENT dat je je 'zwak' c.q. instabiel voelt. Dat je al je gevoellens en emoties durft te delen met diegene die jou die 'sterke schouder' biedt!

Het hele PUNT is alleen: het gaat erom dat je niet AFHANKELIJK bent van de steun, aandacht, liefde en warmte van een ander. Het is een heel verschil of je af en toe of regelmatig iemand NODIG hebt om bij uit te huilen of dat je van die persoon AFHANKELIJK bent! Uiteindelijk moet je nl. leren die steun, aandacht, liefde en warmte aan JEZELF te geven.

Vrouwen zouden naar het schijnt geboren worden met een speciaal 'moeder-hormoon'. Een hormoon dat instaat voor de 'verzorgende taak' die wij spontaan op ons nemen. Maar altijd GEVEN zonder te KRIJGEN brengt onevenwicht. Daarom hebben we ook graag dat er voor ons 'gezorgd' wordt. Krijgen we die aandacht niet van buitenaf, door een knuffel of een schouderklopje, dan ontstaat er dus een scheve balans...

Nou nee, ik denk dat het net andersom is. Je zegt 'Krijgen we die aandacht niet van buitenaf, door een knuffel of een schouderklopje, dan ontstaat er dus een scheve balans...' Maar die scheve balans onstaat NIET omdat jij die aandacht niet van buitenaf krijgt. Die scheve balans komt naar buiten omdat die nl. ALLANG bestaat! JIJ bent ZELF diegene die ervoor kiest om alsmaar te GEVEN zònder te KRIJGEN. Dus jij bent ZELF verantwoordelijk voor die onbalans! JIJ kiest ervoor om jezelf voorbij te lopen door alsmaar te GEVEN aan de buitenwereld! JIJ staat dan niet in je eigen kracht!

TTM kan volgens mij een antwoord zijn op dat onevenwicht. TTM geeft een goed gevoel, het geeft troost en brengt de balans in evenwicht. TTM is een oergedrag, ook dieren doen het wanneer ze zich niet lekker voelen. Door onszelf op die manier te 'ont-krachten' doen we niet de moeite om voor onszelf op te komen en om die broodnodige aandacht te VRAGEN!

Right. Voor JEZELF opkomen is dus ook jezèlf die aandacht GEVEN ipv erom te VRAGEN bij anderen! Met TTM bevestig je keer op keer dat je iemand bent die zichzelf ontkracht....

Toevallig las ik vandaag in Humo (Belgisch weekblad):
"Wat zouden wij zijn zonder de vrouwen? Het eerste deel van ons leven zou zonder verzorging zijn, het tweede deel zonder genot, en het derde deel zonder troost."
Mag ik dan de vraag stellen: 'Wat krijgen WIJ hiervoor terug?"

NIETS.

Je krijgt hier helemaal NIETS voor terug. Zolang jij je verzorgende kant voornamelijk blijft richten op mensen/zaken BUITEN jezelf...zolang jij anderen genot biedt en daarbij jezelf voorbij loopt....zolang jij je kinderen/man/wiedanook blijft troosten zònder jezelf te troosten.....dan krijg jij daar inderdaad helemaal NIETS voor terug. Je KAN nl. NIETS ontvangen van BUITENAF wat je niet EERST JEZELF geeft!

Je mag het JEZELF gaan geven! Begin daar eerst maar eens mee.

3 zoenen,

[bolleke]

Dag allemaal,

Eventjes terug over het boek.
Bijna drie uren heeft ze hier gezeten, de uitgeefster van mijn boek. Zij staat er voor 100% achter, dus het komt er zéker!
Het definitieve manuscript zou moeten ingeleverd worden tussen begin december en eind januari en dan zou het boek verschijnen in april 2003. Dat wil dus zeggen dat ik ietsje meer tijd zal besteden aan schrijven aan mijn boek ipv schrijven op het forum... alhoewel, jullie los-laten kan ik toch niet hoor.
Wel heeft ze gevraagd om meer verhalen van lotgenoten te vertellen, en dan vooral over de dagdagelijkse dingen, het ongemak dat we ondervinden met onze pruik, het 'verstoppertje' spelen, ervaringen die ons bijzonder pijn gedaan hebben, reacties van 'onwetenden' enz. enz.
Misschien dat jullie ook een 'zegje' willen doen, dan is het nù het moment!
Ook had ik een idee ivm de titel:
"Ik doe wat ik doe en vraag niet waarom."
Leeftijdsgenoten zullen zich deze zin zeker herinneren. Het was een liedje van Astrid Nijgh, een grote hit in 1974. Ik was toen 16 en had twee jaar TTM. Ik had daar met niemand over gesproken. Ik woù daar ook niet over praten! Toen ik voor het eerst dit liedje hoorde voelde ik die ene zin als het ware op mijn lijf geschreven. dat het liedje eigenlijk over prostitutie ging, kon ik me niet aantrekken.
De uitgeefster had liever een titel waar het woord 'haar' in verwerkt was. Zoiets als "Het scheelt maar een haartje".
Wat is jullie mening, ideeën???

Groetjes, bolleke

[monique3]

Hoi wat denk je van deze titel:
Ze doet wat ze doet en vraag HAAR niet waarom....
Nu even serieus, wat te gek zeg dat de uitgeefster het ziet zitten.
Dat moest ook haast wel, jouw manier van schrijven spreekt aan, en er zit ook nog wijsheid in.
Kortom het is geweldig dat er een boek komt over ttm, en dan ook nog eens in het nederlands, toch?

GEFELICITEERD!!!!!!
liefs van Monique3.

[Oilily]

haartrekken: de schaamte voorbij...

Okee bolleke, dit is misschien niet de meest diepgaande titel maar ik denk wel dat het aanzet tot lezen, niet?

Ik zal mijn hersenen nog wat breken..tot ik iets beters vind.. Oh bolleke, ik wou ook nog zeggen dat je stukjes van het forum van mij mag gebruiken, alleen niet diegene over mijn familie.. Voor de rest, copy en paste naar believen maar laat wel even weten dan welk stukje je zou gebruiken (of er zit een haar in de boter - okee, die was nu niet zo geslaagd hihi)