boek

[bolleke]

Beste mede-TTM'ers...

Mag ik even via deze weg een oproep plaatsen?
Zoals sommigen onder jullie al weten ben ik bezig met het schrijven van een boek over TTM, en ook over mijn eigen verhaal...
Om het boek meer overtuigingskracht te geven had ik graag, behalve mijn eigen verhaal, ook nog andere 'getuigenissen' laten lezen... jullie verhalen dus...

Dus, wie zich geroepen voelt om zijn eigen verhaal te schrijven, dan zou ik dat héél graag ontvangen. Je schrijft gewoon wat je kwijt wil, over jezelf, over je TTM, over je gevoelens daarbij, over je pijn en je verdriet, over je schaamte, over de lange eenzame weg, over jouw mening omtrent de oorzaak, over je ervaringen met anderen, hulpverleners, ouders, vrienden, over je allereerste herinneringen, hoe de TTM je leven is binnengekomen, hoe de TTM je leven beheerst, over je strijd op zoek naar hulp, over je EERSTE haartje, gewoon ALLES wat je kwijt wil aan de wereld, schrijf het van je af...
Uiteraard is een boek een momentopname en kan de situatie volgend jaar voor jou (en voor mij) helemaal anders zijn, maar daar gaat het niet om , het gaat om het NU, waar we ons nu bevinden...

Je kan dit doen via dit forum, of naar mijn mailadres; trichotillomanie@hotmail.com
Je kan schrijven onder je eigen naam, of onder je nicknaam... maakt niet uit. Het hoeft ook geen ellenlang verhaal te zijn, maar het màg natuurlijk wel!

Bedankt in elk geval voor jullie medewerking!
Deze week gaat een proefdruk (36 blzn) naar de uitgever, dan weet ik of er interesse is. In ieder geval, ik blijf schrijven... desnoods via een andere uitgever.

Veel schrijfgenot! En nu reeds duizendmaal dank!!!
Bolleke.

PS; er is geen haast bij...

[bolleke]

dag allemaal,

Vandaag heb ik bericht gekregen via mijn therapeut. Ik had een deel van het boek, tenminste dat wat ik reeds geschreven had, doorgestuurd naar hem. Hij heeft het op zijn beurt doorgestuurd naar zijn eigen uitgeefster (mijn therapeut heeft zelf vijf boeken geschreven).
Nu blijkt dat die uitgeefster echt wel enthousiast was, temeer omdat zij een vriendin heeft met ttm ( er zijn er dus nog !!!!!!) en voor haar was er natuurlijk heel veel herkenning!
Nu maandag wordt het voorgelegd op de redactieraad, en als de uitgeefster groen licht krijgt, dan heb ik een opdracht!
Duimen jullie???

Ik wou toch nog even vragen of jullie je eigen verhalen willen doorsturen... het is toch zo belangrijk om dit taboe uit het verdomdhoekje te krijgen. Het hoeft niet lang te zijn en het mag/kan natuurlijk onder een schuilnaam...
Het hoeft ook niet taalkundig juist te zijn (dat komt allemaal in orde), als het maar uit het hart komt!
Niet bang zijn dus... DOEN!

Groetjes, bolleke

[roosje]

Hey Bolleke!!!

Dit is de tweede keer dat ik schrijf.
De eerste keer ging het mis. Ik bleek op eens niet meer ingelogged te zijn.
Dus hopelijk sta ik er nu niet twee keer op...

Wat een geweldig idee van je om een boek over t.t.m. te gaan schrijven!!!
En dan nog door iemand die het zelf heeft...
Ik moest er even over nadenken, maar wil graag "mijn verhaal" naar je toesturen.
Wanneer wil je het hebben, want ik moet er natuurlijk wel even goed voor gaan zitten!

Heel veel succes toegewenst!

Groetjes van Roosje

[lotte]

hoi bolleke,
het is fijn om te lezen dat je ttm uit het verdomhoekje wilt halen.
ook ik wil best met je meewerken door ook mijn bijdrage te geven, maar ik zou ook willen dat ik een beetje weet hoe de opzet is zodat ik mijn stukje daarop kan aanpassen.
word het een boek met levensverhalen,of een informatief boek waar persoonlijke ervaringen als een rode lijn er doorheen komen?
maandag zal ik voor je duimen, groetjes lotte.

[bolleke]

Hoi Roosje en Lotte,
bedankt voor jullie reactie!

Roosje, wanneer ik 'het' wil hebben? Ten eerste, niets moet, leg jezelf dus geen verplichtingen op, ook al heb je iets beloofd... Schrijf gewoon op een dag dat je d'er zin in hebt, laat het even liggen en herlees je verhaal, schrijf er nog een stukje bij en leg het nog even opzij! Zo doe ik het ook, en ik heb al een aardig pakje bij elkaar... maar het moet natuurlijk niet zoooo lang worden!
Je mag er van uitgaan dat we nog tijd genoeg hebben, omdat ik die tijd gewoon zelf bepaal. Geen enkele uitgever kan mij nog een dead-line opdringen. Die dingen hebben we gehad, en ik heb mijn lesje geleerd... zodoende... doe het rustig. Het hoeft ook niet je hele levensverhaal te zijn, enkel een frappante anekdote of een pijnlijke ervaring of de beschrijving van een 'dag met ttm' of een periode uit je ttm-verleden dat je nog steeds is bijgebleven, om welke reden ook... zie maar, doe maar...
Het is de bedoeling dat andere mensen wèten of ten minste leren hoe moeilijk onze dagelijkse strijd is, hoe hard wij moeten knokken en hoe eenzaam dit gevecht geleverd wordt...
Ach, er is zoveel te schrijven, laten we beginnen bij het begin...

Lotte, je vraagt hoe het boek er zal uitzien. Om te beginnen is er mijn eigen verhaal. De gebeurtenissen van vroeger, de dag waarop ik mijn eerste haar uittrok, de lange eenzame jaren van stilzwijgen, de ervaringen met een tiental therapeuten, de reacties van de omgeving, mijn ouders en vrienden, en tot slot... het laatste jaar; de wending in mijn leven, mijn laatste therapeut, het wegwerken van 'obstakels' in mijn leven, de ontdekking dat ik niet alleen was, de ontmoeting met lotgenoten, én het actief meewerken aan Haarweb, het schrijven en contacten blijven onderhouden met lotgenoten, het oprichten van een zelfhulpgroep... kortom, de manier waarop ik 'stabiel' geworden ben.

Daarnaast worden een aantal 'sleutelwoorden' in verband gebracht met TTM; schaamte, loslaten, geborgenheid, ontkrachten, enz...

Om duidelijk te stellen dat ik geen alleenstaand geval ben, wil ik dus ook verwijzen naar getuigenissen van lotgenoten, en dan komen jullie aan de beurt... Het maakt dus niet uit wàt je schrijft, als het maar over jezelf gaat, over TTM en over alles wat met beide verband houdt, jullie gevoelens, jullie emoties, jullie STRIJD!!!
Laat de buitenwereld zien dat wij niet gek zijn, niet anders dan een ander, we reageren heel gewoon op een 'andere' manier onze (over)gevoeligheid af, we konden evengoed anorexia hebben, of een depressie, of we konden alcoholverslaafd zijn of misschien wel ME hebben ??? ...
Wij hebben toevallig TTM, en daar willen we toevallig ook heel graag vanaf komen, ja toch???

Als we op een klein beetje meer begrip van de buitenwereld zouden kunnen of mogen rekenen, dan hoefden we ons misschien iets minder te ergeren aan hun onbegrip en aan hun reacties en dan hoefden we misschien op die manier onze fustraties niet weg te 'trekken'. En alle beetje helpen...
Daarom wil ik er voor gaan, niet alleen voor mezelf, ook voor jullie en voor al die anderen die nog geen lotgenoten gevonden hebben.

Ik hoop dat ik met mijn boek vooral pubers een hart onder de riem kan steken, want die tijd vond ikzelf verschrikkelijk!!!

Bedankt meiden!!! Bolleke

[karin_68]

Ach, Bolleke, ik wil wel bijdragen hoor, ... als ik dit allemaal las, had ik welfs direct in mijn hoofd had waarover. Doch, ik ben geen schrijfwonder, er zal serieus moeten gesleuteld worden aan mijn schrijf'kunsten'.

vr. gr.

[bolleke]

hallo Karin en anderen...

Hé hé... niemand van ons is schrijver hoor. Daar gààt het ook niet om. Het gaat om de inhoud hé meiden, niet om de vormgeving. Ik denk dat dit een beetje typisch TTM is... we willen het weerom zó goed doen hé!!!
Maar met een beetje minder mag het ook hoor... geloof me maar, en ik kan het weten. Enfin, ik begin het eindelijk door te hebben...

PS: nog even een hart onder de riem steken voor de blokkertjes onder ons... nog even volhouden hé!!!
En kom dan maar gauw terug op het forum, we missen jullie!

Liefs, bolleke

[monique3]

Zeg, als ik je nog ergens mee kan helpen moet je het maar zeggen he!
En ik vind het frappant dat je de blokkers onder ons een hart onder de riem wilt steken, ik had namelijk dezelfde gedachte.
Wij hebben natuurlijk ook een tijd gehad van blokken, en ik weet nog dat ik er hypernerveus onder was. En dus de nodige haren geplukt heb.
Dus ik weet waar ze nu mee te maken hebben.
Dus meiden, kop op, concentreer je op je studie, en geef jezelf niet op je kop omdat je plukt.
Je zult nu even niet anders kunnen, dus het is zo.
Straks dan gaat het weer beter. Dus veel sterkte en succes!!!
Monique3.

[Madelief]

Hoi Bolleke,
Natuurlijk wil ik ook proberen wat dingen voor je op te schrijven, die misschien gebruikbaar voor je zijn. Aan alle zaken die TTM bekendheid willen geven wil ik wel een bijdrage leveren.
Succes he! Groetjes Madelief.

[Kaantje]

Hoi Bolleke

Ik schrijf graag. Doe het al sinds ik op de lagere school zat.
Alleen ik schrijf meer romantische verhalen die ik hoop ooit nog uit te geven hehe.
maar ik zal kijken wat ik kan doen en als je het kan gebruiken.

Groetjes kaantje

[sannetje]

Heel veel succes Bolleke met je boek.
Heel goed initiatief van je. Ik ga 'm zeker kopen als die in de boekhandel komt. TTM moet gewoon meer naamsbekendheid krijgen en vooral in de psychiatrie. Kunnen al die psychotherapeuten etc. eerst even uitzioeken wat dat nou is daie haarplukkerij! En hoeven wij dat niet meer zo vaak uit te leggen als we hulp zoeken.

Succes!
En misschien tot ziens op de geplande bijeenkomst waar ik hoogstwaarschijnlijk samen met Madelief heen ga!



Groetjes Sannetje

[marita]

Ik ga mijn verhaal ook eens opschrijven het is denk ik wel eens fijn om het van begin tot het eind allemaal eens op papier te zien
En wie weet kun je het dan gebruiken voor je boek.
En als hij in de winkel ligt ga ik hem natuurlijk ook kopen.
groetjes en veel succes met het schrijven

[bolleke]

Hoi allemaal,

Wat fijn, jullie reacties...
Maar ik wil jullie graag verwittigen. Het klinkt misschien een beetje stom, maar dat is het niet. Schrijven over jezelf, over je leven met TTM, over je verleden en over je gevoelens KAN emoties naar boven brengen die je misschien in de war kunnen brengen, erger nog, die je trekdrang weer hevig kunnen aanwakkeren. Ik schrijf dit gewoon om jullie te waarschuwen, schrijf als je d'er zin in hebt, maar voel je niet verplicht als je daar niet klaar voor bent. De strijd tegen TTM is een lang proces, waarbij je de nodige stappen moet doorlopen. Overhaasten heeft geen zin. Ik ben op aanraden van mijn therapeut vorig jaar in april aan mijn boek begonnen. Voor mij was en is schrijven een deel van de therapie. Mijn therapeut had ontdekt dat ik me op die manier goed kon uiten, dus heeft hij van dit middel gebruik gemaakt om de therapie te vervolledigen. In mei kreeg ik een hevige terugval, tijd om een belangrijk thema aan te pakken, het was tijd om mijn geheim te 'delen'... Maanden later, toen ik terug een beetje stabiel was, oktober vorig jaar, begon ik terug te schrijven aan het boek. Begin november kreeg ik alweer een zware terugval. Het was alweer tijd om het volgende obstakel aan te pakken..
Door te schrijven komen soms emoties naar boven die je zelf niet kan verwerken. Schrijven is dus goed, maar zorg er wel voor dat je je gesteund voelt door je therapeut of door iemand die weet waar je mee bezig bent, zorg ervoor dat de onderwerpen bespreekbaar kunnen gemaakt worden of kom gewoon naar dit forum met je gevoelens en je vragen. Dan zijn wij er nog altijd om te steunen, oké?!!

Lieve schrijfgroeten, bolleke

[yollie]

Hoi Bolleke,

Allereerst wil ik je laten weten, dat ik het fantastisch vind, dat je een boek aan het schrijven bent. Ik heb er ook over gedacht om wat aan je te schrijven, als bijdrage, maar ben er nog niet uit. Weet je waarom? Precies om wat je hiervoor hebt aangegeven, dat het misschien heel veel kan los maken en dat de ttm mischien wel (even) verergerd. Daar ben ik dus precies bang voor. tegelijkertijd voel ik me schuldig, dat ik niets op papier voor je durf te schrijven, want ik vind het zo belangrijk waar je mee bezig bent. De laatste weken gaat het met mij en mijn ttm bergafwaarts, ik ben heel erg down en trek erg veel. Ik blijf alle berichtjes lezen, vind dat wel belangrijk. Ik hoop dat je er begrip voor hebt als ik nog even nadenk of ik een bijdrage zal leveren?!

groetjes, Yollie

[bolleke]

Hoi beste Yollie,

Tja, mijn titel geeft het al aan hé: GEEN schulgevoelens aub!
Punt één; je HOEFT niet te schrijven.
Punt twee; je hoeft je niet schuldig te voelen omdat je niet kan antwoorden op een vraag die iemand plaatst...
'SCHULDgevoelens' is trouwens één van de onderwerpen van het boek. Al jaren voelen wij ons schuldig, al jaren denken wij dat het onze fout is dat wij die verdomde TTM hebben, al jaren gaan we gebukt onder die loodzware last.
HET IS NIET JOUW FOUT!!! Jij hebt hier niet om gevraagd, het is je overkomen door een samenloop van omstandigheden waarop jij toevallig op deze manier gereageerd hebt. Het rotte is natuurlijk dat je er ZO MOEILIJK van af komt! Maar ook die dingen komen in orde, als de tijd er rijp voor is!
Je zegt dat je het nu zo moeilijk hebt met jezelf, dat is jammer, en ik voel met je mee. ALS je dus zou schrijven, probeer het dan met heel kleine stukjes te doen en neem op tijd een rustpauze. Er zijn dagen dat ik uren schrijf, er zijn dagen dat ik niets schrijf, soms zelfs weken... gewoon omdat ik er op dat moment niet aan toe ben, omdat ik teveel te verwerken heb, omdat er vanalles aan het gebeuren is, heel diep vanbinnen in mijn onbewuste...
Je mag er zeker van zijn dat er constant beweging is in je leven, niets is wat het was, en niets zal worden wat het is.
Probeer moed en steun te vinden bij je lotgenoten, wij zijn er voor jou en wij KUNNEN WEL helpen, dit is reeds bewezen!
Geef jezelf niet op je kop, blijf vechten en blijf hopen!
Ik vecht met je mee, oké!!!
Veel sterkte, bolleke