Haarweb Forum  
Bijna 100.000 bezoekers p/mnd! Zie hier

Ga terug   Haarweb Forum > Hirsutisme > Hirsutisme - Algemeen

Reageren
 
Discussietools Discussie waarderen Weergave
Oud 11 maart 2003, 14:51   #1
Diana
HaarWeb lid
 
Diana's schermafbeelding
 
Geregistreerd: 4 oktober 2001
Berichten: 227
Even bijpraten!

Hallo forumbezoekers,

Het is alweer een poosje geleden dat ik me op dit forum begeven heb. Het doet me deugd nieuwe (actieve) namen te lezen. Ik wil dan ook tegen al deze mensen zeggen: Leuk dat jullie wat geschreven hebben en fijn dat jullei die stap hebben gezegd!

De reden van mijn lange afwezigheid was (zoals sommige al wel vermoeden) dat ik niet zoveel nieuws op het forum kon zetten en zelf ook niets nieuws meer las. Kortom, ik kon er niet veel meer mee. Deze forumpauze heeft me echter wel goed gedaan. In de tussentijd ben ik naar de dermatoloog geweest en deze vriendelijke man heeft me op een nette manier verteld dat hij eigenlijk niks voor me kon doen. Er zijn geen medicijnen die je ervan kunnen helpen, het heeft geen medische oorzaak (wat vaak het geval is) zodanig dat je dat weg kan nemen. Nee, gewoon een hoge hoeveelheid mannelijke hormonen in combinatie met haarwortels die daar gevoelig voor zijn. Na dit bezoek was ik zeer verdrietig. ik kreeg de bevestiging wat ik zelf altijd al vermoedde. De enigste manier om het te verminderen is (dure) laser dan wel lichtbehandelingen! Maar er volledig vanaf komen kan (tot dusver) niet. Tevens heb ik nog een brief naar mijn verzekeringsmaatschappij geschreven met de vriendelijke vraag waarom er in godsnaam maar zo weinig (tot niets) vergoed wordt, met daarbij argumenten (jullie wel bekend) waarom dat oneerlijk is. Twee maanden later kreeg ik een kort (pissig) briefje terug, met een afwijzing, die naar mijn mening nergens op gebasseerd was.

Aanvankelijk was er dus groot verdriet (en woede). Maar het heeft uiteindelijk wel iets goeds met me gedaan. Ik ging (onbewust) beseffen dat er dus niet veel ana te doen was en dat ik mijn energie er dus niet meer in moest steken in de zin van vechten tegen iets wat niet gaat lukken. Ik merkte dat ik er beetje bij beetje steeds minder aan ging denken. En natuurlijk er zijn momenten dat het me ook nog verschrikkelijk stoort en dat het me kwaad maakt en verdrietig en hopeloos, maar minder dan voorheen. Maar ik denk toch dat ik op de goede weg ben.

Niet voor niets ben ik twee maanden geleden (voor het eerst) een serieuze relatie aangegaan. Hoewel ze nog niet alles van de overbeharing gezien heeft van mij weet ze er wel vanaf. Om hiermee in te haken op de vraag van Lynda over relaties: Het is inderdaad ontzettend moeilijk om een relatie aan te gaan. Het kostte me ook heel veel lef en durf en tranen om het te vertellen/schrijven, maar tot dusver is het goed gegaan. Zoals eerder gezegd ik durf me er nog niet helemaal voor open te stellen, maar het begin is er en dat doet me deugd. Ik begin er nu zelf in te geloven dat er mensen zijn die door de overbeharing heenkijken en verliefd op je worden om wie je bent en niet hoe je eruitziet. Maar dit alles kost tijd en moed en het belangrijkste jezelf ervoor openstellen. Dit laatste kost me de meeste moeite en ik heb nog een lange weg te gaan maar tot nu toe geniet ik van alle nieuwe dingen die me overkomen!

Carla, ik ben blij te horen dat er animo is voor een werkgroep. Wendy en ik zijn er een tijd geleden mee begonnen, maar we stuiten eigenlijk alleen maar op hindernissen en weinig tot geen animo. Ten slotte hebben we het dus op een zeer laag pitje gezet omdat we meer initiatief nodig hadden. Misschien dat we in de toekomst iets samen kunnen doen? Met meer mensen heb je toch meer ideeen! Ik sta er in ieder geval nog steeds voor open!

Groetejs, Diana!
Diana is offline   Met citaat reageren
Oud 11 maart 2003, 15:22   #2
Carla
HaarWeb lid
 
Geregistreerd: 4 maart 2003
Berichten: 25
Lieve Diana,
Dank voor je reactie en je openheid. Goed hoor dat je zoveel over jezelf durft te vertellen (al is het redelijk anoniem......toch petje af!). Dat er zo weinig animo is voor een werkgroep begrijp ik aan de ene kant wel, maar aan de andere kant ook helemaal niet.
Ik begrijp het wel omdat er natuurlijk nog steeds een taboe op rust en het is niet iets waar je gemakkelijk mee naar buiten treedt. Ik begrijp het niet, omdat iedereen die hier last van heeft toch behoefte heeft aan steun en medeleven en van wie kan je dat beter krijgen van mensen die in hetzelfde schuitje zitten!
Al met al denk ik dat het voor mij (en dus misschien ook voor anderen) al een heel stuk kan schelen als we af en toe eens bij elkaar zouden komen. Het hoeft niet elke maand of zo, maar gewoon eens af en toe. Dat je gewoon eens in een gezelschap bent waar je er gewoon over kan praten zal mij denk ik al veel goed doen. Ik kan er gelukkig met 3 hele goede vriendinnen wel over praten, maar dat zijn alledrie van die gladde, haarloze vrouwen. Echt erover praten kan ik dus niet met hen, maar ik kan er wel een grapje over maken (zelfspot is soms ook een hele goede remedie om te relativeren) en ik weet dat zij er naar mij toe nooit over zullen grappen of opmerkingen maken.
Dat voelt op zich al goed, maar het haalt het niet bij mensen die hetzelfde meemaken.
Daarom is het misschien al een goede start om als eerste te kijken of er animo is voor een bijeenkomst. Wie weet wat er tijdens die informele bijeenkomsten allemaal boven water komt waar we dan mee aan de slag kunnen.
En zo niet; ook goed - dan komen we gewoon alleen maar af en toe bij elkaar.
Ik kan me niet voorstellen dat daar geen animo voor is......

Wat goed trouwens dat je een relatie bent begonnen zeg!
Ik weet uit ervaring dat de stap die je al gezet hebt de moeilijkste was. Erover praten en duidelijk maken hoe erg dit voor je is, is de grootste hobbel die je te nemen hebt.
Stap 2 - ook laten zien waar je het over gehad hebt is wel moeilijk, maar het haalt het niet bij de eerste stap.
Je partner heeft - door naar je te luisteren en nu nog steeds bij je te zijn - aangegeven dat je de moeite waard bent als mens met een binnen én een buitenkant.
Als praten erover niet afschrikt, dan lijkt het me sterk dat het zien ervan wel af zou schrikken.
Bij mij was dat zeker niet het geval. Hij wist ervan en het zien ervan vond hij eigenlijk alleen maar erg omdat hij zag dat ik er zo verdrietig om was. En nog steeds: de enige in onze relatie die zich eraan stoort ben ik. Hij vind het erg voor mij, maar zal nooit commentaar leveren of laten merken dat hij het vervelend vindt.
De relatie duurt nu ruim 6 jaar en het wordt steeds makkelijker voor me.
Ik heb ook geleerd dat ik er niet teveel over door moet zeuren en hem steeds vragen of hij het niet lelijk vindt enzo.
Ik mag er altijd over praten als ik daar behoefte aan heb, maar ik ben gestopt om er steeds de aandacht op te vestigen.
Dat begon toen hij een keer zei dat hij het helemaal niet zou merken als ik het niet steeds zou zeggen.......
Misschien een goede tip ;-)
Ik wens je heel veel succes en geluk in je nieuwe relatie.
Boven alles: geniet ervan dat er iemand van jou houdt zoals je bent en verontschuldig je niet steeds voor iets waar je niets aan kunt doen.

Nou, volgens mij is het verhaal veel te lang, maar ik wilde het toch allemaal even kwijt.
Heel veel liefs en tot horens/ziens,
Carla
Carla is offline   Met citaat reageren
Oud 12 maart 2003, 10:56   #3
Diana
HaarWeb lid
 
Diana's schermafbeelding
 
Geregistreerd: 4 oktober 2001
Berichten: 227
Hai Carla,

Bedankt voor je snelle reactie en voor je bemoedigende woorden.
Wat fijn lijkt me dat , over je overbeharing kunnen en durven praten met vriendinnen. En er zelfs nog grapjes over kunnen maken. Wat supergoed van je. Dat stadium heb ik voor mezelf nog lang niet bereikt. Erover praten via medium internet gaat me inderdaad goed af (voornamelijk vanwege de anonimiteit, al heowel dat ook betrekkelijk is: zo vroeg de dermatoloog waar ik destijds kwam bij het horen van mijn naam: Hey ben jij De Diana van het haarwebforum? Wel grappig). Maar verbaal met mensen over praten die me dierbaar zijn en die er zelf geen last van hebben durf ik nog steeds niet zo goed. Ik vermijd het onderwerp in een gesprek met mijn partner dan ook het liefst. de laatste keer toen ik bij haar was en het er moeilijk mee had , ben ik er ook niet over begonnen. Ze zei zelf wel dat ze wel dacht wat er aan de hand was op dat moment met me (ik baalde op dat moment weer heel erg van mijn overbeharing) maar ze wilde het uit mijn mond horen. Hier kwam het er echter niet van. Zo zie je maar dat ik er nog lang niet ben, maar ik vind het al wel een hele geruststelling dat ik voel dat mijn vriendin het begrijpt en belangrijker nog bij mij, het geduld met me heeft.
Heel bemoedigend vond ik dan ook de woorden van jou dat de eerste stap veel moeilijker is dan de tweede (het te laten zien). Hierbij merk ik dus wel op dat ik de eerste stap niet mondeling heb gedaan maar schriftelijk (per brief, we hebben ook een afstandsrelatie en zien elkaar dus niet zo vaak). Ik had daarvoor al wel laten merken dat ik ergens heel erg mee zat wat een belemmering gaf voor onze relatie. Uiteindelijk hebben we dus besloten dat ik het per brief zou vertellen aan haar. Die dag was ontzettend spannend. Maar ze heeft er dus heel goed op gereageerd. Wat me vooral verbaasde was dat de eerste keer nadat we elkaar weer ontmoette na de brief er eigenlijk niets veranderd was, iets wat ik wel verwacht had. Ik dacht van te voren dat ik me ongemakkelijker zou voelen als ze me aankeek ed.......nou ja je kent het vast wel.

Dan het onderwerp een (informele) bijeenkomst organiseren. Ik vind het (nog steeds) een prima idee. Wendy en ik hebben elkaar ondertussen twee keer gezien en dat is goed bevallen. de laatste keer zou danielle (van dit forum) er ook bij zijn, maar zij was toen net ziek. Dus al met al zijn we dan in ieder geval al met vier personen. Maar leuker zou natuurlijk zijn als meer mensen op deze oproep zouden reageren. Als ik naar mezelf kijk dan weet ik gewoon dat het je goed doet om er met iemand over te praten, het open te gooien, en inderdaad het makkelijkste en is dat om dat met lotgenoten te doen. En wie weet kunnen we dan langzamerhand iets op touw zetten voor in de toekomst!

Dus bij deze de oproep of er nog meer mensen zijn die behoefte hebben aan een bijeenkomst (met de nadruk op informeel!). Gewoon onder het genot van een hapje en drankje wat ervaringen uitwisselen in een ontspannen sfeer.

Ik ben benieuwd!

Carla, nogmaals bedankt voor je eigen ervaringen en belevingen en je bemoedigende woorden!

Groetjes, Diana!
Diana is offline   Met citaat reageren
Oud 12 maart 2003, 11:07   #4
Wendy
HaarWeb lid
 
Wendy's schermafbeelding
 
Geregistreerd: 9 oktober 2001
Locatie: Rotterdam
Berichten: 233
hoi Diana,
Fijn te horen dat je alles weer een beetje op de rails hebt.
Ik begon je al te missen op MSN
Wat een bijeenkomst betreft: daat moeten we dan maar eens over brainstormen....

Groetjes, Wendy
__________________
We mogen ons niet op de borst kloppen voor onze talenten, het enige wat telt is hoe we ze gebruiken.
Wendy is offline   Met citaat reageren
Oud 12 maart 2003, 20:24   #5
LyndaC
HaarWeb lid
 
Geregistreerd: 2 februari 2002
Berichten: 7
Hoi!

Hallo allemaal,

Aha, dus hier staan de reacties op mijn stelling cq vraag :-)

Toen ik 17 was, en de dermatoloog mij vertelde dat hij niets voor me kon doen, maar mij wel een briefje voor de psychiater kon geven (ik was immers in tranen) kon ik hem wel het ziekenhuis uit slaan! Maar, nu begrijp ik hem. Ik begrijp dat het ontzettend veel moed van mijzelf heeft gevraagd om dit probleem te accepteren en van mijzelf te houden. Natuurlijk gaat het om je innerlijk maar niet alleen dat want anders zouden wij hier ook niet zijn. Overbeharing doet immers geen zeer en je kunt er oud mee worden. Het voornaamst aspect dat ons stoort is gebaseerd op het uiterlijk. Let wel, dit is mijn visie en de manier waarop ik er tegenaan kijk. Ik respecteer elke andere mening en hoor daar dan ook graag van.

En wat relaties betreft: het heeft bij mij ontzettend lang geduurd alvorens ik daaraan durfde te beginnen. Ik wimpelde elke flirt af om er volgens depressief over te zijn. Die buien heb ik nog wel eens hoor, maar niet meer zo intens. En ik heb gemerkt dat mannen er eigenlijk helemaal niet zo moeilijk over doen - van vrouwen weet ik dat niet.

Ik zou het ontzettend leuk vinden om elkaar (informeel) te ontmoeten. Uit ervaring weet ik dat lotgenoten contact heel plezierig kan zijn. Ik geef er dan wel de voorkeur aan om de partners thuis te laten.

Met dank voor jullie reacties,
groetjes,
Lynda
LyndaC is offline   Met citaat reageren
Oud 13 maart 2003, 11:52   #6
Carla
HaarWeb lid
 
Geregistreerd: 4 maart 2003
Berichten: 25
Hallo Lynda,

Natuurlijk laten we de partners thuis........die organiseren dan maar hun eigen dagje ;-)
Volgens mij zijn er nu al 4 of 5 geinteresseerden.
Dat gaat goed zo!

Nog even over je andere opmerkingen:
Dat je jezelf er overheen kan zetten en dat een partner niet moeilijk doet heeft misschien ook te maken met de mate waarin je er last van hebt.
Iedereen denkt altijd dat het bij haar heel erg is, maar het is nog wel een verschil of je op je buik een streep haar hebt of dat je hele buik behaard is.
En of je hele borstkas behaard is, of alleen je borsten zelf.
En zo kan ik nog wel even doorgaan......
Het komt voor in verschillende gradaties en je kan het al snel overbeharing noemen.
Zo heb ik een vriendin met haren op haar scheenbenen en in de liezen en die noemt dat ook al overbeharing.
Ik zou ervoor tekenen om het zo te hebben, maar in haar belevingswereld heeft zij last van overbeharing.

Zo gaat het altijd: iemand die nooit pukkels heeft schiet in de stress van een pukkeltje, maar iemand die er helemaal onder zit snapt niet waar die zich druk om maakt en zou er wat graag maar één hebben......

Je hebt gelijk dat het om het uiterlijk gaat. Maar het feit dat het (fysiek) geen pijn doet maakt het niet minder erg.
Uiterlijk is immers in onze cultuur (veel te) belangrijk.
Misschien dat er daarom niet zo gemakkelijk een belangenvereniging oid van de grond komt.
Stel dat je gevraagd wordt in een radio of tv-programma of voor een interview in een blad of zo.
Wie wil er nu bekend worden als de vrouw die last heeft van overbeharing. Ik niet!
Ik vind het erg knap van die vrouwen die ik in tv-programma's heb gezien en heb er ook respect voor, maar ik zou het nooit doen. Ik doe niet voor niets elke dag zoveel moeite om het te verbergen.
Ik ben wel blij met deze site - héérlijk om er gewoon over te kunnen 'praten'.
Wie weet over een poosje zelfs 'live'.....

Groetjes,
Carla
Carla is offline   Met citaat reageren
Oud 13 maart 2003, 18:24   #7
Wendy
HaarWeb lid
 
Wendy's schermafbeelding
 
Geregistreerd: 9 oktober 2001
Locatie: Rotterdam
Berichten: 233
Hallo Carla.



"Stel dat je gevraagd wordt in een radio of tv-programma of voor een interview in een blad of zo.
Wie wil er nu bekend worden als de vrouw die last heeft van overbeharing. Ik niet!
Ik vind het erg knap van die vrouwen die ik in tv-programma's heb gezien en heb er ook respect voor, maar ik zou het nooit doen. Ik doe niet voor niets elke dag zoveel moeite om het te verbergen"...

Ik snap je opmerking wel, maar ik heb een hele andere ervaring: op het moment dat ik besloot om wél met mijn hoofd op tv te gaan-niet omdat dat zonodig moest voor mezelf, maar om anderen, zonder hirsutisme, te laten zien wat voor impact dat op je leven kan hebben- werd het probleem voor mij en de mensen in mijn omgeving bespreekbaar, en kon ik het een stuk loslaten...
Het bleek namelijk dat mensen om mij geven en gaven zonder dat hirsutisme daar iets aan afdoet... Dat wil niet zeggen dat ik nu zo maar zonder meer in een korte broek of met korte mouwen ga lopen, maar het sterkt je wel in het besef dat je als mens de moeite waard bent. Vaak is dat al de helft van het probleem.....
Jezelf daarvan overtuigen is het moeilijkste wat er is, want we laten maar al te vaak ook wat dat betreft onze oren naar anderen hangen!

Groetjes, Wendy
__________________
We mogen ons niet op de borst kloppen voor onze talenten, het enige wat telt is hoe we ze gebruiken.

Laatst gewijzigd door Wendy; 13 maart 2003 om 19:29
Wendy is offline   Met citaat reageren
Oud 13 maart 2003, 19:18   #8
Diana
HaarWeb lid
 
Diana's schermafbeelding
 
Geregistreerd: 4 oktober 2001
Berichten: 227
Hoi !!!

Oke dan, het lijkt mij inderdaad ook vrij logisch dat de partners thuisblijven. Het gaat er juist om dat we "onder elkaar " zijn.

Dus 4 a 5 mensen met interesse: Wendy, Carla, Lynda evt danielle en ik.

Wat we kunnen doen is nog een aparte thread te maken waarin we een oproep doen........

Tot zover!

Liefs, Diana!
Diana is offline   Met citaat reageren
Oud 27 maart 2003, 13:19   #9
claudia
HaarWeb lid
 
Geregistreerd: 27 augustus 2002
Berichten: 4
Hallo allemaal,

Ben al een tijdje niet meer op deze forum geweest en
tot mijn grote blijdschap las ik dat er mensen zijn ( Wendy, Diana, Carla, Dannielle en Lynda) die het een goed idee vinden om samen af te spreken en er over te praten. Ik ben het hier mee eens. Denk dat praten echt belangrijk is. So count me in!
Tijd en plaats?? is er al wat afgesproken? Kan helaas niet lang berichtje typen, moet zo naar mijn werk. Maar ik ben dus wel enthousiast en vind het een zeer goed idee.

Hoop dat ik er snel meer over hoor. Misschien handig als hier een nieuwe thread over wordt gemaakt, zodat mensen er niet over heen kunnen lezen en het overzichtelijk is. Besef net dat het ook zo kan zijn dat dat al is gebeurd en ik er zelf over heen heb gelezen?? Is dat het geval?

Moet nu echt weg.
Groetjes,
Claudia
claudia is offline   Met citaat reageren
Oud 18 april 2003, 15:06   #10
Daniella
HaarWeb lid
 
Daniella's schermafbeelding
 
Geregistreerd: 30 juni 2002
Berichten: 91
Talking

Hoi Wendy & Diana en de rest, ben er weer !!! Ben de afgelopen maanden heel erg bezig geweest met andere dingen ( o.a verblijfsvergunning voor mijn partner die net uit Turkije is ) waardoor ik een tijdje niet meer op het haarwebforum geweest ben , heb net een beetje alles weer doorgelezen en gezien dat Diana ook weer actief is ( welkom terug ! ) . Leuk dat er plannen zijn voor een informele ontmoeting, zou er ook graag bij zijn !!!
Wat betreft relaties en overbeharing, tsja ik heb er met mijn partner nog niet over gesproken, dat is toch nog erg moeilijk inderdaad wil je toch zo perfect mogelijk zijn vd ander al is hij dat ook niet. Komt bij ons nog het communicatieprobleem erbij, hij spreekt nog geen Nederlands, we spreken Duits met elkaar. Plus dat mijn hirsutisme wel een duidelijke oorzaak heeft nl PCO waardoor ik dus ook moeillijk zwanger zal raken en daarvoor een hormoonbehandeling nodig zal hebben. Kortom hij weet het dus niet. Ben van plan al e.e.a. niet meer zo gestresst is bij ons en hij een werk cg verblijfsvergunnig heeft ( binnen een week of 3 ) eens rustig met hem te gaan praten over dat soort dingen
Daniella is offline   Met citaat reageren
Reageren

Discussietools
Weergave Geef een waardering voor deze discussie
Geef een waardering voor deze discussie:

Regels voor berichten
Je mag geen nieuwe discussies starten
Je mag niet reageren op berichten
Je mag geen bijlagen versturen
Je mag niet je berichten bewerken

BB code is Aan
Smileys zijn Aan
[IMG]-code is Aan
HTML-code is Uit

Forumnavigatie


Alle tijden zijn GMT +2. Het is nu 10:26.


Forumsoftware: vBulletin®, versie 3.8.11
Copyright ©2000 - 2024, Jelsoft Enterprises Ltd.
Produced by Limelight Studios. Copyright © 2001-2024 Stichting HaarWeb.